به گزارش سرویس علمی و فرهنگی خبرگزاری حوزه، اما حکایت امام هادی(ع) در طی سالهای اخیر و با وقوع دو حادثه دلخراش که قلب شیعیان و محبان حضرتش را جریحه دار نمود، حکایتی دیگر است و غم غربت و مظلومیتی عمیق و طعم تلخ فاجعه ای عظیم را به همراه دارد.

گرچه گفتن از تلخی ها در روز میلاد چندان متناسب نیست اما از این وجه که شاید تلنگری در عزم و اراده شیعیان در دفاع بهتر و بیشتر و عمیق تر و همه جانبه تر از حریم حرمت معصومین(ع) باشد بجا و شایسته است.

این دو حادثه تلخ یکی تخریب بارگاه ملکوتی ایشان به دست عمال شیطان و دیگری جسارت ننگین یک دوزخی شبه هنرمند به ساحت مقدس این امام همام بود که کام شیعیان جهان را به تلخی آزرد.

هر دوی این اقدامات را می توان دو وجه سخت افزاری و نرم افزاری شکستن حریم حرمت این امام عزیز دانست که گرچه عمال اجرایی شان در ظاهر متفاوتند و هر یک نقابی خاص بر چهره دارند اما در باطن و محصول اعمال ننگینشان، به هم می رسند و در یک مسیر گام بر می دارند.

تخریب کنندگان حرم قصدشان را در تخریب بارگاه و صدمه زدن به حریم خانه این امام یافتند و سازنده آن بدآهنگ انکرالاصوات کثیف، تخریب نام و وجهه ان حضرت و ترور شخصیت آن والا پیام دار رأفت و محبت و زیبایی را در خیال خام و ذهن کور و شب پرستش می پروراند.

اما زهی خیال باطل که آرامش و زیبایی و زلالی دریا با حمله سنگریزه ها به هم نمی خورد  و آسمان صاف و خورشید تابان امامت با پاشیدن خاک کوردلان، تاریک نمی گردد و از تابش و درخشش نمی افتد.

اما یک نکته از این میانه قابل تأمل و توجه است. 

ما شیعیان چقدر در معرفی و تبلیغ و ترویج چهره و منش و شخصیت بزرگانمان تلاش های مثمر ثمر و مفید و جهانی برای مخاطب عالم رسانه های امروزین به انجام رسانده ایم؟

نکند ما همگی تالی این وقایع باشیم و به شکلی «انفعال»ی تنها «عکس العمل» هایمان را آنهم به شیوه ای کلیشه ای بروز دهیم و دیگر ...هیچ!

بگذریم؛ اینها تنها اشارتی بود بدین مناسبت و بیان نکاتی همدلانه با عشاق اهل بیت(ع) تا باشد که در میدان‌های مهم و خطیر و در عرصه حمایت و دفاع از ارزشهای آن بزرگواران، با تدبیر و آگاهی و زمان شناسیِ بیشتر و بهتر، به اهداف عالیه مسلمانی مان نائل آییم.

در ادامه این نوشتار ضمن مروری بر جملات ناب و بیان تابناک آن امام همام، غوری خواهیم داشت در زندگی و سیره و شخصیت آن حضرت؛ به اندازه انگشتانة وسع معرفتی خویش و نه در حد شأن و منزلت ایشان.

باشد که همه ما جزء شیعیان واقعی و پیروان حقیقی ائمه اطهار(ع) درآییم و بمانیم!

آمین یا رب العالمین!

حضرت امام هادی(ع) در جملاتی گهربار و گرانقدر می فرمایند:

 العُقوقُ يُعقِبُ القِلَّةَ و يُؤدِّي إلَى الذِّلَّةِ ؛

عاقّ [والدين] ، نادارى در پى‏دارد و به خوارى مى‏كشاند .

الغَضَبُ عَلى مَن لاتَملِكُ عَجزٌ و عَلى مَن تَملِكُ لَومٌ ؛

خشم بر كسى كه اختيارش به دست تو نيست ، نشانه ناتوانى و بر آن‏كه اختيارش به دست تو است ، مايه سرزنش است .

مَن يَزرَع خَيرا يَحصُد غِبطَةً و مَن يَزرَع شَرّا يَحصُد نَدامَةً ؛

هر كه بذر خوبى بكارد ، شادمانى بدرود و هر كه تخم بدى بيفشاند ، پشيمانى مى‏درود .

مَن رَضِيَ عَن نَفسِهِ كَثُرَ السّاخِطونَ عَلَيهِ ؛

آن كه از خودش راضى شود ، ناراضيان از او فراوان شوند .

إنَّمَا الأعيادُ أربَعَةٌ لِلشّيعَةِ : الفِطرُ و الأضحى و الغَديرُ و الجُمُعَةُ ؛

شيعيان فقط چهار عيد دارند : فطر ، قربان ، غدير و جمعه .

حضرت ابوالحسن، علی بن محمد بن علی بن موسی الهادی النقی العسکری-علیهم السلام- دهمین امام شیعیان هستند که از آن حضرت با عنوان امام نقی یا امام هادی(ع) یاد می‌کنند. جز هادی، معروفترین لقب ایشان نقی است. نام آن حضرت «علی» و کنیه‌اش «ابوالحسن ثالث» و از القابشان نقی، هادی، امین، طیب، ناصح و مرتضی را ذکر کرده‌اند. شیعیان ایشان را با فرزندشان حسن بن علی، «امامین عسکریین» می‌خوانند، زیرا در شهر نظامی سامراء (عسکر)، زیر نظر خلفای عباسی بودند. زندگیایشان مصادف با دوران ضعف عباسیان بود.

رساله جبر و اختیار و دعای جامعه کبیره به عنوان سروده نغز و پرمغز ایشان یکی از یادگارهای سترگ و شگرف معارف اهل بیت(ع) و از ذخایر ارزنده و کم نظیر مفاهیم شیعی است که برای ما به عوان میراثر عظیم به یادگار مانده است.

امام علی‌النقی در نیمه ذی الحجه ۲۱۴ قمری در روستای صریا در نزدیکی مدینه به دنیا آمد. پدرشان امام نهم شیعیان، ابوجعفر محمد التقی‌الجواد(ع) بود. مادرشان بنا به برخی منابع ام الفضل دختر المامون و بنا به برخی دیگر ام الولد بود که سمانه یا سوسن خوانده می‌شد که اصالت مغربی داشت، البته نام مادرشان مدنب، حدیث و غزال هم ذکر شده‌است. روایت اخیر محتملتر است چون بنا به برخی تواریخ ازدواج محمد بن علی و ام الفضل در ۲۱۵ هجری رخ داد.

از برجسته‌ترین اصحاب و شاگردان اما علی بن محمد الهاد(ع) می‌توان به عبدالعظیم حسنی، حسن بن راشد، عثمان بن سعید عمری اشاره نمود.

امام دهم ، حضرت هادی (ع ) در سال 254هجری به وسيله زهر به شهادت رسيد . در سامرا در خانه ای که تنها فقط فرزندش امام حسن عسکری بر بالين او بود . معتمد عباسی امام دهم را مسموم کرد . از اين سال امام حسن عسکری پيشوای حق شد و بار تعهد امامت را بر دوش گرفت . و در همان خانه ای که در آن بيست سال زندانی و تحت نظر بود ، سرانجام به خاک سپرده شد .

منابع:

*مفاتیح الجنان