حجت الاسلام و المسلمین ابوالقاسم احمدی راد از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به نقش شش گروه در ایجاد صحنه کربلا، اظهار داشت: این گروه ها عبارتند از: «دشمنان واقعی»، «دوستان واقعی»، «بی طرفان»، «دنیادوستانی که به خاطر مال دنیا به هر طرفی گرایش می یابند»، «دلسوزانی که حضرت را با نصیحت از رفتن باز می داشتند.» و «توابین»
دسته اول: دشمنان واقعی امام حسین (ع)
وی با اشاره به معاویه به عنوان یکی از دشمنان واقعی امام حسین (ع) خاطرنشان کرد: ابن ابی الحدید معتزلی، در کتاب شرح نهج البلاغه، جلد ۵، صفحه ۱۳۰ به برخی از اعمال خلاف و آشکارای «معاویه» اشاره می کند؛ مواردی مانند «پوشیدن حریر، استعمال ظروف طلا و نقره، جمع آوری غنایم برای خود، اجرا نکردن حدود الهی درباره اطرافیان و افراد مورد علاقه، ملحق کردن زیاد به خود و برادر خود خواندن، کشتن «حُجر بن عدی» و یاران او، توهین به ابوذر و سوار بر شتر برهنه کردن و فرستادنش به مدینه، ناسزا گفتن به امیرمؤمنان علی(ع) و امام حسن (ع) و امام حسین(ع) و عبدالله بن عبّاس بر روی منابر، ولیعهد قراردادن «یزید» شراب خوار»، همه و همه دلیل بر کفر و الحاد او است.
استاد حوزه علمیه قم ابراز کرد: مرحوم علّامه امینی در جلد ۱۱ کتاب «الغدیر» با ذکر اسناد و مدارک روشن، فجایعی را که شخص معاویه انجام داد، جمع آوری کرده، از جمله اینکه معاویه نخستین کسی که ازدواج با دو خواهر را در یک زمان اجازه داد، معاویه بود.
دسته دوم: دوستان واقعی امام حسین (ع)
حجت الاسلام و المسلمین احمدی راد با اشاره به قیس بن مسهر صیداوی به عنوان یکی از دوستان واقعی امام حسین (ع) خاطرنشان کرد: قَیس بن مُسْهِر (مُسَهَّر) صَیداوی اَسدی، از جمله دوستان واقعی حضرت بود. او نامه رسان بین امام حسین (ع)، کوفیان و مسلم بن عقیل است که در قادسیه به دست نیروهای عبیدالله بن زیاد گرفتار و چند روز قبل از واقعه عاشورا به شهادت رسید. نام وی در زیارت الشهداء آمده است.
وی ادامه داد: در بعضی از گزارش ها وی را مردی شریف، شجاع و مخلص خاندان رسول الله (ص) معرفی کرده اند. کمیت اسدی در شعری وی را شیخ بنی صیداء دانسته است.
استاد حوزه علمیه قم گفت: اصلی ترین نقش قیس در جریان حادثه کربلا را می توان نامه رسانی وی عنوان کرد. او نامه های کوفیان را در مکه به امام حسین (ع)، و سپس نامه مسلم را از بین راه به حضرت می رساند، سپس پاسخ امام را به مسلم می رساند، بعد از آن، با مسلم در سفر همراهی می کند و نامه مسلم درباره بیعت کوفیان را به امام می رساند؛ و با امام همراهی می کند و نامه حضرت را از وادی حاجز به کوفیان می رساند.
وی با اشاره به دستگیر شدن قیس توسط حسین بن نمیر و احضار در نزد عبیدالله بن زیاد خاطرنشان کرد: بعد از گفتگوی بسیار بین آن دو قرار بر این شد به منبر برود و به حضرت و پدر بزرگوارش جسارت کند، قیس حیله نموده، می پذیرد و با فرصتی که در این راه به دست آورد، بعد از حمد الهی و درود بر پیامبر (ص)، به ستایش امیرالمؤمنین علی(ع) و اهل بیت (ع) می پردازد، و ابن زیاد و پدرش و بنی امیه را مورد لعن قرار داده، می گوید: «ای مردم، من فرستاده حسین (ع) به سوی شمایم و در فلان موضع از او جدا شدم، به سوی او بروید.» سرانجام این محبّ حقیقی حسین (ع) به شهادت رسید.
دسته سوم: کسانی که امام حسین (ع) را تنها گذاشتند
استاد حوزه علمیه قم گفت: دسته سوم از مواجهین با امام حسین (ع) امثال عبدالله بن عمر و ابن زبیر بودند که حضرت را تنها گذاشتند و البته به حضرت نصیحت هایی را بیان می کردند. آنها به حضرت پیشنهاد دادند که در مکه بماند و حرفی نزند و البته از بیعت با یزید هم امتناع کند. حضرت این پیشنهادها را نپذیرفتند؛ چون می دانستند که بنی امیه در هر کجا به ایشان دست بیابند، حتی اگر در کعبه باشند، از ایشان دست بردار نیستند و هیچ توجهی به محترم بودن کعبه ندارند.
دسته چهارم: عده ای که به خاطر مال دنیا به هر سویی گرایش داشتند
حجت الاسلام و المسلمین ابوالقاسم احمدی راد خاطرنشان کرد: سمرة بن جندب از کسانی است که به خاطر دنیا به هر سویی گرایش پیدا می کرد. او آنچنان بود که انس بن سیرین به محمد بن سلیم می گوید مگر می توان تعداد کشته شدگان به دست سمرة را به حساب آورد!
وی تأکید کرد: سمرة بن جندب در شش ماهی که در بصره جانشین زیاد بن ابیه بود، ۸ هزار نفر را کشت و در پاسخ زیاد که پرسید آیا نترسیدی در میانشان یک نفر بی گناه هم بوده باشد، گفت اگر ۸ هزار دیگر نیز به مقدار آنها می کشتم، باکی نداشتم.
حجت الاسلام احمدی راد اضافه کرد: نقل شده «ابو سوار عبدی» می گفت در یک صبحگاه سَمَرَه از خویشاوندان من، ۴۷ نفر را کشت که همه جامع قرآن بوده اند.
این استاد حوزه علمیه گفت: جاعل حدیث بودن، از دیگر عملکردهای سمرة بن جندب است. او کسی است که معاویه ۱۰۰ هزار درهم به او داد و گفت آیه «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ»؛ که همه می گفتند در شان امیرالمؤمنین علی(ع) نازل شده را با جعل یک حدیث از سوی پیامبر (ص)، به عبدالرحمن بن ملجم مرادی منسوب کند. تا اینکه با افزایش مبلغ به ۴۰۰ هزار درهم، قبول کرد و این جعل را انجام داد، ابن جندب در همان وقت، آیه «وَ مِنَ النَّاسِ مَن یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیُشْهِدُ اللّهَ عَلَی مَا فِی قَلْبِهِ وَهُوَ اَلَدُّ الْخِصَامِ» را در حق امام علی (ع) روایت کند.
دسته پنجم: نصیحت کنندگان امام حسین (ع)
وی اظهار کرد: محمد حنفیه او از خاندان اهل بیت (ع) بود؛ سید بن طاووس به روایت از امام صادق (ع) می نویسد محمد حنفیه در شبی که صبح آن امام حسین (ع) می خواست از مکه خارج شود، به نزد برادر آمد و او را از رفتن به این سفر نهی کرد و عذر و مکر و پیمان شکنی کوفیان را متذکر شده، به حضرت عرضه می دارد که به یمن یا بیابانی برود تا از دسترس یزید مصون باشد ... (ابن طاووس، ص۱۲۷- ۱۳۰)
قسمت ششم: توابین
حجت الاسلام ابوالقاسم احمدی راد خاطرنشان کرد: در نفس المهموم درباره سلیمان بن صرد خزاعی، رییس توابین آمده او و یارانش خود را به کربلا رساندند و یک روز در آنجا ماندند و بر سر قبر آن حضرت نوحه سرایی کردند و در بخشی از کلام سلیمان آمده خدایا حالا که ما را از شهادت با امام حسین (ع) محروم داشتی، از پس او ما را از شهادت محروم نکن.»
انتهای پیام. /
نظر شما