حجتالاسلام والمسلمین سید جلال رضویمهر رئیس مجمع نمایندگان طلاب وفضلای حوزه های علمیه در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در همدان، به بررسی پیوند عمیق میان صلح امام حسن مجتبی(ع) و قیام عاشورای امام حسین(ع) پرداخت و اظهار داشت: با نگاهی تاریخی، اجتماعی و دینی، این دو واقعه را نه دو واکنش متضاد، بلکه دو مرحله مکمل از راهبرد کلان امامت باید دانست.
وی با اشاره به صلح امام حسن(ع) در سال ۴۱ هجری گفت: امام حسن(ع) با انتخاب صلح، بنیامیه را در موقعیتی قرار دادند که چهره واقعیشان بدون نیاز به جنگ آشکار شود، معاویه با نقض مفاد صلحنامه، از جمله قتل شیعیان و تبدیل خلافت به سلطنت، مشروعیت خود را از دست داد.
رئیس مجمع نمایندگان طلاب وفضلای حوزه های علمیه، با بیان اینکه این صلح، نه عقبنشینی بلکه یک تدبیر استراتژیک بود، ابراز کرد: اگر امام حسن(ع) وارد جنگ میشد و شکست میخورد، نهضت عاشورا هرگز شکل نمیگرفت. صلح، زمینهساز آگاهی عمومی و تربیت نسل جدیدی از یاران وفادار شد.
وی یکی از بندهای مهم صلحنامه را یادآور شد و گفت: قرار بود پس از معاویه، خلافت به امام حسن(ع) و سپس به امام حسین(ع) برسد، اما معاویه این عهد را شکست و یزید را ولیعهد کرد، امام حسین(ع) نیز با استناد به همین نقض عهد، بیعت با یزید را نپذیرفت.
حجتالاسلام والمسلمین رضویمهر تأکید کرد: قیام عاشورا، نبردی شخصی نبود، بلکه حرکتی قانونی، الهی و مبتنی بر عهدی نقضشده بود. صلح امام حسن، مبنای شرعی و سیاسی این قیام را فراهم کرد.
وی با اشاره به شرایط اجتماعی آن دوران خاطرنشان کرد: پس از جنگهای جمل و صفین، جامعه دچار خستگی جنگی شده بود که امام حسن(ع) با صلح، فرصت بازسازی فکری و سازماندهی شیعیان را فراهم کرد.
وی تصریح کرد: نسلی از یاران آگاه مانند حبیب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه و زهیر بن قین در دوران امام حسن(ع) تربیت شدند، عاشورا بدون این نهادسازی فکری، موجآفرین نمیشد.
رئیس مجمع نمایندگان طلاب وفضلای حوزه های علمیه، در پاسخ به تصور رایج درباره تفاوت رویکرد دو امام اظهار کرد: امام حسین(ع) در آغاز قیام فرمود: من برای اصلاح امت خارج شدم، این همان هدف امام حسن(ع) در صلح بود، تفاوت در روش بود، نه در هدف.
وی ابراز کرد: صلح امام حسن(ع)، نه تنها نفی قیام نبود، بلکه زمینهساز آن بود. عاشورا میوه صلح بود؛ نه در تقابل با آن، بلکه در امتداد آن.
انتهای پیام. /
نظر شما