خبرگزاری حوزه | صحنهای را در نظر بگیرید که ۴۰ میلیون نفر در کنار هم سلاح به دست گرفتهاند! قطعاً در نظر اول عجیب به نظر خواهد رسید.
قویترین ارتشهای دنیا همچنین جمعیتی ندارند. حتی نیروی زمینی ارتش هند و چین باهم به این مقدار نمیرسد. ولی آیا ۴۰ میلیون نیروی مسلح در کنار یکدیگر معنا دارد؟
بیایید جمعیت فعلی ایران را در نظر بگیریم. طبق آمارها جمعیت ایران بالای ۸۰ میلیون بیان میشود. برخی آمارهای غیررسمی حدود ۸۵ میلیون را بیان میکند. بر اساس هرم سنی، بیش از نیمی این جمعیت را بزرگسالان تشکیل میدهند.
۴۰ میلیون نفر از این جمعیت بزرگسال را در نظر بگیرید. آیا این کمتر پنجاهدرصد جمعیت کل کشور میتوانند سلاح به دست بگیرند؟ آیا زنان هم میتوانند در این سلاح به دست گرفتن مشارکت کنند؟
اگر ۴۰ میلیون نفر دعا کنند، همه مبارز و مسلح خواهند بود. اگر ۴۰ میلیون دعایشان یکی باشد، ۴۰ میلیون مبارز صف بهصف خواهیم داشت.
مشکل اینجاست که ما اهل دعا کردن نیستیم. دعا نمیکنیم. یا دعا کردن بلد نیستیم. اگر هم اهل دعا هستیم، در زمان گرفتاری است. دعاهایمان در زمان مبتلا شدن به بلا و بیماری است.
واقعاً برایمان این مطلب تبدیل به باور قلبی شده است که دعا سلاح مؤمن است؟ آیا با این رویکرد، برای نابودی استکبار و اضمحلال اسرائیل دعا میکنیم؟ آیا چنانکه در گرفتاریهای شخصی خدا را صدا میزنیم، برای نصرت رزمندگان اسلام دعا میکنیم؟
الدُّعاءُ سِلاحُ المُؤمِنِ، کلام رسول خداست که باید تبدیل به باور قلبی هر مؤمنی شود. هرچند که درآیات قرآن امر به تهیه سازوبرگ جنگی سفارش شده است، ولی تکیهبر این ادوات بدون یاد خداوند غفلت آور خواهد بود. دعا سلاحی است مغفول. در این روزهای مبارزه، نیاز ما به این سلاح دوچندان است.
دعا سلاح مؤمن، ستون دین و نور آسمانها و زمین معرفیشده است. ما به این سلاح و این ستون و نور نیازمندیم.
امیر خندان
نظر شما