یادداشت | ضاحیه؛ آسمانی که نام فاطمه برای شهادت کافی است

خبرگزاری حوزه | من قلبم در لبنان جا مانده است ...

گاهی روزهایی از عمر انسان محاسبه نمیشود ...

روضه کم نرفته ام اما روضه های ضاحیه و نبطیه حال دیگری بود ...

شنیده بودم از بعضی رزمندگان حال روضه های جبهه را اما در لبنان چشیدم ...

روضه هایی که میاندارانش این گونه با عشق ام المقاومة گشنه و تشنه در تنگنا و ضیق بودند اما دامان امام را رها نکرند ...

چقدر سلوک در میدان جذاب و سریع است، معنویت انقلاب و مبارزه نه معنویت احبار و رهبان، عرفان قیام نه عرفان خشک مقدس های آقاجونی ...

معنوی ترین نماز همه عمرم را در کافه "olive" در ضاحیه خواندم. کنار قلیانها، با رایحه تند قهوه و با طنین صدای سید که از تلویزیون کافه پخش می شد ...

سرعت سیر در میدان خیلی بیشتر از سرعت نور است، همین قدر سریع و عادی شاهد میشوند و می گویند « الله فی الساحة » و آنگاه که خدا را در میدان دیدند وقت وصال شهادت است ...

چه روزهای خوبی بود روزهای زندگی عاقلانه که امام صادق علیه السلام فرمود مومن عاقل خط زندگی اش « التجافی عن دار الغرور و الانابة الی دار الخلود » است...

روزهایی که نام فاطمه سلام الله علیها کافی بود برای اشک و لحظه لحظه ها پر بود از حس گرم حضور اباصالح (عج) ...

من روحم در ضاحیة مانده است ...

خدا را چه دیدی شاید قرار در ضاحیه باشد ...

حجت الاسلام محمد امیری طیبی