خبرگزاری حوزه | در آخرین توصیه از کلام گرم و پدرانهٔ رهبر معظم انقلاب،در تاریخ ۶ آذر ۱۴۰۴ خطاب به ملت ایران، نکتهای عمیق نهفته بود که فراتر از یک توصیهٔ ساده، نقشهای راهبردی برای عبور از پیچوخمهای زندگی فردی و اجتماعی را با خود همراه داشت.
ایشان فرمودند: «ارتباط با خدا را بیشتر کنید... برای امنیت، برای عافیت،برای طلب باران برای همه چیز از خدای مهربان کمک بخواهید با خدا حرف بزنید، از خدا بخواهید، متضرعانه به درگاه خدا بروید؛ ان شالله خدای متعال اسباب اصلاح همه امور را فراهم خواهد کرد.»
این سخن، که ریشه در آیات قرآن و روایات اهل بیت(ع) دارد، چند پیام کلیدی و بسیار مهم در خود دارد:
۱. دعا، یک عبادت منفعلانه نیست؛ یک اقدام فعال و «کلید رزق» است.
گاهی تصور میشود دعا کردن به معنای کنار کشیدن از عرصههای تلاش و تکاپو است؛ اما تأکید رهبر انقلاب خلاف این را نشان میدهد. وقتی از «اسباب اصلاح امور» سخن میگویند، به ما یادآوری میکنند که دعا، موتور محرکِ تلاش و شرط لازم برای موفقیتِ هر اقدامِ دنیوی است. ما برای «امنیت» و «عافیت» و ... برنامهریزی و تلاش میکنیم، اما این دعا و ارتباط با خداست که به این تلاشها برکت میبخشد و مسیرها را هموار میسازد.
این نگاه، پشتوانهای محکم از کلام الهی دارد:
وَ مَا مِن دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَی اللَّهِ رِزْقُهَا... (سوره هود، آیه ۶)
ترجمه: «و هیچ جنبندهای در زمین نیست مگر اینکه روزی او بر عهده خداوند است...»
این آیه به صراحت منبع اصلی روزی را خداوند میداند.
۲. دعا، سپری در برابر اضطرابهای جهانی و مایه امنیت قلب
در دنیای پرآشوب امروز که اخبار ناامنی و بیثباتی، آرامش را از انسان سلب میکند، سخن رهبری اشاره به یک پناهگاه امن دارد. متضرعانه به درگاه خدا رفتن یعنی قرار دادن تمام نگرانیهای خود دربارهٔ امنیت، سلامت (عافیت) و معیشت، پیش پروردگاری که بر همه چیز تواناست. این عمل، بار سنگین روانی را از دوش فرد و جامعه برمیدارد و آرامش عمیقی را جایگزین آن میکند.
قرآن کریم منبع این آرامش را به روشنی معرفی میکند:
«أَلَا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (سوره رعد، آیه ۲۸)
ترجمه: «آگاه باشید! تنها با یاد خدا دلها آرامش مییابد.»
این آیه شریفه، مستقیمترین رابطه بین ارتباط با خدا و «احساس امنیت روانی» را بیان میکند.
۳. دعا، عاملی برای وحدت و همدلی اجتماعی و درخواست عافیت جمعی
زمانی که افراد یک جامعه، همگی نیازهای اساسی خود مانند امنیت و عافیت و طلب باران را از یک منبع واحد طلب کنند، به طور ناخودآگاه احساس همدردی و سرنوشت مشترک بیشتری با یکدیگر خواهند داشت. این احساس مشترک، سرمایهٔ اجتماعی عظیمی را ایجاد میکند که جامعه را در برابر تفرقه و دشمنیها مقاوم میسازد.
۴. دعا، تمرین توکل و خروج از خودبینی
در فرهنگی که انسان را محور همه چیز میداند، دعا کردن یک تمرین عملی برای تواضع و درک این حقیقت است که ما موجوداتی نیازمندیم. «از خدا بخواهید»یعنی بدانید که همه چیز به ارادهٔ اوست. این نگرش، انسان را از غرور کاذب و خودمحوری که ریشهٔ بسیاری از مشکلات فردی و اجتماعی است، نجات میدهد.
تأکید مکرر رهبر انقلاب بر مسئلهٔ دعا و ارتباط با خدا، یک توصیهٔ شخصی و عبادی صرف نیست. این یک راهبرد حکیمانهٔ فرهنگی و اجتماعی است برای ساختن جامعهای آرام، متحد، پرنشاط و مقاوم که در آن افراد، با اتکا به خدا، با قدرت و امید بیشتری برای سازندگی و پیشرفت تلاش میکنند.
و اینگونه است که دعا، از حریمی شخصی فراتر میرود و به کیمیایی عمومی بدل میشود؛ کیمیایی که سنگهای دشوار زندگی را به طلای صبر و استقامت تبدیل میکند و تاریکیهای تردید را به نور یقین روشن میسازد. در این مسیر، با توکل بر خدای مهربان که رحمتش همهگیر و بخشایشگریش بیپایان است، میتوانیم امیدوار باشیم که نه تنها گناهانمان آمرزیده شود، بلکه حاجاتمان در سایه لطف او برآورده گردد.
نظر شما