خبرگزاری حوزه | حضور روحانیت در جامعه و میان تودههای مردم، از گذشته تا کنون، همواره با فراز و نشیبهای مختلفی همراه بوده است.
علمایی که در نبود شرایط و امکانات، با خون خود، علم خویش را نوشتند تا مکتب اسلام زنده بماند.
بزرگانی به پیروی از سیرهی نبوی، همچون طبیبی، بدنبال دردمندان میگشتند تا دستی بگیرند و مرهمی باشند.
و طلابی که در زمان جنگ و دفاع از حریم و حرم، اسلحه بدست میگیرند و به وقت حدوث بلایای طبیعی، آستین همت و کمک بالا میزنند و با این حال، آماج تیرهای زهراگین توهین و تهمت از جانب دشمن اند. همه را به جان میخرند، گلهای ندارند و همچنان قلبشان برای دین و دنیای مردم میتپد.
امام راحل (رحمهاللهعلیه) با توصیف دقیق و زیبایی از محبوبیت حوزهی علمیه و روحانیت، جایگاه ایشان را اینگونه ترسیم کردهاند:
"در ترویج روحانیت و فقاهت نه زور سرنیزه بوده است نه سرمایهی پول پرستان و ثروتمندان؛ بلکه هنر و صداقت و تعهد خود آنان بودهاست که مردم آنان را برگزیدهاند... خصوصیات بزرگی چون قناعت و شجاعت و صبر و زهد و طلب علم و عدم وابستگی به قدرت ها و مهمتر از همه احساس مسؤولیت در برابر تودهها، روحانیت را زنده و پایدار و محبوب ساخته است..."
این موقعیت حساس، خطیر و تاثیرگذاری که متوجه حوزویان در میان جامعه است، دشمنان اسلام را بر آن واداشت تا علاوه بر تبلیغات سوء علیه روحانیت معظم و نشر اکاذیب، تهمتها و برچسبهای ناروا به آنان، در صدد نفوذ بین آنان برآمده و از میانشان، طلاب جاهلِ کمبصیرت را با خود همصدا کنند تا از این رهگذر، بنای ریشهدار حوزه را متزلزل ساخته و بقای دین و روحانیت در جامعه را به مخاطره اندازند.
حضرت امام (رحمهاللهعلیه) در ادامهی سخن پیشین، خطر بزرگ نفوذ را به حوزویان گوشزد نمودند و دقت و توجه آنان را در این امر خواستار شدند:
"استکبار وقتی که از نابودی مطلق روحانیت و حوزهها مایوس شد، دو راه را برای ضربه زدن انتخاب نمود. یکی راه ارعاب و زور، دیگری راه خدعه و نفوذ. در قرن معاصر وقتی حربه ارعاب و تهدید چندان کارگر نشد، راههای نفوذ تقویت گردید..."
در خاتمه به ذکر مهمترین حربهی نفوذ در کلام ایشان بسنده میکنیم. باشد که این تذکر، تلنگری برای مومنین و تبیینی برای اهل بصیرت باشد:
"اولین و مهم ترین حرکت، القای شعار جدایی دین از سیاست است که متاسفانه این حربه در حوزه و روحانیت تا اندازهای کارگر شدهاست تا جایی که دخالت در سیاست، دون شأن فقیه و ورود در معرکهی سیاسیون، تهمت وابستگی به اجانب را به همراه میآورد. یقینا روحانیون مجاهد از نفوذ، بیشتر زخم برداشتهاند. گمان نکنید که تهمت وابستگی و افترای بی دینی را تنها اغیار به روحانیت زدهاست؛ هرگز. ضربات روحانیت ناآگاه و آگاه وابسته، به مراتب کاریتر از اغیار بوده و هست."
باسط
نظر شما