امام رضا(ع) در طول دوران حیات بابرکت و طیبه اش، بارقه‌ای از بصیرت و تابندگی نابی از غربت و محبوبیت توأمان بود.از حدیث سلسلةالذهب گرفته تا پذیرش ولیعهدی حاکم جوری که جز تاریکی و سیاسی کاری و هوی پرستی چیزی نمی شناخت و نمی دانست و در این میان، تاریخی از درایت و امامت امت که در حضور خورشیدوار امام رضا(ع) به ظهور رسید.
خبرگزاری حوزه/ امام رضا(ع) برای شیعیان و مسلمانان و بلکه همه مردم ایران اسلامی جایگاهی بی بدیل داراست.
جایگاهی که همه مردمان این سرزمین از هر قشر و طیف و صنفی و با هر سبک و سلیقه‌ای و هر سن و سالی بر آن توجه و بدان تنبه دارند.
امام رضا(ع) که مرقد مطهرش در این کشور، سرزمین طوس را به مرکزیت ایران مبدل نموده است قبله گاه عشاق حق در این مرز پرگهر است.
امامی رئوف و مهربان که لقبش عالم آل محمد(ص) است و رسم و سیره اش، بازتاب خلق راستان ونیکان روزگاران.
امام بزرگواری که حریم تابناک حرمش، پناهگاه فقرای این سامان است که زیارتش حج فقراست و خانه اش، تنها خانه‌ای در این مملکت، که «خواب ندارد»...!
و حضور خلوت انس مردمان این دیار در این بهشت روی زمین، نمایشی عظیم و عزیز از عشق و شور و شعور معرفت اندیشان و محبت نیوشان وادی ولا و سخا.
امام رضا(ع) در طول دوران حیات بابرکت و طیبه اش، بارقه‌ای از بصیرت و تابندگی نابی از غربت و محبوبیت توأمان بود.
از حدیث سلسلةالذهب گرفته تا پذیرش ولیعهدی حاکم جوری که جز تاریکی و سیاسی کاری و هوی پرستی چیزی نمی شناخت و نمی دانست و در این میان، تاریخی از درایت و امامت امت که در حضور خورشیدوار امام رضا(ع) به ظهور رسید.
اما لحظه کوچ و ساعت هجر آن عزیز خود حکایتی است غریب.
آنگاه که در فقد جواد جوانش، بی تاب دیدار یار، در کنج حجره، پیراهن خویش بالا زد و بدن مبارکش را بر خاک گذاشت و به یاد جد غریبش حسین(ع) چهره بر سردی خاکستر غربت نهاد.
اما به اذن خدا، فرزند برومندش از مدینه به طوس آمد و بر بالین پدر حاضر شد و سر مبارک حضرت رضا(ع) را به آغوش گرفت.
اما لا یوم کیومک یا اباعبدالله(ع)!
اینجا فرزندی سر پدر بر آغوش گرفت و آنجا پدری سر فرزند در بر.
لحظه‌ای که حسین مظلوم فریاد علی اکبرش را شنید و بر بالینش حاضر شد.
شه چو آمد به بر شه زاده همه گفتند حسین جان داده
و درد وغم آنچنان بر حسین(ع) مستولی شد که فریاد سر داد:
علی! علی الدنیا بعدک العفی!
و چه حکایت غریبی نهفته است در این جملة غمین و آتشین!
آری؛ مولای رئوف و غریب ما علی ابن موسی امام رضا(ع) هم آنچنانکه بر همه اهل ایران و بلکه بر تمامی جهانیان هویدا و قرین شیدایی و شور و شعور است؛ برای همه مردم ایران اسلامی جایگاهی بی بدیل داراست.
و این مقام و منزلت و ربانیت جایگاهی است که همه مردمان این سرزمین از هر قشر و طیف و صنفی و با هر سبک و سلیقه‌ای و هر سن و سالی بر آن توجه و بدان تنبه دارند.
امام رضا(ع) که مرقد مطهرش در این کشور، سرزمین طوس را به مرکزیت ایران مبدل نموده در مرکز دلهای ما به فرمانروایی عاشقانه و عارفانه‌ای مشغول است که وصفش از قدرت واژه بیرون و شرحش از قدر کلمه بیرون است.
و او تنها اوست که «خانه اش خواب ندارد»...!
تسلیت و تعزیت باد سالروز شهادت امام علی ابن موسی الرضا ثامن الحجج غریب الغربا و معین الضعفا و الفقرا- علیه آلاف التحیه و الثناء.
