خبرگزاری حوزه | کتاب «امدادهای غیبی در زندگی بشر» را برای چندمینبار خواندم. نخستینبار آن را در سال ۱۳۵۳ خواندم؛ آنزمان که تازه منتشر شده بود.
این کتاب کمبرگ، بازنوشتهٔ یک سخنرانی استاد شهید مطهری است که در نیمهٔ شعبان سال ۱۳۴۶ در دانشگاه شیراز بیان شده و سپس به قلم ایشان نوشته شده و منتشر گشته است.
با این که چندمینبار بود آن را میخواندم، همچنان برایم زنده و بالنده بود؛ مانند میوهای شاداب که اکنون از درخت چیده باشم.
با مطالعهٔ آن، هم خرسند شدم هم متأسف.
خرسند از داشتن میراث ارجمند آن استاد اندیشمند، و متأسف از اینکه چرا ما اکنون، پس از گذشت نیم قرن، چنین آثاری تولید نمیکنیم.
امکانات و تولیدات اکنونی ما، در موضوع حضرت صاحب الامر - سلاماللهعلیه - و مهدویت، نسبت به زمان بیان و نوشتن و نشر این کتاب، هشتصدوهشتاد برابر است، اما آثاری مانند این اثر را نمیبینیم. چرا؟
بنابرمثال: دریاچهای را در نظر آورید که سطح آن اندازهٔ یک زمین فوتبال باشد، اما عمق آن دویستوپنجاه پا، و دریایی را که مساحت آن به وسعت دریاچهٔ نمک قم باشد، با عمق چهارپا.
تحقیقات، تألیفات، شعارها، شعرها، سرودها، و سخنرانیهای آن روز و امروز ما، چنین وضعیتی دارد.
چرا دیگر سخنرانیهای خطیبان ما و تألیفات مؤلفان ما دیگر آن تاثیر و حلاوت آن روزگاران را ندارد؟
چرا دیگر سخن سخنوران امروز، آنچنان گوشنواز نیست؟ چرا آثار مکتوب اکنونی ما، دیگر چندان خردبرانگیز نیست؟
«راٖجِعوا إلی أنفُسِکُم فَعاتِبوها»؛۱
به جانهایتان رجوع کنید و آنها را عتاب و خطاب کنید!
۱. امامحسین - علیهالسلام - در احتجاجهای عاشورا.
حجتالاسلام والمسلمین علی اکبر مظاهری
نظر شما