تبیین گستره هدایت الهی و مراتب شکر و کفر

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از اراک،به همت معاونت فرهنگی مدرسه علمیه مهدیه خنداب نشست اخلاقی با حضور خانم طاهره رضایی‌پور، معاون آموزش مدرسه علمیه مهدیه خنداب برگزارشد.

رضایی پور در تفسیر آیات ۳ و ۴ سوره انسان (إِنَّا هَدَیْناهُ السَّبِیلَ إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً «۳» إِنَّا أَعْتَدْنا لِلْکافِرِینَ سَلاسِلَ وَ أَغْلالًا وَ سَعِیراً «۴»)، به تبیین مفاهیم عمیق قرآنی پرداخت.

وی تصریح کرد: هدایت الهی دارای گونه‌های متعددی است. نخست، هدایت فطری است که خداوند خیر و شر را به نفس بشر الهام کرده است، چنانچه قرآن می‌فرماید: «فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها». نوع دوم، هدایت اکتسابی است که از طریق تلاش فردی شامل تحصیل، تعقل، مشورت، تجربه و مطالعه به دست می‌آید. و نوع سوم، هدایت از راه تبلیغ و ارشاد انبیا و اولیا است که مسیرهای الهی را روشن می‌سازد.

معاون آموزش مدرسه علمیه مهدیه خنداب در ادامه به بحث شکر و کفر پرداخت و افزود: شکرگزاری مراتب مختلفی دارد؛ گاهی قلبی است، یعنی فرد تمام نعمت‌ها را از جانب خداوند بداند؛ گاهی عملی است، به این معنا که نعمت‌ها تنها در مسیر حق مصرف شوند؛ و گاهی نیز زبانی است، یعنی فرد به زبان، شکرگزار باشد و بگوید «الحمد لله رب العالمین».

وی اضافه کرد؛ انسان در مسیر بندگی و شکرگزاری، ممکن است در مرحله ضعیف یا متوسطی قرار گیرد (در شکر، «شاکر» است نه «شکور»)، اما در طریق سرکشی و طغیان، مرحله بالاتری را طی می‌کند (در کفر، «کفور» است). تعبیر «إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً» اشاره دارد به اینکه میزان شکر او معمولاً است، ولی کفر او قدرتمند و عمیق است.