خبرگزاری حوزه | سزد که بر سر خورشید سایه اندازیم‏ // چنین که سایه شمس الشموس بر سر ماست‏

ایران اسلامی قرن‌هاست میزبان امام رئوف علی‌بن موسی‌ الرضا علیه السلام است.

فرزندان این سرزمین از همان کودکی با نام مشهد و امام رضا مانوس بوده اند و هر از گاهی از دیار خود رهسپار سرزمین طوس شده اند و بارگاه سراسر نور حضرتش را در آغوش گرفته و عمق ارادت خود به خورشید هشتم را با چشمانی اشک بار ابراز داشته اند.

اگر چه در زیارت جامعه کبیره قبور همه پیشوایان بزرگ شیعه مامن و پناهگاه معرفی شده است (لائذ عائذ بقبورکم) اما زوار امام رضا با هرمیزانی از معرفت و با هر رنگ و نژاد و زبان و حتی مذهبی، با تمام وجود این را دریافته و با حضور در حریم رضوی، روح و روان خود را صفا داده و با دلی خوش با حرم وداع گفته اند.

این نویدی است که جد بزرگوارش سالها قبل از ولادت امام رضا علیه السلام داد و فرمود به زودی پاره تن من در سرزمینی به نام خراسان مدفون می شود که هیچ غمدیده ای او را زیارت نمی کند مگر اینکه غم های دل او زدوده می شود و هیچ گناهکاری به حریم رضوی پای نمی گذارد مگر این که گناهان او آمرزیده می شود. (سَتُدْفَنُ بَضْعَةٌ مِنِّی بِخُرَاسَانَ مَا زَارَهَا مَکْرُوبٌ‏ إِلَّا نَفَّسَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ کَرْبَهُ وَ لَا مُذْنِبٌ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ‏)

عنایت حضرت به زوارش از حدیث دیگری آشکار می شود که فرمود: هر کسی به زیارت من آید روز قیامت در سه جا به دیدن او می آیم و او را از هراس ها و سختی ها رهایی می بخشم. در زمان اعطاء نامه های اعمال، هنگام عبور از پل صراط و حین سنجش اعمال (إِذَا تَطَایَرَتِ الْکُتُبُ یَمِیناً وَ شِمَالًا وَ عِنْدَ الصِّرَاطِ وَ عِنْدَ الْمِیزَانِ)

با تبریک ولادت امام رئوف علی بن موسی الرضا (ع)

سید محسن آل نبی