خبرگزاری «حوزه» روایت زیر را از کتاب «نهج البلاغه» منتشر می‌کند.

امام علی علیه السلام:

إنَّ الفِتَنَ إذا أقبَلَت شَبَّهَت، و إذا أدبَرَت نَبَّهَت، یُشَبِّهنَ مُقبِلاتٍ و یُعرَفنَ مُدبِراتٍ، إنَّ الفِتَنَ تَحومُ کالرِّیاحِ یُصِبنَ بَلَدا و یُخطِئنَ اُخری.

بی گمان، فتنه‌ها چون روی می‌آورند فضا را به شبهه می الآیند (فضا را مشتبه می‌کنند)

و چون پشت می‌کنند، آگاهی می‌بخشند. بهنگام روی آوردن در آغاز ناشناخته اند، اما به گاه رفتن و بروز آثار شناخته می‌شوند

هجومشان گردبادی کور را می‌ماند که به شهری فرود می آیند و شهری دیگر را نادیده می‌گیرند.

نهج البلاغه: الخطبة ۹۳