خبرگزاری حوزه/ پاییز همیشه برایم دوست داشتنی است. نه به خاطر هوای عاشقانه اش. نه به خاطر شنیدن صدای دلنشین خُرد شدن برگ های خشک زیر پایم. نه به خاطر بوی نم بارانش. و نه حتی به خاطر شروع زیبایش با ماه مهر، که بهانه مهرورزی به یکدیگر است.
بلکه به این خاطر که پاییز یادآور فصل تحصیل و دانایی است. به قول فردوسی بزرگ، دانایی آغاز مسیر توانایی است.
 پاییز برای خودش بهاری است. بهارِ تربیت آدمهای توانا. توانایی یعنی آنکه انسان ها به مرحله‌ای برسند که علاوه بر یادگیریِ تخصص و مهارت، جامعه را نیز در جاده ترقی عدالت محور و پیشرفت هدایت کنند.
پیشرفت کشور زمانی آسان و دست‌یافتنی خواهد شد که مهمترین نقش در آن را به آموزش و پرورش بدهیم و البته ابزار و محتوای لازم برای نقش‌آفرینی را در اختیارش بگذاریم.
 پیاژه می‌گوید: «هدف اساسی آموزش و پرورش بار آوردن افرادی است که بتوانند دست به کارهای خلاق و تازه بزنند، نه اینکه فقط به تکرار کارهای گذشتگان بپردازند. غرض، ساختن اشخاصی است که خلاق، مخترع و کاشف باشند».
 آگوست کنت پدر علم جامعه شناسی می‌گوید: «پیشرفت و ترقی بشر به آموزش و پرورش صحیح بستگی تمام و کمال دارد زیرا تعلیم و تربیتی صحیح است که حس تفاهم را بین افراد پرورش می دهد».
 داگلاس نورث برنده نوبل اقتصادی نیز می‌گوید: برای دیدن عامل توسعه یک کشور بروید در دبستان ها و پیش دبستانی ها، ببینید آنجا چگونه بچه ها را آموزش می دهند . اگر کودکان شما را پرسشگر ، خلاق ، صبور ، نظم پذیر ، خطر پذیر ، دارای روحیه گفتگو و تعامل ، دارای روحیه مشارکت جمعی و همکاری بار آورند اینها ، انسانها و شخصیت هایی خواهند شد که می توانند توسعه ایجاد کنند…

 پاییز را دوست دارم؛ چون پایه اقتدار و شوکت ایران در جهان است که فرمود: العلم سلطان.

حمزه معلی