خبرگزاری حوزه | در طول تاریخ معاصر، یکی از ویژگیهای برجسته روحانیت شیعه حضور آگاهانه در عرصه سیاست بوده است.
روحانیت برخلاف بسیاری از نهادهای دینی دیگر، در مسجد و محراب محدود نمانده و در تحولات اجتماعی و سیاسی نقش داشته است. انقلاب اسلامی نیز نتیجه همین بصیرت سیاسی علما و طلابی بود که میان دین و سیاست جدایی قائل نشدند.
با این حال هر نسلی از طلاب با این پرسش روبهرو است که چگونه باید سیاسی بود بدون آنکه سیاستزده شد. پاسخ به این پرسش مرز ظریفی را میان تعهد سیاسی و غرق شدن در بازیهای جناحی روشن میکند.
طلبه سیاسی کسی است که از حوادث جامعه بیخبر نیست، تحلیل دارد و برای شناخت مسیر حق تلاش میکند؛ اما سیاستزده کسی است که به جای بصیرت، تعصب جناحی را ملاک میگیرد و چهرهها و گروهها را معیار حق و باطل میداند.
رهبر معظم انقلاب بارها فرمودهاند که روحانیت باید سیاسی باشد اما جناحی نشود. این سخن دقتی عمیق دارد، چون سیاست در نگاه دینی میدان قدرتطلبی نیست بلکه عرصه هدایت جامعه و اقامه قسط است. طلبه سیاسی باید مراقب باشد که ورودش به عرصه سیاست از مسیر معرفت دینی و عقلانیت انقلابی باشد نه از روی احساسات و رقابتهای سطحی
در شرایط امروز که جامعه ما درگیر جنگ روایتها و عملیات رسانهای دشمن است، بیتفاوتی طلاب در برابر مسائل سیاسی خطرناک است. اما افراط در موضعگیریهای حزبی نیز میتواند چهره روحانیت را از مرجعیت اخلاقی دور کند.
طلبه باید ناظر و ناصح سیاست باشد نه اسیر آن. باید بتواند از جایگاه علم و تقوا بر رفتار مسئولان و جریانها نقد منصفانه وارد کند، نه آنکه خود بخشی از منازعات شود. سیاست برای طلبه ابزار خدمت به دین است نه پلهای برای شهرت
اگر طلبهای با نیت خالص و بصیرت وارد سیاست شود، میتواند منشأ تحول باشد. اما اگر سیاست را با بازی قدرت اشتباه بگیرد، رسالت طلبگیاش را از دست خواهد داد.
سیاستورزی طلبگی یعنی حرکت در مسیر حق با عقلانیت و تقوا؛ نه کنارهگیری از صحنه نشانه زهد است و نه غلتیدن در جناحها علامت بصیرت. آن کس که سیاست را از منظر دین میبیند، فریب ظواهر را نمیخورد و در طوفان اختلافها راه گم نمیکند.
امروز رسالت حوزه، تربیت طلبهای آگاه و متعهد است؛ طلبهای که زمانه خود را بشناسد، از هیاهو و جدالهای بیثمر دور بماند و با نیت الهی و بصیرت انقلابی در مسیر ولایت قدم بردارد.
امید دادفرد
نظر شما