تلاش ما بر این بود تا در این احادیث با ابعاد مختلف روزه داری و ماه مبارک رمضان آشنا شده و از دریای معارف غنی کلام معصوم(ع) به حقیقت این ماه مبارک و اصالت روزه داری نائل آییم.
در طی این روزهای عزیز از رحمت و مغفرت گفتیم و از آزادی از بند نفس در این روزهای دریایی، از برکتهای معنوی این ماه گفتیم و از مجاهدتی که با روزه داری در تشنگی و گرسنگی برای اهالی صیام به ثبت می رسد.
از زیبایی لحظات راز و نیاز و مناجات با خدا گفتیم و از افطاری و سحری.
از اجر و عظمت افطاری دادن به مومن روزه دار گفتیم و از شکوه و بزرگی این عبادت بی ریا و مخلصانه که باعث می شود درهای رحمت الهی به سوی انسان بازگردد.
از روزه حقیقی گفتیم که روزه چشم و گوش و دل و زبان است در کنار صیام دهان و شکم.
از حقیقت عبودیت و نتیجه روزه حقیقی گفتیم که بردمیدن نهال تقوا و شکوفایی غنچه اخلاص است در درگاه خدا.
از شور و شعور گفتیم و از شعر و شعائر. از خوابی گفتیم که عبادت است و نفسی که تسبیح است.
از زیبایی های بیشمار ماه میهمانی خدا گفتیم و از خدا که در این ماه به ویژه نشان می دهد که چقدر به بندگانش عاشق و شیداست.
مهربانتر از پدر و دلسوزتر از مادر.
خدایی که دلش برای دیدار ما پرمی کشد و قلبش برای بازگشت ما می تپد به عشق و انتظار.
خدایی که درهای بهشتش را به بهانه ماه رمضان بر سر ما می گشاید و شیطان رجیم لعین را به بند می کشد و همه چیز را مهیا می کند برای نو شدن و بهتر شدن و زیبا گشتن ما.
نکند رمضان را با این همه نور و سرور و برکت و شوکت و عظمت فراموش کنیم و انبان دشاته هایمان با عصیان و غفلت به کیسه ای خالی از معرفت مبدل سازیم.
آری در سی سلوک بارانی از باران رحمت حق گفتیم و راه رفتن زیر این قطره های زلال و شفاف و زیبا.
یادتان هست که چگونه به استقابل این ماه منیر رفتیم؟ گفتیم که ماه رمضان را ماه میهمانی خدا خوانده اند و چه تعبیری شیدایی تر و شوق آورتر از این تا جان و جهان بنده را از شهد شیرین و زلال وصل یار لبالب سازد.
حضور در خلوت انسی که خوان کرامت الهی در آن گسترده و درهای بهشت به روی بندگان باز است.
آری؛ ماه رمضان بهار قرآن بود و فرصتی برای رویش دوباره مهرگیاه عشق در صحرای دل انسان. ماهی که فرصت ناب و طلایی رستگاری در جاری لحظه های آن پرتوافشان رفتن و رهاشدن است.
و از علی(ع) گفتیم که صاحب شبهای رمضان بود و در پرواز رشک آور و غبطه سازش در اوج آسمان ولایت و امامت که برترین و والاترین مقام برای بنده ای است که به شرف قرب نائل آمده، جان و جهانمان را ولایی کرد و علوی.
نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا كند
قسم به ذات كبریا، ز یُمن مرتضى كند
خدا چو هست رهنمون، مگر دگر چرا و چون
كه او كند هر آنچه را كه حكمت، اقتضا كند
و رمضان ماه بازگشت به خویشتن خویش است و لحظه ای که می توان اسرار خودی را از غرقاب بیخودی بازشناخت و پرده های پندار را دریده و همه جا عکس رخ یار را دید.
فاین تولوا فثم وجه الله...
مردان خدا پرده پندار دریدند
یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند...
و اینک که ماه رمضان به پایان رسیده و سفره میهمانی خاص خدا در بهار قرآن جمع گشته وقت آن است که با خود بیاندیشیم که تا چه حد و چگونه و تا کجا توانستیم از فیوضات معنوی این بهار زیباییها بهره بریم و به خدا تقرب جوئیم.
گاه آن است که «حاسبو قبل ان تحاسبو» را بر خویشتن خویش جاری ساخته و به تأمل رویم که آیا از اهل رمضان و باریافتگان خوان رحمت و مغرفت الهی شده ایم یا...!
امید آنکه همه ما توانسته باشیم به قدر وسع خویش و سعه وجودیمان از خرمن سبز و شاخه معرفت و بلندای پیچک ایمان رمضانی سودجسته و از اهالی قرب حق گردیم.
باشد که در رمضانی دیگر زیارتگر شما بندگان مهربان و پاک خدا باشیم!
چنین باد!
