خبرگزاری حوزه/ یکی از جلوه‌های ارزشمند تجلی عالمان عارف و روحانیان معرفت اندیش و از الگوهای فکری و رفتاری و نمادهای عالمان با عمل در طول تاریخ انقلاب و پیش و پس از آن، رادمردی است از خطه تبریز، حضرت آیت الله مدنی شهید محراب.
براستی باید گفت آنچه بزرگان حوزه شیعی و مجاهدان نهضتی انقلابی مردم مسلمان ایران در طول قرن اخیر از خود برجای گذاردند، صفحات زرین و برگ‌های نورانی و نیز نقاط عطف مشعشعی است از یک تاریخ پرافتخار که یادآور دلیرمردی‌ها و مجاهدت‌های مسلمانان و یاران حق در صدر اسلام است.
وقتی زندگی بسیاری از مبارزان انقلاب اسلامی و یاران امام(ره) را مرور می‌کنیم، با مردانی مواجه می شویم که قدم در راه بی برگشت عشق نهادند و جلوه‌هایی ماندگار و حیرت انگیز از خلوص، صفا، آزادگی و مردانه زیستن را به نمایش گذاشتند.
نام‌های بلند و نشانه‌های روشن همچون صدوقی، مدنی، اشرفی اصفهانی و دیگر دردانه های دریای مواج و خروشان انقلاب و امام(ره) که یکی از طلایی ترین دوران‌های حیات ملت ایران را در همیشه تاریخ به یادگار گذاشتند و میراثی عظیم برای آیندگان برجای نهادند.
اما در این میان نام آیت الله مدنی، آن پیر روشن ضمیر درخشندگی کم‌نظیری دارد. او که تاریخ زندگی و سلوک علمی و عملیش گویای این حقیقت ناب و تابناک است که یک عالم دینی در مصاف با میدان جهاد اکبر و اصغر چگونه باید بزید تا ضمن پایبندی به معیارهای اخلاقی و انقلابی، در عین حال بتواند از خود نشانه‌هایی روشن و زیبا از مجاهد و اجتماعی و کسی که نسبت به وضعیت عمومی جامعه حساسیت به جا، بالا و درستی دارد، باقی گذارد.
مرور تاریخ و خاطرات زندگی این عالم ربانی و مجاهد روحانی آیت الله مدنی، گویای این حقیقت و واقعیت است که ایشان و خانواده اش زندگی سختی داشت، از همان اوان کودکی گرفته تا تمام سالهای عمرش.
یتیم شدن در سنین پایین و از دست دادن مهر مادری و تکیه گاه پدری در سالهای نونهالی. هجرت، تبعید، غربت و وضعیت سخت زندگی در هیئت یک مرد انقلابی، در کنار تمام سختی‌هایی که تحصیل آن هم در حوزه دین در آن سال‌ها داشت و رنج و تعبی که از مهاجرت به قم و بعد هم رفتن به نجف برای کسی همچون او به دنبال داشت.
اما به همه این ها باید اضافه کرد آن روحیه انقلابی و مبارزاتی را که ایشان همیشه در خود احیا و حفظ کرده بود و به راستی و درستی، جزء پیشگامان همراهی و همیاری امام(ره) در طول سالهای پیش و پس از نهضت بود.
مبارزه با سلطه رضاخانی و مقابله با نظام شاهنشاهی و به دنبال آن دستگیری، زندان، شکنجه، تبعید و بعد از انقلاب هم حضور در عرصه اداره کشور و ظهوری ناب و نورانی در جبهه‌های حق علیه باطل.
آیت الله مدنی که توانسته بود در سطح بالای معارف و علوم دینی به کسب فیض بپردازد و با کسب اجازه اجتهاد و نقل حدیث از مراجع بزرگ به عنوان یک عالم طراز اول، چه در نجف و چه در ایران به شمار آید، یکی از پشتوانه‌های علمی و عملی قابل اتکا برای انقلاب و آرمان‌های بلند آن محسوب می‌شد.
تاریخ بسیار مهم است. حتی جزئیات شرح وقایعش و اهمیت این موضوع در مورد عالمان دین و بزرگان انقلاب و مبارزه حالت مضاغعفی پیدا می‌کند اما انچه از تاریخ و ظاهر آن مهم‌تر است، درسی است که ما از آن می‌گیریم و حقیقتی است که از دل وقایع آن بیرون می‌آید و حتی عبرتی که به مدد مطالعه آن، به دست می‌آوریم و چراغی فرا راه آینده ما می‌شود.
زندگی پربار و نورانی آیت الله مدنی گویا و جویای یک حقیقت تاریخی است که به ویژه، برای این زمان و زمانه بسیار به کار ما می‌آید و آن این که:
آیت الله مدنی یک «عالم عامل» بود. مجتهدی مسلم که تمام عمرش را به جهاد، ممارست و مبارزه گذراند و حتی با آن چهره نورانی و محاسن سپید شده پا به صحنه مهیب و خطیر جبهه‌های جنگ گذاشت و به هم نفسی و همدمی و روحیه بخشی به رزمندگان مبادرت ورزید و این‌ها همه نشان از همان ویژگی ناب و بی‌نظیر دارد که در همه عالمان وارسته، ظهور و بروزی خاص دارد.
و آیت الله مدنی این شهید بزرگ که با اقتدا به مولایش امیرالمومنین علی (ع)، در محراب عبادت شربت شهادت و رشادت را نوشید، از الگوهای برجسته و نمونه‌های وارسته عرصه علم و عمل است و سرمشقی برای همه ما که دل در گرو اسلام و انقلاب داریم.
آری؛ اگر بنا باشد الگوهای معرفتی و نمادهای عالمان با عمل را در طول تاریخ انقلاب و پیش و پس از آن مورد توجه و تنبه قرار دهیم بی تردید یکی از مهم ترین و شاخص ترین آنها کسی نیست جز حضرت آیت الله مدنی شهید محراب انقلاب.
