ابتلائات الهی فرصتی برای شناخت حقیقت درونی انسان است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در تهران، حجت‌الاسلام علی صداقت، استاد حوزه و دانشگاه، در برنامه تلویزیونی «آفتاب شرقی» با اشاره به جایگاه معرفتی و تربیتی «ابتلائات الهی» در سیر انسان به سوی خداوند، اظهار داشت: هرچقدر قطع تعلق انسان از عالم دنیا و از صفاتی که به «صفات حیوانی» تعبیر می‌شود، بیشتر شود مانند بخل، حسد، حرص و طمع ـ به همان میزان به سمت صفات الهی و جمالیه‌ای چون کرم، رحمت و مهربانی حرکت خواهد کرد.

وی افزود: گاهی انسان نسبت به خود دچار «جهل مرکب» است؛ یعنی حقیقت درونی‌اش را نمی‌شناسد. یکی از حکمت‌های الهی در قرار دادن انسان در معرض ابتلائات این است که او در مواجهه با این حوادث، از جهل مرکب خارج شود و خود را بشناسد تا در مسیر اصلاح قدم بگذارد. این شناخت، نعمتی بزرگ است؛ زیرا بسیاری از انسان‌ها نمی‌دانند در چه وضعیتی قرار دارند و گمان می‌کنند در حال خوبی به سر می‌برند، در حالی‌ که در درونشان ریشه‌هایی از انحراف و دلبستگی‌های ناپسند نهفته است.

این استاد حوزه ادامه داد: خداوند از سر لطف و رحمت، گاه ابتلائاتی را سر راه انسان قرار می‌دهد تا پیش از مرگ، بیدار شود، توبه کند و مسیر خود را اصلاح نماید. قرآن کریم در آیه ۱۶۸ سوره اعراف می‌فرماید: «وَبَلَوْنَاهُم بِالْحَسَنَاتِ وَالسَّیِّئَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ»؛ ما آنان را به نیکی‌ها و سختی‌ها آزمودیم تا شاید بازگردند. همچنین در آیه ۴۲ سوره انعام میفرماید: «فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ یَتَضَرَّعُونَ»؛ ما آنان را به سختی و رنج گرفتار کردیم تا اهل تضرع و خضوع شوند.

حجت‌الاسلام صداقت در ادامه گفت: برخی انسان‌ها عبادت خدا را انجام می‌دهند، اما حقیقت آن را درک نکرده‌اند؛ عبادت برایشان به عادت تبدیل شده است. چنین افرادی تا زمانی که در رفاه و نعمت هستند، دلگرم و مطمئن‌اند، اما به محض وقوع ابتلا یا فتنه، واقعیت درونی‌شان آشکار می‌شود.

وی خاطرنشان کرد: گاهی خداوند ابتلایی برای انسان قرار می‌دهد تا او بفهمد که هنوز به چیزی تعلق دارد که ممکن است او را تا مرز کفر بکشاند، در حالی‌که خودش از آن بی‌خبر است. بسیاری از ابتلائات، حکمتی پنهان در خود دارند تا انسان خودِ واقعی‌اش را بشناسد و از وابستگی‌های دروغین رها شود.

این استاد حوزه تأکید کرد: گاهی ما به اطرافیان، موقعیت‌ها یا وسایل دنیوی دل بسته‌ایم و گمان می‌کنیم تکیه‌گاه ما هستند. اما وقتی خداوند دستمان را از همه جا کوتاه می‌کند، تازه می‌فهمیم که آن تکیه‌گاه‌ها واقعی نبوده‌اند. در این لحظه، انسان بیدار می‌شود و درمی‌یابد که تنها مستمسک حقیقی، خداست.

حجت‌الاسلام صداقت افزود: بسیاری از ابتلائات در حقیقت، خیر و رحمت‌ هستند؛ اما ما آنها را شر می‌پنداریم، زیرا ظاهرشان سخت است. اگر انسان باطن آنها را بشناسد، آن‌گاه شیرینی‌شان را درک می‌کند؛ همان‌گونه که اولیای الهی در سختی‌ها شیرینی می‌یافتند. چنان‌که حضرت زینب(سلام‌الله‌علیها) پس از واقعه عاشورا فرمودند: «ما رأیتُ إلا جمیلاً»؛ من جز زیبایی ندیدم.

انتهای پیام/