به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از مشهد، حجتالاسلام و المسلمین علی رضایی تهرانی، عضو هیئت علمی مرکز تخصصی آخوند خراسانی، پنل علمی بررسی دیدگاههای قرآنی، کلامی و فلسفی آیتاللهالعظمی سیدمحمدهادی میلانی، به تبیین عقلانیت شهودی و بعد عرفانی این مرجع بزرگ پرداخت و گفت: شناخت و تحلیل شخصیت آیتالله میلانی نیازمند دقت و پژوهش جامع است، زیرا بسیاری از ابعاد عرفانی و شخصیتی ایشان به دلیل کتمان، انزوا و خلوص در نگاه عمومی مکتوم مانده است.
وی درباره شخصیت آیت الله میلانی اظهارداشت: بررسی شخصیت کسی که مرحوم آیتالله بهجت درباره او فرموده بودند «دومی ندارد» و مقام معظم رهبری نیز ایشان را انسانی عالم، عارف و شاعر توصیف کردهاند، آسان نیست. این بعد عرفانی به دلیل اصل کتمان در میان سالکان و عارفان، انزوا و نگرش خاص آیتالله میلانی نسبت به منصب مرجعیت، همواره مکتوم و کمتر دیده شده است.
حجتالاسلام و المسلمین رضایی تهرانی افزود: آیتالله میلانی خود مرجعیت را امری ظاهری و عبودیت را حقیقت اصلی میدانست. ایشان تأکید داشت که منصب مرجعیت در دلش وهم است و آنچه برای او حقیقت دارد، عبد بودن و انس با خداست. این نگاه سبب شد تا آموزههای عرفانی ایشان در سطح عمومی کمتر دیده شود و حتی شاگردان برجستهاش مانند آیتالله شمس نیز تا سالها از برخی ابعاد عرفانی استاد بیاطلاع بودند.
ورود به حوزه فلسفه و عرفان
عضو هیئت علمی مرکز تخصصی آخوند خراسانی بیان کرد: ورود آیتالله میلانی به حوزه فلسفه و عرفان در دورهای انجام شد که مخالفتهای شدیدی با این علوم وجود داشت. حتی درسهای چند صد نفره ایشان با چالشها و اتهامات مواجه شد، و این محیط علمی سخت، حضور آزادانه ایشان در حوزههای فلسفی و عرفانی را محدود میکرد.
وی تأکید کرد: با این حال، آیتالله میلانی در مسیر علم و عرفان، نه تنها اهل تقریب بین المذاهب نبود، بلکه بر وحدت حوزه و حفظ انسجام علمی تأکید داشت و تلاش میکرد مستمسکی به دست مخالفان ندهد. به همین دلیل بسیاری از آموزهها و آثار ایشان به صورت محفوظ و مکتوم باقی ماندند.
حجت الاسلام و المسلمین رضایی تهرانی ادامه داد: واژه عرفان پنج اطلاق دارد و آیتالله میلانی یقیناً اهل عرفان نظری و علم حضوری بود. ایشان با شواهد متعدد نشان داده که اهل سیر و سلوک و معرفت سالکانه است.
وی افزود: شاخصههای عرفان نظری شامل اعتقاد به وحدت شخصی وجود، آشنایی با اسفار اربعه با رویکرد عرفانی، پذیرش فنای فلاح با دیدگاه عرفانی، آشنایی با معتقدات عارفانه، تدریس کتب عرفانی بدون نقد و آمادگی برای تدریس، پذیرش حکمت متعالیه، اعتقاد به اخلاق عرفانی و پذیرش عرفان عملی مبتنی بر جهانبینی نظری است.
وی تصریح کرد: آیتالله میلانی به عنوان سبک زندگی، شاگردی سلوکی، رفاقت با سایر سالکان و تجلیل از شخصیتهای مشهور عرفانی، و همچنین رفتارهایی که تنها از سالکان و اهل ریاضت سر میزند، شواهدی روشن از عرفان عملی و شهود ایشان ارائه کرده است.
عضو هیئت علمی مرکز تخصصی آخوند خراسانی درباره سلوک آیت الله العظمی میلانی (ره) به نقل از نزدیکان و شاگردان ایشان پرداخت و گفت: افراد شاگرد ایشان مانند آیتالله شمس، رضازاده تصریح میکنند که شاگردی ایشان تأثیر عمیق سلوکی بر آنان داشته و بسیاری از کرامات ایشان ثبت و نقل شده است. این کرامات شامل علم غیب، تأثیرگذاری بر شاگردان، رفتارهای مکتوم و تدبیر در امور علمی و اجتماعی بوده است.
وی افزود: آیتالله میلانی شاگردان خود را با تأکید بر آگاهی، تدبیر و مراقبت در امور علمی و اخلاقی هدایت میکرد و هیچگاه بدون آگاهی و آمادگی به آنان اجازه ورود به مباحث عمیق عرفانی و فلسفی نمیداد.
حجت الاسلام و المسلمین رضایی تهرانی اظهار داشت: آیتالله میلانی در لایه حکمت صدرایی معتقد به عقلانیت شهودی بود و در پاسخ به پرسشهای متعدد، تمامی مباحث حکمت متعالیه را از عمق جان پذیرفته و با اعتقاد کامل پاسخ داده است؛ این پذیرش عقلانیت شهودی در کنار عرفان نظری و عملی، وجه برجسته شخصیت علمی و معنوی آیتالله میلانی را شکل میدهد.
انتهای پیام/
نظر شما