خبرگزاری حوزه/ رمضان ماه تأمل است. تأمل و معرفت و احساس.

ماه عقل و دل؛ ماه شور و شعور؛ ماه اخلاص و دعا؛ ماه زیبایی و فلاح.

رمضان ماه ماهای خداست. زیبا و پرنواست؛ از ابوحمزه و سحرش تا ربنا و افطارش... همه و همه پربهاست.

رمضان ماه راز و نیاز است و مناجات؛ پس بیا پیش از هرچیز لب به ترنم باران راز و بربندیم و نوای نینوا سردهیم در محضر او که شنوا و بیناست مرا؛ ما را... خدا را!

از عطا و رحمت بی حدّ تو آکنده ام

ای خدای مهربان ، از لطف تو شرمنده ام

گشته آلوده ز عُصیان ، یا رب از پا تا سرم

از من ِ عاصی خطا و از تو خوبی و کرم

گرچه من خیلی بدم امّا تو خوبی ای خدا

واقعاً شرمنده ام ، اغفر ذنوبی ای خدا

یا جمیل و یا جلیل و یا ودود و یا حلیم

یا رئوف و یا رحیم و یا غفور و یا کریم

یا وکیل و یا کفیل و یا دلیل و یا قبیل

یا مُدیل و یا مُنیل و یا مُقیل و یا مُحیل

ای تو علامُ الغُیوب و ای تو غفّارُ الذّنوب

ای تو صانع ، ای تو شافع ، ای تو ستّارُ العُیوب

ماه رمضان زمانی است که در آن بسیاری از نشانه های ناپیدا و سنتهای غبارگرفته دین مبین اسلام و مکتب حقه اش روشن تر و زیباتر به تجلی درمی آید.

نشانه هایی که برای حیات طیبه انسان تدوین گشته و به جهت ادامه مسیر حقیقی زندگی و رسیدن به مدارج والای انسانی از طریق تکامل و تعالی به او ارزانی داشته شده است.

در این ماه است که روشنان بسیاری از زیبایی های دین به چشم سر و دل ما می آید و هوش و حواسمان متوجه آن می شود.

اسلام دین برادری و رمضان موعد برابری مومنین

یکی از این حقایق ربانی و آیات الهی زندگی، برابری انسانها در برابر خداوند قادر متعال است.

ما همه بندگان ضعیف اوییم و در آوردگاه حق تعالی، یکسان و یک تراز، مخلوقیم.

مخلوقی که از خود هیچ نداریم و تنها با مددگیری از ذات ادس او و گام نهادن در راه تقوا و پرهیزگاری است که به رشد و عروج نایل می آییم.

و روزه یکی از ادوات الهی و سکنات دینی است که باعث می شود به یادبیاوریم و تنبه یابیم که ما همگی از فقیر و غنی و دارا و ندار، در محضر پروردگارمان مساوی و یکسانیم.

حتی اگر در طول سال، و به دلیل غفلت و نسیان و عصیان و حرمان، گمان کرده باشیم که یکی از دیگری برتر و بالاتر است آنهم به چه دلایل سخیف و عقیمی:

از پول و شهرت گرفته تا مقام و شهوت.

فرقی نمی کند؛ چه شهوت جسمی و جنسی و چه شهوات روحی دیگر؛ از درد خودپرستی تا غم استکبار و برتربینی خویشتن بر دیگر بندگان خدا.

همه فقیر خوان نعمت او و ریزه خوار موهبات سخای اوییم

و رمضان آمده است تا به یادمان بیاید همه فقیریم در درگاه او و نشانه های هزارگانه اش از گرسنگی و تشنگی تا عجزی که ذات و ماهیت انسان است به ما می آموزد که هر که هستیم و هرچه، در برابر او خاکساریم و متواضع.

باری؛ از آنجا که نخوردن و نیاشامیدن یکی از جلوه های اصلی و هویدا و تأثیرگذار رمضان است و در این ماه همه مسلمانان از فقیر و غنی و متمکن و فرودست، در این ادب و آدابش یکسان و یکردیفند، پس آموزه ای است تلنگروار و عبرت بخش و آموزنده در این راستا که همه ما در خلق و مرتبت انسانیمان یکسانیم و نباید این را از یاد برده و دام کبر و روی و ریا و خودبرتربینی گرفتار آییم.

حدیثی نغز و پرمغز در ترنم همین واحه و وادی

این معنا در حدیثی از حضرت امام جعفر الصادق عليه السلام به زیبایی هرچه تمامتر آمده است که فرمودند:

انما فرض الله الصيام ليستوى به الغنى و الفقير.

خداوند روزه را واجب كرده تا بدين وسيله دارا و ندار (غنى و فقير) مساوى گردند.

(من لا يحضره الفقيه، ج 2 ص 43، ح 1)

و اگر این آموزه معرفتی و حقیقت آسمانی نصب العین و آویزه گوش جان ما گردد چه تأثیرات زیبا و متعالی و پیشبرنه ای که در جهت احیای ارزشهای انسانی و اسلامی و اخلاقی تر شدن جامعه ما در بر خواهد داشت.

اینک اما مناجاتی با خدای غفار و منان و ودود در این ماه زیبا و میهمانی پرمعنا.

یا علی و یا وَفی و یا غنی و یا مَلی

یا حَفی و یا رضی و یا زکی و یا ولی

فارجُ الهَم ، کاشف َ الغم ، صادقُ الوَعد ، ای خُدا

عالمُ السّر ، فالقُ الحَب ، موفیَ العَهد ، ای خدا

ربّ حلّ ِ وَالحرام و ربّ ِ نور ِ والظُلام

ربّ مشعر ، ربّ کعبه ، زمزم و رکن و مقام

سایه ی تو بر سر خلق دو عالم مستدام

یا عزیزاً لا یُضام و یا لطیفاً لا یُرام

امید آنکه ما نیز در زمره روزه داران حقیقی و واقفان به حقیقت روزه و توابع و نتایج ارزشمند و سترگ و شگرفش درآییم و با تبرک و عطراگین ساختن زبان و دل و جان خویش به آیات ربانی و آسمانی قرآن، در زمره اهالی رمضان به شمار آییم.

آمین یا رب العالمین!