به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در مشهد، فاطمه آذرخرداد، مشاور، روانشناس و مدرس دانشگاه، روز سهشنبه ۱۱ آذرماه در میزگرد تخصصی «کودکان در سایه ترور؛ واکاوی ترومای روانشناختی و راهکارهای حمایتی» که در سالن جلسات کوهستانی دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه فردوسی برگزار شد، با اشاره به پیامدهای روانی جنگ و ترور بر کودکان، اظهار داشت: خشونت و ترور برای بزرگسالان نیز احساس ناامنی ایجاد میکند، اما برای کودکان ابعاد متفاوت و عمیقتری دارد و تاثیرات بلندمدت آن میتواند سلامت روان و رشد اجتماعی آنان را تهدید کند.
وی ادامه داد: بر اساس نظریه اریکسون، اولین حسی که در کودک شکل میگیرد، حس اعتماد است و تجربه خشونت، جنگ و ترور باعث از بین رفتن این اعتماد اولیه و نقض حقوق زندگی کودک میشود. هر عاملی که بقای کودک را تهدید کند، چه در خانواده و چه در شرایط جنگ و ترور، زمینهساز ایجاد ناامنی و اختلالات روانی در او خواهد بود.
آذرخرداد با اشاره به تجارب جنگ دوازده روزه، گفت: کودکان در چنین شرایطی دچار کابوسهای شبانه تا ۸۴ درصد، پرخاشگری، گوشهگیری و انزوا، افسردگی خفیف تا شدید و اختلالات اضطرابی بین ۳۵ تا ۷۹ درصد میشوند. اثرات بلندمدت این تجربهها شامل اختلال حافظه، یادگیری، افزایش احتمال اعتیاد و خودکشی و چرخه خشونت در بزرگسالی است.
وی با بیان نمونههایی از مصاحبه با کودکانی که ترور را تجربه کردهاند، افزود: کودکان بازمانده از انفجارها و حملات تروریستی از ترسهای مداوم، کابوس شبانه، افت تحصیلی و گوشهگیری رنج میبرند و این تاثیرات حتی در بزرگسالی نیز ادامه دارد؛ موفقیت تحصیلی یا شغلی این کودکان به معنای سلامت روان آنان نیست و فقدان عزتنفس، جرئت ورزی، ابراز وجود و مهارتهای اجتماعی همچنان مشهود است.
استاد روانشناس دانشگاه فردوسی با اشاره به پروتکلهای درمانی بینالمللی، گفت: مداخلات درمانی کودکان در سه سطح انجام میشود؛ سطح اول شامل حمایت اولیه و ایجاد احساس امنیت در ۲۴ تا ۷۲ ساعت ابتدایی پس از حادثه، سطح دوم شامل درمانهای رفتاری و شناختی و آموزش مهارتهای هیجانی و سطح سوم شامل مداخلات بلندمدت تخصصی است.
وی بر اهمیت ایجاد فضای ایمن برای بازی، بیان احساسات، مواجهه تدریجی با ترسها و آموزش مهارتهای مقابلهای به کودکان تاکید کرد.
آذرخرداد با بیان روشهای درمانی متنوع، تصریح کرد: درمانهای رفتاری شناختی متمرکز بر کودک و والدین، حساسیتزدایی و بازپردازش از طریق حرکات چشم، درمان مبتنی بر شفقت، مواجهه درمانی، بازی درمانی، نقاشی، جعبه شنی و درمانهای معنویتمحور، از جمله شیوههایی هستند که به کاهش اثرات ترومای روانی کمک میکنند.
وی افزود: همراهی والدین و مراقبان و ارائه حمایت اجتماعی مستمر در مدرسه و خانواده، نقش موثری در پیشگیری از عوارض بلندمدت دارد.
استاد دانشگاه فردوسی در پایان بر نقش تربیتی و معنویت درمانی در کاهش اثرات روانی ترور و جنگ بر کودکان تاکید کرد و گفت: ایجاد سبک دلبستگی ایمن در کودکی و آموزش مهارتهای هیجانی و معنوی میتواند توانمندی کودک در مواجهه با شرایط بحران را افزایش دهد و زمینهساز رشد سالم و بازگشت به زندگی روزمره او شود.
انتهای پیام/
نظر شما