خبرگزاری حوزه/ ماه مبارک رمضان فرصت نابی است تا با توجه و تأمل در سنتهای زیبای آن بتوانیم راههای احیای سبک زندگی اصیل و اسلامی را به دست آوریم.

در ماه مبارک رمضان، سنتهای زیبایی در میان خانواده های مسلمان ظهور و بروز می یابد که می توان در خلال آن نشانه های روشنی از صفای دینی و صمیمیت انسانی و حقیقت آموزه های زیبا و هستی بخش اسلامی را به مشاهده نشست.

سفره های افطار؛ شمایلی از خوان پربرکت خدا در ماه میهمانیش

یکی از سنتهای زیبای مسلمانان در همه جای جهان، سنت افطاری دادن به مسلمانان است.

این سنت در کشورها و جوامع مختلف اسلامی با همه تنوع و رنگ و بوی متفاوتش، اما از یک آموزه آسمانی که همان توجه به رسم میهمانی که الفت و مودت و محبت را برای همه به ارمغان می آورد نشأت می گیرد.

و چه زیباتر که این همراهی و همدلی به مناسبت ماه میهمانی خدا و افطار در غروب روزهای بهشتی رمضان باشد.

سنت افطاری دادن در آموزه های معرفتی و احادیث و بیانات بزرگان دینی ما نیز درخششی تام و تمام دارد.

احادیثی که بر ارزش و اهمیت و قدر و قیمت افطاری دادن توجه و تنبه می دهند و انسان را به برگزاری این آیین و تلاش در جهت رونق بخشیدن به آن دعوت می کنند.

با مروری بر احادیث معصومین- علیهم السلام – می توانیم به بارقه های روشن و اشارات زیبا و معناداری در ابن باب نایل آییم که می تواند رهنمای ما در این روزهای طلایی و شبهای بهاری رمضان کریم باشد.

و تردید نیست که در این میدان، سنت افطاری، با عنایت به همه ویژگی های معنوی و معرفتیش، جایگاهی والاتر و منزلتی برتر دارد.

رسول گرامی اسلام حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) فرمود:

مَنْ فَطَّرَ فِی هَذَا الشَّهْرِ مُؤْمِناً صَائِماً كَانَ لَهُ بِذَلِكَ عِنْدَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِتْقُ رَقَبَةٍ وَ مَغْفِرَةٌ لِمَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ فَقِیلَ لَهُ یَا رَسُولَ اللهِ لَیْسَ كُلُّنَا نَقْدِرُ عَلَى أَنْ نُفَطِّرَ صَائِماً فَقَالَ إِنَّ اللهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى كَرِیمٌ یُعْطِی هَذَا الثَّوَابَ مِنْكُمْ مَنْ لَمْ یَقْدِرْ إِلَّا عَلَى مَذْقَةٍ مِنْ لَبَنٍ یُفَطِّرُ بِهَا صَائِماً أَوْ شَرْبَةٍ مِنْ مَاءِ عَذْبٍ أَوْ تُمَیْرَاتٍ لَا یَقْدِرُ عَلَى أَكْثَرَ مِنْ ذَلِك.

(من لا یحضره الفقیه، ج2، ص134)

هر كس یك مؤمن روزه‏دار را در این ماه افطارى دهد، پاداشى برابر با آزاد كردن یك بنده نزد خدا داشته، و مایه آمرزش گناهان گذشته وى نیز خواهد بود، پس گفتند: یا رسول الله، همگى ما قادر بر افطارى دادن به روزه دارى نیستیم، پس فرمود: خداى تبارك و تعالى چندان كریم است كه به كسى از شما كه نتواند جز با جرعه شیر آمیخته با آبى، یا شربت آب گوارایى، یا چند دانه خرما روزه‌دارى را افطارى دهد و بر انفاق چیزى بیش از این قادر نباشد، همین ثواب را عطا مى‏كند.

و نیز از مولای متقیان علی (علیه‌السلام) نقل است که فرمود:

أَنَّهُ قَالَ تَفْطِیرُكَ أَخَاكَ الصَّائِمَ أَفْضَلُ مِنْ صِیَامِك.

(من لا یحضره الفقیه، ج‏2، 134)

افطارى دادن به برادر مسلمانت از روزه داشتنت افضل است .

و همچنین از امام صادق (علیه‌السلام) آورده اند که فرمود:

مَنْ فَطَّرَ صَائِماً فَلَهُ أَجْرٌ مِثْلُه؛

هر که روزه‌داری را افطار دهد اجری همچون او خواهد داشت.

(من لا یحضره الفقیه، ج‏2، 134)

و این همه، گویا و جویای ارزش و اهمیت و قدر و قیمتی است که در سنت زیبای افطاری دادن که با محبت و مودت و صله رحم و هزار و یک زیبایی و طراوت معنوی و مادی دیگر همراه است نهفته و هویداست.

باشد که در این روزها و شبهای زیبای رمضانی با استعانت از آیات ربانی و آموزه های عرفانی، به سنت های اصیل و ناب انسانی و اسلامی مان دلبندیم و در مسیر احیای این کمالات و زیبایی ها و خوبیهای تام و تمام، از جان و دل و با یقین کامل بکوشیم.