خبرگزاری حوزه/ حکایت ما و انتظارمان، حکایت سرسبزی گلی در گلدان شکسته این روزگار غم انگیز است که گرچه از پافتاده، اما دل به نابودی نداده و هنوز و با تمام وجودش در اوج این زمستان سوت و کور و پرسوز، منتظر بهار است.
شنیده ای که می گویند با یک گل بهار نمی شود، ولی من گلی را می شناسم که با دمیدن عطر ظهورش، تمام جان و جهان عالمیان به بهار حقیقی خدا میهمان و تمام آسمان و زمین پر از شور و شعور حضور ناب و تابناکش می شود.
آه! مولای غریب من!
هرجا که مسلمانی و مظلومی، زیر بار ظلمی، بی تاب می شود و قطره اشکی از گونه معصوم کودک بی پناهی بر زمین می چکد، این قلب توست که جریحه دار و مغموم، بی دل و مضطرب، به امید فرجت پر می کشد و بیقرار آمدن می شود تا جهان به لطف قدومت یکبار دیگر روی عدالت و جلوه آرامش ببیند و پر از عدل و داد شود، همان‌طور که مملو از ظلم و جور شده.
آری؛ جمعه ها یکی پس از دیگری و بازهم غم غربت و درد تنهایی.
و اینها نشانه های روشن و مداوم شیعیانند در دوران آخرالزمان.
اما جمعه که از راه می رسد، دلهای بی تاب یاران حقیقی و منتظران واقعی حضرت صاحب الزمان(عج) شور و شیدایی دیگری می گیرد.
شور امید و شیدایی انتظار؛ انتظاری که از پس قرنها، میراثی عظیم و عزیز و سبز و سرخ برای اهل دل برجای نهاده و هم غم غربت و هم شوق آمدن را برایش به ارمغان آورده.
جمعه نبض تپنده روزهای هفته است و خلوت انس لحظه های مومن در طول شب ها و روزهای هفتگانه ای که خداوند برایش تدارک دیده.
صحیفه کلام معصومین(ع) را ورق بزن تا در برگ برگ گلگفته هایشان شرح این اشتیاق و رسم این درد سخت و شیرین را در غیاب مهدی امم و موعود آخرین(عج) بیابی!
باری؛
سراپا اگر زرد و پژمرده ايم
ولي دل به پاييز نسپرده ايم
چو گلدان خالي لب پنجره
پر از خاطرات ترك خورده ايم
اگر داغ دل بود ما ديده ايم
اگر خون دل بود ما خورده ايم
اگر دل دليل است ما آورده ايم
اگر داغ شرط است ما برده ايم
اگر دشنه ي دشمنان گردنيم
اگرخنجر دوستان گرده ايم
گواهي بخواهيد اينك گواه
همين زخم هايي كه نشمرده ايم
دلي سربلند و سري سر به زير
از اين دست عمري به سر برده ايم1
و اینک و در این عصر آدینه که بالهای فراق و قلبهای هجرت زده شیعیان بار دیگر در آسمان ابری غیبت او، جای خالیش را با نوای آل یاسین و شعر شرجی بی کسی و غربت مسلمانان و مظلومان عالم هجی می کنند، جرعه ای از یاد و خاطره اش را مرور کنیم تا شاید دلمان آرام گیرد و جان و جهانمان دوباره به یادآورد که منتظر بوده و هست و خواهد بود چرا و چگونه...
عبد اللَّه بن سنان گويد: «من با پدرم بر امام صادق عليه السّلام وارد شديم، پس آن حضرت فرمود: چگونه به سر خواهيد برد اگر در جايى قرار بگيريد كه در آن امامى راهنما و نشانه اى چشمگير نبينيد، پس هيچ كس از آن سرگردانى رهائى نمىيابد مگر آن كس كه به دعائى همچون دعاى غريق دست نيايش بردارد. پدرم گفت: به خدا قسم اين بلا است فدايت شوم در چنين وضعى چه كنيم؟ فرمود: هر گاه چنين شود - البتّه تو آن زمان را هرگز در نمىيابى پس بدان چه در ميان داريد، بياويزيد (از قرآن و اهل بیت(ع) جدا نشويد) تا وضع بر شما روشن شود»2
تو آن دلیــل خدایی که حاضری امّا
بـرای آمـدنت نـدبه خوانده ام ؛ آقا
خدا کــند که بتـابی به باور مـردم
و گل کنی به بلنــدی عشق در دلها
تو فصل آخر منظومه ی خدایی عشق
تمام ِ سوره ی یاسین ، طلیعه ی طاها
قــیامِ حتمی عشقی ، قـعود در قلبم
ســرادقات جمـال ِ تو ، جنت المـأوا
بیاکه بی تو چه سرد است فصل ایمانم
و با تو سبــز و بهاری ، تمــام باورها3
و پایان بخش این ختام مسک، کلامی ناب و تابناک از نائب حضرت عشق، ولی امر زمان و امید شیعیان، امام خامنه ای که فرمود:
«حقيقت اين است كه شيعيان وقتى منتظر مهدى موعودند، منتظر آن دست نجاتبخش هستند و در عالم ذهنيات غوطه نميخورند؛ يك واقعيتى را جستجو ميكنند كه اين واقعيت وجود دارد. حجت خدا در بين مردم زنده است؛ موجود است؛ با مردم زندگى ميكند؛ مردم را مىبيند؛ با آنهاست؛ دردهاى آنها، آلام آنها را حس ميكند. انسانها هم، آنهائى كه سعادتمند باشند، ظرفيت داشته باشند، در مواقعى به طور ناشناس او را زيارت ميكنند. او وجود دارد؛ يك انسان واقعى، مشخص، با نام معين، با پدر و مادر مشخص و در ميان مردم است و با آنها زندگى ميكند. اين، خصوصيتِ عقيدهى ما شيعيان است...
ملت ايران به فضل پروردگار، با هدايت الهى، با كمكهاى معنوى غيبى و با ادعيه‌ى زاكيه و هدايتهاى معنوى ولى‌الله‌الاعظم ارواحنافداه خواهد توانست تمدن اسلامى را بار ديگر در عالم سربلند كند و كاخ با عظمت تمدن اسلامى را برافراشته نمايد. اين، آينده‌ى قطعى شماست. جوانان، خودشان را براى اين حركت عظيم آماده كنند. نيروهاى مؤمن و مخلص، اين را هدف قرار دهند.»4
· پی نوشتها:
1.قیصرامین پور
2. کتاب غیبت نعمانی ، ترجمه غفاری ، ص225
3. رضا محمدصالحی
4.ديدار ايثارگران 29/05/1376
