به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام علیرضا مکتب دار از فضلای سطح چهار حوزه در یادداشتی به مناسبت نیمه شعبان آورده است:
از عشق، امید می زاید و انتظار رهاورد امید است و وصال دستاورد انتظار. انسان، بدون عشق و عشق، بدون امید و امیدواری، تهی از انتظار، واژگانی بس بی معنا هستند. عاشق به امید دیدار معشوق، رنج چشم به راهی را بر خود هموار می کند و این انتظار به زندگی او معنا، مفهوم و حرارت می بخشد. عشق با جان و دل ارتباط می یابد و امید چون پرتوی فضای جان را روشنی می بخشد و انتظار همچون نیرویی که از منبع امید تغذیه می کند، انسان چشم به راه و منتظر را استوار و پابرجا نگاه می دارد و برای پویایی و نه ایستایی، نیرو و توان می بخشد.
اما انسان امروز که خود را در تار و پود عنکبوت مدرنیته گرفتار می یابد، خسته از دست و پا زدن های فراوان برای رهایی، سخت دچار تنیدگی شده و فشارهای روحی او را از زندگی نومید نموده و نومیدی از رهایی، او را به سپری ساختن باقیمانده عمر در این دام هراسناک مُجاب ساخته است. او اگر چشم به راه چیزی هم باشد، چشم به راه مرگ و نیستی است تا او را از این رنج جانکاه برهاند.
اما انسانِ رها از این تار و پود، آینده ای روشن را انتظار می کشد. امید و عشق به زندگی او حرارت می بخشد. این حرارت، تمام وجودش را به جنب و جوش وا می دارد. زندگی برای او آکنده از معنا است.
او با یاری جستن از باوری خدشه ناپذیر، برای دستیابی به اهداف متعالی و انسانی خویش بی وقفه می کوشد. او آینده ای روشن را انتظار می کشد که در آن تار و پود جهل و خرافه ها از هم گسسته و زنجیرهای فقر و ستم در هم شکسته و انسان بر تخت کرامت نشسته است.
او به امید آزادی از ستم بیدادگران و دستیابی به عدالت دادگران، روزگار خود را سپری می کند و از هیچ گونه کوششی برای شتاب بخشیدن به تحقق این امید و انتظار فروگذار نمی کند.
