به گزارش خبرگزاری«حوزه»، حجت الاسلام و المسلمین حسن غفاری فر با تسلیت فرارسیدن سالروز شهادت حضرت علی(ع) تصریح کرد: امام اول شیعیان دارای لقب هایی نظیر سیدالوصیین، امیرالمومنین و کنیه اش ابوالحسن بود و در روز جمعه سیزده رجب از سال سی عام الفیل در داخل کعبه در شهر مکه به دنیا آمد و در صبح دم روز جمعه بیست و یکم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری براثر ضربه شمشیر ابن ملجم مرادی که در روز نوزدهم ماه مبارک رمضان همان سال بر فرق سرش فرود آورد به شهادت رسید که ایشان رهبری گروه شیعه را برعهده داشت.

وی افزود: از مهم ترین ارزش ها در بین ارزش های جدید سرزمین مکه وسپس در مدینه نزد اعضای این جبهه، پذیرش اصل دین و به عضویت در آمدن در جبهه توحیدی بود و سبقت در آن جزء امتیاز دینی، سیاسی واجتماعی گردید تا آن جا که قرآن مجید نیز آن را جزء امتیازات شمرده است.

عضو هیئت مدیره انجمن مطالعات اجتماعی حوزه اضافه کرد: لذا تاریخ صدر اسلام، تلاش وافر جمعی از راویان تاریخ و نویسندگان را برای تقدم اسلام برخی از افراد صدر اسلام نشان می دهد و آنان می کوشند بدین طریق فضیلتی را برای فرد یا افرادی بسازند و فضیلتی را از دیگران بکاهند.

وی بیان داشت: چیزی که در مجموع کتاب های رجالی، سیره و روایی به دست می آید و انکار شدنی نیست، تقدم عضویت و اسلام آوردن حضرت علی(ع) برهمه مردان و حتی زنان بعد از خدیجه کبری است.

حجت الاسلام  والمسلمین  غفاری فر گفت: این موضوع به زبان های متفاوت از طریق روایات متعدد نقل گردید و در برخی از نقل ها آمده است که رسول مکرم اسلام(ص)، روز دوشنبه مبعوث گردیدند وحضرت علی(ع) در روز سه شنبه ایمان آوردند و قبول عضویت در تاسیس گروه جدید دینی وفرهنگی نمود.

وی بیان داشت: به این تقدم، علاوه برروایات تاریخی، جمعی از عالمان و فرهیختگان غیرشیعی نظیر نسائی، ابن المغازلی، خوارزمی، حاکم حسکانی و ابن ابی الحدید نیز اشاره کرده اند.

مدیر گروه تبلیغ موسسه آموزش عالی حوزوی امام رضا با بیان اینکه اولین مسئله بعد از پذیرش و به عضویت گروه درآمدن، تلاش برای تثبیت و توسعه فرهنگ جدید وفعالیت برای ترویج عناصر ارزشی، هنجاری، آداب و رسوم آن بود خاطرنشان کرد: بخشی از این فرهنگ سازی با عمل به آن عناصر صورت می پذیرفت و بخشی دیگر با کارهای تبلیغی وقسمتی از آن با مقاومت در برابر جنگ های روانی و تبلیغی جبهه مقابل و نهایت با کار دفاع نظامی و در صورت لزوم، با تهاجم نظامی، تثبیت و توسعه صورت می گرفت.

وی تصریح کرد: حال سهم بیشتر هرکس در این موارد نشان از تعلق بیشتر او به ارزش های گروه و سهم کمتر هرکس نشان از تعلق کمتر او بود و از آن جا که جبهه شرک تمام تلاش خویش را بر نابودی جبهه توحیدی حتی حذف فیزیکی آن قرار داد، گروه توحیدی نیز تمام توان خویش را در کنار کارهای فرهنگی بردفاع و تهاجم نظامی قرارداد.

حجت الاسلام  والمسلمین  غفاری فر افزود: بدین جهت افرادی که در دفاع و تهاجم نقش های اول را ایفا می کردند دارای پایگاه اجتماعی بیشتری بودند و حال با این نگاه بررسی تاریخ، حضور پررنگ امام علی(ع) را بعد از رهبری جبهه توحید نشان می دهد و برای اثبات این ادعا می توان به نظر سه تن از اندیشمندان و مورخان برجسته غیرشیعی از جمله ابن اثیر، ابن ابی الحدید معتزلی و ابن عربی المالکی در میان صدها صحابی و غیرصحابی پرداخت، زیرا نگاه این ها در واقع جمع بندی نگاه همه مسلمانان است که در این خصوص مطلبی گفته یا نوشته اند.

نویسنده کتاب «چگونگی شکل گیری شیعه در صدر اسلام» ادامه داد: ابن اثیر مورخ مشهور اهل سنت نوشته است، «به شهادت و گواهی اهل تاریخ، حضرت علی(ع) در تمام جنگ ها از بدر تا آخرین جنگ ها و مشاهد، شرکت کرد، مگر غزوه تبوک که آن هم جانشین پیامبر(ص) در مدینه بودند. درجنگ بدر علی(ع) درخشید و مبارزه جدی نمود و دربرابر بزرگان مشرک با شمشیرش خودش را به خطر انداخت...حضرت رسول(ص) درجاهای متعدد پرچم و لواء جنگ را به او تحویل می داد و در همه جنگ ها شرکت جست....سختی های زیادی را متحمل گردید.»

وی خاطرنشان کرد: علاوه بر این مطلب، ابن اثیر در هنگام شرح حال زندگی پیامبر اسلام برای اثبات برتری شجاعت ایشان بر تمامی مسلمانان به اعتراف علی(ع) تمسک می کند ومی نویسد: وقتی علی بن ابیطالب می گوید ما به هنگام سختی درجنگ ها به پیامبراسلام(ص) پناه می بردیم، نشان می دهد پیامبر اسلام(ص) در شجاعت بی ماننده بوده است، یعنی شجاع بودن علی(ع) مسلّم است و اعتراف علی(ع) به شجاعت پیامبر اعظم(ص) نشان از برتری ایشان است، ولی برای اثبات شجاعت پیامبر به اعتراف احدی از صحابه دیگر اشاره نمی کند، زیرا آن ها خود چندان شجاعت نداشتند تا اعترافاتشان شجاعت پیامبر0ص) را نشان دهد.

حجت الاسلام  والمسلمین غفاری فر گفت: ابن ابی الحدید معتزلی از دیگر نخبگان اهل سنت نوشته است: «علی(ع)، آقا وسرور مجاهدان در راه خداست و این موضوع از معلومات ضروری وبدیهی است، مثل علم همه به وجود مکه و کشوری به نام مصر و مانند آن...درعظمت جهاد او در راه خدا همین کافی است که بدانیم از آسمان ندای غیبی آمد: (لا سیف الاذوالفقار ولا فتی الاعلی) و حتی این ندا را مسلمین نشان حقانیت خویش در جنگ می دانستند...نه بعد از طوفان نوح(ع) و نه قبل از آن تا آنجا که ما می دانیم در میان قبایل و فرَق تُرک، فارس، عرب، روم و غیره احدی در شجاعت وجرات به پای این مرد(علی بن ابیطالب) نرسیده است...اگر شمشیر علی نبود مشرکان، خلفا(ابوبکر، عمر وعثمان) و دیگر مسلمین را ریشه کن می کردند.»

وی خاطرنشان کرد: ابن عربی المالکی از علمای حدیث اهل سنت نیز نوشته است: «شجاعت علی امر ظاهری است، مثل خوابیدن در جای پیامبراعظم(ص)، مبارزه در بدرو خیبر ودیگر موارد جنگی که واقعا حضورش به طورجدی آشکار وظاهر بود».