خبرگزاری حوزه/ بیست و سوم محرم سال 1427 هجری قمری روزی تلخ و تیره و تاریک برای همه شیعیان جهان و بلکه همه آنانکه دلداه پاکان و نیکان روزگار هستند بود و چه بسا همه آزادگان هستی که به عزت و احترام عقاید دیگران معتقد و به حفظ و حراست از گنجینه های برجای مانده از آسمان بر روی زمین وفادار و معتقدند بود.

روزی که حرم امامان عسکریین(ع) با اسائه ادب عمال جهالت و شقاوت و مزدوران دنائت و بی شرمی ویران گشت و خاک تیره این دون صفتی بر طلای ناب بارگاه ملکوتی آن وجودهای مقدس نشست و روزگار را برای یاران عشق و دوستداران حق به گردی از غبار تیرگی و خاکستری از آتش کینه و بددلی شب پرستان آغشته نمود.

روزی که تیره دلان کور طینت، بارگاه قدسی امامان معصوم شیعه را که نه فقط در عالم تشیع بلکه در جهان انسانیت و علم و خرد و بزرگی، به عظمت از آنها یاد می شود و صفحات تاریخ، سرشار از زیبایی حضور و طراوت باطن و جلای صورت و شکوه سیرت آنهاست، به ویرانی ظاهری کشاندند تا بار دیگر در دل مومنان و قلب عاشقان و نیز در صفحه زمین بنایی بشکوه تر و بارگاهی زیباتر از نو ساخته شود و خون غیرت در رگ حیات شیعیان تپیدنی دوباره بستاند.

آنانکه به تخریب این مضجع منور و قبور مطهر و یادگارهای زیبا و آسمانی آنها که نشانه های بزرگی اهل دل و دین و هدایتند دست زدند نه توانستند بزرگی آنها را منکوب کنند که توانستند خواری و کوچکی خود را به عرضه گذارند.

آنها خاک بر چهره خورشید می پاشند در حالی که نتیجه اش تنها کوری بیشتر وجود خویشتن خویش و برافروزندگی و تابندگی بیشتر آفتاب عالم تاب هدایت و ولایت و امامت است.

این اقدام ناجوانمردانه و فاجعه بار و شنیع که بی تردید  با همراهی عمال نادان و جاهل سپاه شیطان و همدلی شیاطین بزرگ استکبار و به دست مزدوران شقی و کورباطن جنایت کار به انجام رسیده است گرچه در ظاهر برای خون کردن دل شیعیان و اندوه آنان رخ داده اما در پس این امر، موجی از خباثت در به هرم ریختن عزت اسلام و ایجاد تفرقه در میان مسلمانان نهفته است که بایستی با آگاهی و هوشیاری همه مسلمانان و به ویزه خویشتن داری و صبر و شکیبایی همه شیعیان، به خنثی شدن این دسیسه شیطانی عمال استکبار منتهی شود.

روزی که حرم شریف عسکریین(ع) تخریب شد و گنبد و بارگاه ملکوتی آن عزیزانِ آسمان و زمین فروریخت، دل بیقرار همه شیعیان خون شد و قلبشان جریحه دار.

اما کیست که نداند شیعه در طول تاریخ‌ سبز و سرخش از این دست وقایع بسیار دیده است اما نور شمع ولایت و امامت هرگز خاموشی نگرفته و هر روز پرفروغ تر و زیباتر در عالم هستی در تجلی است.

مگر نه اینکه حرم مطهر حضرت اباعبدالله(ع) را بارها و بارها تخریب کردند و حتی شخم زدند و آب بر ان جاری کردند؟

اما مگر امروز نامی بلندآوزاه تر از «حسین(ع) » و منش و مرامی پرجلاتر و نورافشان­تر از اباعبدالله(ع) و در طول تمام تاریخ و هستی زمین و زمان بوده است؟!

حکایت، حکایت چراغی است که خدا برافروزد و... این چراغ و نورافشانی حقیقی و جلوه ربانیش تا هماره تاریخ باقی و پابرجاست.