اللَّهُمَّ اهْدِنِي فِيهِ لِصَالِحِ الْأَعْمَالِ وَ اقْضِ لِي فِيهِ الْحَوَائِجَ وَ الْآمَالَ يَا مَنْ لَا يَحْتَاجُ إِلَى التَّفْسِيرِ وَ السُّؤَالِ يَا عَالِماً بِمَا فِي صُدُورِالْعَالَمِينَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ.
اى خدا در اين روز مرا به اعمال صالح راهنمايى كن و حاجتها و آرزوهايم را برآورده ساز اى كسى كه نيازمند به شرح و سؤال بندگان نيستى اى خدايى كه به سراير خلق خود آگاهى درود فرست بر محمد و آل اطهار او.
عمل صالح تنها توشه نیک و کارآمد روز جزاست. روزی که در آن نه مال و نه فرزند نه جاه و نه جلال و جمال نه ریاست و نه کیاست و نه هیچ چیز دیگری جز نیکی و صلاح فکر و ذکر، به کار نمی آید و به درد غربت و ابتلاء و تنهایی و رعب و وحشت آن روز بزرگ و خوفناک نمی رسد.روزی که؛
اذا الشمس کورت و اذا النجوم انکدرت...
و بدین سان است که در سوره سورة کتاب کریم و جرعه جرعة آیات عظیم، به عمل صالح رهنمون می شویم:
والعصر ان الانسان لفی خسر الا الذین آمنوا و عملوالصالحات...
وقتی انسان در میدان عمل صالح به مصاف با خسران روزگار رود، پس حاجت و امل او خدایی می گردد و خدا پشتوانه و همیار او در رسیدن به این آرزوهای ایمانی و انسانی؛ همان خدایی که نه نیازمند شرح و بسط کسی است و نه چیزی از نهان خزاین اسرار این عالم و آدم از او پنهان.
توفیق چگونه رفیق راه انسان می گردد تا از خرمن عمل صالح توشه ای برگیرد و راهی راه صلاح و رستگاری شود؟
مگر نه اینکه شاهراه رسیدن به مأمن و ملجأ همه زیباییها و خوبیها حریم کریم اهل بیت عصمت و طهارت و بارگاه جان پناه معصومین علیهم السلام است؟
پس دست استعانت و دل مرحمت، به ریسمان متین و مستعین آن طلایه داران عبودیت و بندگی بیاویزیم و عمل صالح را در منظومه معصومیت و ضمانت آن بزرگواران پی جوییم که بی ولایت آنها، نه از خیر خبری هست و نه خدا نشانه ای.
آنکه در پهنه ای بی ولایت آنان، رد رهایی و راه رستگاری می جوید، به بیراهه رفته و خود نمی داند.
باری؛ عمل صالح تنها توشه نیک و کارآمد روز جزاست. روزی که در آن نه مال و نه فرزند نه جاه و نه جلال و جمال نه ریاست و نه کیاست و نه هیچ چیز دیگری جز نیکی و صلاح فکر و ذکر، به کار نمی آید و به درد غربت و ابتلاء و تنهایی و رعب و وحشت آن روز بزرگ و خوفناک نمی رسد.
و رمضان با همه تشنگی و گرسنگی اش، نشانه ای است کوچک و اشاره ای مغتنم به آن روز بزرگ و حیاتی؛ که گرسنگی رمضان و تشنگی بی قرار آن، مزید بر همراهی و همنفسی و هم حسی مستمندان و فقراء، علامتی است از روز جزا.
رمضان غنیمت ترین فرصت و سترگ ترین مکنت اهالی عبودیت است، تا در بارگاه حق، به پشتة عمل خویش، کشتة نفس اماره و دشنة شیطان زبون شهوات شکم باره را بیفزایند و خدایی تر شوند و از خسران عصثر رهایی یابند و اهل عمل صالح گردند؛
والعصر ان الانسان لفی خسر الا الذین آمنوا و عملوالصالحات...
و...اللَّهُمَّ اهْدِنِي فِيهِ لِصَالِحِ الْأَعْمَالِ!
