به گزارش خبرگزاری حوزه، در روزهای ابتدایی ماه جمادیالاول، بار دیگر عطر حضور بانویی در فضا میپیچد که تاریخ را از نو نوشت. بانویی که صبر را معنا کرد، خطابه را به رسالت بدل ساخت، و کربلا را از صحنه شهادت به صحنه آگاهی تبدیل کرد. روز پنجم جمادیالاول سال پنجم هجرت، جهان شاهد ولادت دختری از خاندان نور بود که نامش با «زینت پدر» معنا یافت. او دخت امیرمؤمنان علی (ع) و فاطمه زهرا (س) بود؛ دختری که هنوز زبان به سخن نگشوده بود، اما نگاهش، صداقت و صلابت علی (ع) را تداعی میکرد.
در سالروز ولادت حضرت زینب (س) و روز پرستار، منصوره صداقت طلبه فارغ تحصیل سطح ۲ و پرستار در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در سمنان، به درسهایی برای مادران امروز در زمینه تربیت نسل مقاوم، آگاه و منتظر اشاره کرده است که مشروح این گفتوگو را در ادامه می خوانید:
حضرت زینب(س) چگونه توانستند در جایگاه یک «بانوی عالمه»، «خطیبه» و «پرستار» به صورت همزمان درخشش داشته باشند؟ این جامعیت برای زنان جامعه امروز چه پیامی دارد؟
وَقُلْ رَبِّ زِدْنِی عِلْمًا (سوره طه، آیه ۱۱۴) این آیه نشانگر جایگاه والای «علمجویی» است. حضرت زینب(س) بهعنوان بانوی عالمه، جلوهای از این فرمان الهی بود که علم را با عمل و خدمت پیوند زد. حضرت زینب(س) مصداق زن عالمهای بود که علم خود را در عرصههای خطابه، پرستاری و دفاع از دین بهکار بست.
جامعیت حضرت زینب(س) یعنی تلفیق دانش، ایمان و خدمت. پیام او برای زنان امروز این است که زن میتواند هم عالمه باشد، هم مربی، هم فعال اجتماعی و هم پرستارِ انسانیت؛ و هیچکدام منافاتی با دیگری ندارد.
وقتی به خطبههای زینب (س) نگاه میکنیم، درمییابیم که او در سطح یک خطیب الهی و مفسر قرآنی سخن میگفت. در حالی که در اوج مصیبت و داغ اهل بیت بود، کلامش چنان منظم و سنجیده بود که انسان گمان میکرد در مجلس تفسیر نشسته است. او در کوفه با تسلطی شگفت بر فن خطابه، با قدرت بیان و استدلال، مردم را از خواب غفلت بیدار کرد.
با استناد به سیره حضرت زینب(س) در کربلا و مدینه، چگونه میتوان «پرستاری» را فراتر از یک شغل، به عنوان یک «فریضه دینی» و «عبادت اجتماعی» تبیین کرد؟
حضرت زینب(س) در سختترین میدانها، خدمت به مجروحان، یتیمان و بیماران اهلبیت(ع) را از سر ایمان انجام داد؛ این خدمتِ عاشقانه همان عمل صالحی است که با نیت الهی، عبادت میشود.
یعنی حضرت زینب(س) پرستاری را از جنس عبادت میدید حتی وقتی جسمش خسته بود، دلش در عبادت خدا آرام داشت.
در منطق زینبی، پرستاری فقط مراقبت از جسم نیست، مراقبت از روح انسان است. او در کربلا با دستهای خسته و قلبی داغدار، خدمت میکرد اما نیتش قربالیالله بود. پس هر پرستاری که نیت الهی در خدمت دارد، در حقیقت نماز عشق میخواند در قالب کار.
یک پرستار مسلمان امروز چگونه میتواند در محیط کار خود، «رسالت زینبی» را در زمینه «صبر، استقامت و انتقال پیام حق» الگو قرار دهد؟
حضرت زینب(س) مصداق کامل این آیه بود؛ در میان مصیبتها، پیام عاشورا را با صبر و متانت منتقل کرد. پرستار مؤمن امروز هم در سختیهای محیط درمان، باید همین روحیه زینبی را زنده نگه دارد. یعنی صبر و استقامت زینب(س) ادامه صبر اهلبیت(ع) بود؛ صبری آگاهانه برای حفظ پیام حق.
در عصر ما، «رسالت زینبی» برای پرستار یعنی: صبر در برابر فشار کار و بیماران دشوار، استقامت در برابر بیمهری یا خستگی، و مهمتر از همه، انتقال پیام مهربانی، ایمان و امید به بیماران.حضرت زینب(س) پیامرسان خون شهیدان بود؛ پرستار زینبی هم پیامرسان زندگی و آرامش است.
حضرت زینب(س) چه درسهایی برای مادران امروز در زمینه «تربیت نسل مقاوم، آگاه و منتظر» دارند؟
حضرت زینب(س) در دامان مادری چنین آیهای را تفسیر کرد؛ هم خود را حفظ نمود و هم فرزندان و اهلبیتش را در مسیر ایمان و بصیرت پرورش داد. حضرت زینب(س) مکتب مادری آگاه و الهی را بنیان گذاشت — تربیتی که از درون ایمان و معرفت سرچشمه میگیرد.
مادرِ زینبی کسی است که فرزندش را فقط برای رفاه دنیا تربیت نمیکند، بلکه برای آگاهی، مقاومت و انتظار مصلح الهی آماده میکند. همانگونه که حضرت زینب(س) در دامان علم و صبر رشد یافت، مادر امروز هم میتواند خانهاش را به «مدرسه ایمان و مقاومت» تبدیل کند.
تحلیل شما از « مدیریت بحران» حضرت زینب(س) پس از واقعه عاشورا چیست؟ این سیره برای جامعه پرستاری در شرایط دشوار (مانند دوران همهگیری) چه کاربردی دارد؟
الَّذِینَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِیمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ (سوره آلعمران، آیه ۱۷۳) این آیه در چهرهی حضرت زینب(س) تبلور یافت؛ در اوج مصیبت، نهتنها نترسید بلکه روح امید و ایمان را در دیگران زنده کرد — همان مدیریت بحرانِ الهی.
حضرت زینب(س) بعد از عاشورا در بحرانیترین شرایط، با سه اصل زینبی بحران را مدیریت کرد: آرامش در طوفان (حفظ روحیه در میان بحران)، جهتدهی به احساسات (تبدیل داغ به پیام)، امیدآفرینی برای آینده.پ
در حرفهی پرستاری، این سه اصل کاملاً کاربردیاند: پرستار در سختترین لحظهها (بحران، همهگیری، مرگ بیمار) اگر روح زینبی داشته باشد، میتواند بهجای فروپاشی، امید را احیا کند.
چگونه میتوان «سیره علمی و آموزشی» حضرت زینب(س) را در محیطهای درمانی و دانشگاهی امروز جاری ساخت؟
حضرت زینب(س) مصداق زنی بود که علم را با ایمان درآمیخت؛ علمش نه صرف دانستن، بلکه چراغ هدایت بود. قال الإمام السجاد(ع): «إنّ عمّتی زینبَ کانت تُفهمُ الناسَ معانیَ کلامِ أبی عبدالله(ع) فی الکوفة و الشام.» امام سجاد(ع) فرمودند: «عمهام زینب، سخنان پدرم امام حسین(ع) را برای مردم کوفه و شام تبیین و تفسیر میکرد.»
یعنی زینب(س) در عمل، یک معلم و مفسر دین بود؛ او علم اهلبیت را در میدان جامعه نشر داد.
حضرت زینب(س) به ما میآموزد که دانش بدون ایمان، ناقص است. در محیطهای درمانی و علمی امروز، پیروی از سیره او یعنی: گسترش دانش همراه با اخلاق، آموزش توأم با رحمت و کرامت، و انتقال آگاهی با روح مسئولیت و اخلاص. بنابراین، پرستار یا استاد زینبی، کسی است که علم را در خدمت انسان و خدا قرار میدهد.
از منظر سیره حضرت زینب(س)، «حفظ کرامت بیمار» و «خدمت خالصانه» چگونه باید در حرفه پرستاری متجلی شود؟
حضرت زینب(س) به ما آموخت که خدمتِ بدون کرامت، خدمت نیست؛ بلکه تحقیر است. در پرستاری زینبی، لمس دستان بیمار، لمس امانت خداست. هر بیمار، انسانی محترم است که باید در او چهرهی خدا و مظلومیت انسان را دید.
بنابراین، پرستار زینبی: در نگاهش احترام است، در گفتارش آرامش، و در خدمتش اخلاص.
چرا ولادت حضرت زینب(س) به عنوان «روز پرستار» انتخاب شده است؟ این انتخاب چه نمادها و پیامهای پنهانی دارد؟
انتخاب میلاد حضرت زینب(س) به عنوان «روز پرستار» تصادفی نیست؛ بلکه یادآور سه پیام عمیق است: پرستاری یعنی عبادت عاشقانه؛ چون حضرت زینب خدمتش را برای خدا انجام داد. پرستاری یعنی صبر و ایثار؛ چون او در اوج داغ و اسارت، دست از خدمت برنداشت.
پرستاری یعنی پیامرسانی؛ همانگونه که زینب(س) بعد از عاشورا، پیام حیات و ایمان را رساند.
پس روز پرستار، در حقیقت روز زینب بودن است؛ روزی برای یادآوری اینکه خدمت به انسانها، راه بندگی خداست.
گفتگو: فاطمه رحیم زاده
انتهای پیام/
نظر شما