در سالروز وفات بانوی اول و اولین زن سجده گزار در آوردگاه اسلام حضرت خدیجه -سلام الله علیها- به غم فقدان مادری می نشینیم که هرچه داشت از جان و آبرو و هستی و نیستی اش در راه آلام و آمال اسلام عزیز و پیامبر خوبیها صرف کرد.

پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله در نخستين سير شبانه خود كه در ماه ربيع الاول، دو سال بعد از بعثت كه از خانه حضرت خديجه سلام الله عليها انجام پذيرفت،هنگامى كه به سوى زمين باز مى گشتند از پيك وحى چنين مورد خطاب قرار گرفتند: «حاجتي أن تقرأ على خديجة مِن الله ومنّى السلام؛ حاجت من اين است كه از خداى منّان واز منِ جبرئيل، بر خديجه سلام برسانى». هنگامى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله درود خداى منان را به حضرت خديجه سلام الله عليها ابلاغ نمودند، او در پاسخ گفت: خدا سلام است، سلام از او به سوى اوست.

در يكى از تهاجمات ددمنشانه قريش وانتشار شايعه كشته شدن پيامبر صلى الله عليه وآله، حضرت خديجه سلام الله عليها در ميان درّه ها وصخره هاى اطراف مكّه، به دنبال حبيبش مى گشت وسيلاب اشك بر صورتش روان بود. پيك وحى بر پيامبر رحمت فرود آمد وعرضه داشت: ملائكه آسمان به جهت گريه خديجه سلام الله عليها به گريه افتاده اند، او را به سوى خود فرا خوان، درود مرا ابلاغ كن و او را بشارت بده، كه خدايش به او درود مى فرستد واو را به قصرى در بهشت بشارت ده، كه در آن هيچ غم واندوهى نيست.

گفتن از خدیجه بی یاد و نام رسول خوبیها محمد مصطفی(ص)، قطعا ابتر و بی راه خواهد بود و نیز بی یادکردی از صدیقه زهرا(س)؛ که این دو هر دو از یادگاران و همجواران والا و گهربار ام المومنین اند.

خدیجه را می شناسیم. زنی بزرگ و والا مقام؛ چه از ناحیه قبیله و مرام و چه از جهت حشمت و جلال و احتشام.

خدیجه بانوی پرصلابت و مقاومی بود که در سالهای گمنامی و مظلومیت و بی کسی پیامبر، سپر بلاهایش می شد و امید تنهایی هایش.

یاور و همراه و هم‌قدم و هم‌صحبتش.

خدیجه اولین نگاه صیقلی روزگار بعثت بود که اولین نظر را بر «نگار مکتب نرفته» انداخت که با غمزه بعثت، مسئله آموز مدرسان تمام دوران شده بود.

خدیجه از مال و جاه و جلال، هرچه داشت در راه حقیقت پیامبر که همان طریق طارق اسلام و شهاب ثاقب قرآن بود صرف کرد؛ بی هیچ چشمداشت و دریغی؛ بی هیچ شائبه و اجر و خواسته ای.

و حقیقت مجاهدت در راه خدا را بی تردید در یکی از عالی ترین و والاترین و ماناترین نمونه هایش می توان در عینیت معصومانه خدیجه(س) دید و نیوشید.

خدیجه مادر ماست. مادر همه مسلمانان عالم از اولین و آخرین و از صدر تا ذیل؛

و چه غربت عجیب و تکان دهنده ای است غربت خدیجه در میان ما مسلمان و ما شیعیان.

واقعیت آن است که در طول این سالها حق خدیجه را آنگونه که شایسته اش بوده ادا نکرده ایم و این بانوی بزرگوار را در کنج غفلتها و بی توجهی های ناخواسته مان به انزوا کشانده ایم.

آیا برای خدیجه که مادری برتر و والاتر و مهربانتر از مادران هریک از ماست چه کرده ایم؟

او را به همگنان و فرزندان و نسل پس از خویش شناسانده ایم؟

خود، از او چه می دانیم؟

از او و تاریخ سرشار از مجاهدت و سخاوت و رشادت و از خودگذشتگی اش، از او و سپری که در برابر حملات بی مهابا به اسلام و رسولش فرازآورد، از او و تمام غربت هایش در سالهای مظلومیت اسلام و...

آری؛ گفتن از خدیجه بی یاد و نام رسول خوبیها محمد مصطفی(ص)، قطعا ابتر و بی راه خواهد بود و نیز بی یادکردی از صدیقه زهرا(س)؛ که این دو هر دو از یادگاران و همجواران والا و گهربار ام المومنین اند.

و در مقام و منزلت این بانوی محتشم و آسمانی همین بس که همسر نبوت است و مادر عصمت.

ای کاش دستی براریم و فکری بگشاییم و بانوی بزرگوار اسلام ام المومنین خدیجه کبری(س) را از غربت فکرها و شناختهایمان به درآوریم و در ساحل امن آگاهی و شعر و شعور، پهلو بگیریم.

خدیجه مادر ماست. مادر همه مسلمانان عالم از اولین و آخرین و از صدر تا ذیل؛

مادر! عنایتی کن تا حق فرزندی تو را که بازوی پرتوان و استوار و امیدبخش اسلام بودی و هستی و خواهی بود را به جا آوریم.

بلند باد نام تو! که بر بلندای تاریخ می درخشی...و تاهمیشه!

انتهای پیام 12/313

محمدرضا محقق