موکب شهدای روحانی؛ جلوه‌ای از پیوند بی‌واسطه روحانیت و مردم در خدمت به زائران امام مهربانی‌ها

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در مشهد، دهه پایانی ماه صفر، مشهد را به شهری بی‌وقفه از تپش عشق و هیاهوی نیایش بدل می‌کند. از جاده‌های خاکی و آسفالته، کاروان‌های عزادار و زائر، گام به گام به سمت حرم امام مهربانی‌ها، علی‌بن‌موسی‌الرضا(علیه‌السلام) پیش می‌آیند. در این مسیر، موکب‌ها، همچون چشمه‌های جوشان مهر، عطش خستگی کاروان‌ها را فرومی‌نشانند. در میان آن‌ها، «موکب شهدای روحانی» مرکز مدیریت حوزه علمیه خراسان، جلوه‌ای متفاوت دارد؛ جایی که کارکنان حوزه، جای میز و پرونده را با سینی چای و دیگ غذا عوض کرده‌اند و در صحنه‌ای یکپارچه، به زائران خدمت می‌کنند.

خبرنگار خبرگزاری حوزه، در میانه این شور و شوق خدمت، با سختی توانست چند تن از این خادمان که اغلب چندان راضی به مصاحبه نمی‌شدند و مشغله‌شان لحظه‌ای امان نمی‌داد، از دل کار بیرون بکشد و پای گفت‌وگو بنشاند.

محمدرضا حسنی؛ مسئول اداره کارگزینی

حسنی با لبخندی که خستگی چند روز کار را در خود پنهان کرده، از آغاز این حرکت می‌گوید: سال نخست با کمک دوستان اداره اموال و همکاران مرکز، زیرساخت‌های موکب را فراهم کردیم. بعد از هماهنگی با معاون وقت و مدیر حوزه، توفیق پیداکردیم که این موکب با نام مبارک شهدای روحانی آغاز شود. اینجا فرصتی شد تا همکاران، اعم از طلاب و روحانیان، پیشگام باشند و مردم از نزدیک آنان را در حال خدمت ببینند. این ارتباط مستقیم، انس و همدلی می‌آورد و پیوند روحانیت و مردم را محکم‌تر می‌کند. به باور من، این حضور اذن خاص امام رضا(علیه‌السلام) است؛ همان که ما را در جوار خود پذیرفته، از سفره روزی‌شان بهره‌مند کرده و حالا افتخار خدمت به زائرانش را عطا فرموده است.

ابوالفضل قائمی؛ کارشناس تدارکات و خرید

در گوشه دیگری از موکب، قائمی که هنوز از میان رفت‌وآمد پرشتابش فرصت نشستن ندارد، با گرمی درباره فلسفه کارش می‌گوید: روایت داریم «مَن زار زائرَنا فکأنّما زارَنا»؛ یعنی زیارت‌کننده زائر ما، همچون زیارت‌کننده خود ماست. شاید قسمت نشد در پیاده‌روی همراه زائران باشم، اما خداوند این نعمت را داد که میزبانشان شوم. اینجا، حتی شبی که چهار یا پنج ساعت بیشتر نمی‌خوابم، خستگی در وجودم نمی‌ماند. دعای مردم ما را زنده نگه می‌دارد. یک خاطره جالب هم دارم؛ روزی زائری به اینجا آمد و گفت از ده‌ها موکب گذشته ولی یخ پیدا نکرده، و دیگران به او گفته بودند اینجا آچارفرانسه دارید! وقتی دید می‌توانم کارش را راه بیندازم، چهره‌اش پر از لبخند شد. این لحظات ارزش تمام سختی‌ها را دارد.

عباس فخاری؛ نیروی خدمات و تشریفات

فخاری وسط کارش بود؛ صدایش زدم. لحظه‌ای مکث کرد، با لبخند خسته اما صمیمی جلو آمد و گفت: اینجا روز کاری ما از صبح زود با آماده‌کردن چای و صبحانه شروع می‌شود، بعد شربت و ناهار و در نهایت هم تهیه و توزیع بیش از سه هزار قرص نان در روز. با این ترافیک و فشار کار، اگر عشق به اهل‌بیت(علیهم‌السلام) نباشد، شانزده ساعت خدمت در یک روز معنی ندارد. بدن کمی خسته می‌شود، اما جان تازه‌تر می‌شود. وقتی می‌بینی زائر با آرامش و رضایت از موکب می‌رود، دیگر خستگی را فراموش می‌کنی.

مهدی محمدی؛ مسئول امتحانات شفاهی

محمدی که لباس خدمت جای کاغذهای امتحان شفاهی را گرفته‌اند، نگاه عمیق‌تری به کار دارد و می‌گوید: اعتقاد داریم که هر قدم، قلم یا حتی کمک مالی در مسیر اهل‌بیت(علیهم‌السلام)، بی‌پاسخ نمی‌ماند. ما خودمان را خادمان و سربازان این راه می‌دانیم. وقتی مردم روحانیت را بین خودشان در حال خدمت می‌بینند، بسیاری از شبهات و شایعات بی‌اساس کنار می‌رود. خدمت به زائران حضرت رضا(علیه‌السلام) یا هر یک از اهل‌بیت(علیهم‌السلام)، قلبی بزرگ می‌خواهد و در مقابل، برکاتش در زندگی جاری می‌شود.

امید علیزاده؛ نیروی خدمات و تشریفات

در حالی که چوب‌پر در دست داشت و با دقت صفوف مردمی را مرتب می‌کرد، چندبار از کنارش گذشتم تا فرصتی برای گفت‌وگو پیش آید. به سختی حاضر شد وقت کوتاهی بگذارد و می‌گوید: دو روز است از ساعت شش صبح تا آخر شب در حال خدمت هستم. بله، خسته می‌شوم اما اینجا خستگی معنایی ندارد. همان لحظه که به زائری آب خنک یا غذای گرم می‌دهیم، انرژی و شوقم چند برابر می‌شود. از امام رضا(علیه‌السلام) تنها سلامتی خواسته‌ام؛ همین که در این خدمت باشم خودش بهترین جایزه است.

اسماعیل قائمیان؛ نیروی خدمات و تشریفات

پشت دیگ‌های بخارآلود و بوی خوش فلافل، قائمیان نگاه خاصی به ما می‌کند و می‌گوید: چند روز است شب و روز در آشپزخانه کار می‌کنیم؛ هدفمان این است که زائرانی که این مسیر طولانی را پیاده آمده‌اند، نگرانی از بابت غذا نداشته باشند. حتی گرمای اجاق‌ها با عشق به امام حسین و امام رضا(علیهم‌السلام) شیرین می‌شود. وقتی زائران با رضایت بیرون می‌روند، تمام سختی‌ها فراموش می‌شود.

موکب شهدای روحانی، امسال نه فقط محل استراحت و تغذیه زائران که مدرسه‌ای عملی برای نمایش روحیه مردم‌داری حوزه و خادمی بی‌ریا شد. اینجا همه نقش‌ها کنار گذاشته شده و تنها یک عنوان باقی مانده است: «خادم زائران امام رضا(علیه‌السلام)»