به گزارش خبرنگارحوزه درتهران، حجت الاسلام والمسلمین حاج علی اکبری رئیس ستاد رسیدگی به امورمساجد درجلسه شرح صحیفه سجادیه که در مجموعه فرهنگی شهدای انقلاب اسلامی سرچشمه برگزار شد، گفت: موضوع سخن گزارشی از دعای 39 صحیفه سجادیه  در مقام طلب عفو از درگاه خداوند متعال است. کسی که این دعا را می خواند در مقابل فعلی که به نام ظلم به دیگران انجام شده، درون خود نیاز به عفو را احساس خواهد کرد.  حضرت در این دعا از خداوند طلب عفو و گذشت می کند و می فرماید " خداوندا، من از تو چیزی می‌خواهم که اگر به من بدهی چیزی از خزانه تو کم نمی‌شود و از تو می‌خواهم چیزی را از من بگیری که برای تو گرفتنش کار سختی نیست. خدایا، به من خودم را بده، من خودم را گم کرده‌ام، من را به خودم برگردان و گناهانم را از من بگیر. " حضرت در این دعا یک تغییر نگرش نسبت به عفو ایجاد کرده است.

*گناه با انسان چه می‌کند؟

وی ادامه داد : درفراز دیگری از این دعای پر فیض این سئوال مطرح می شود که گناه با انسان چه می کند؟ حضرت در پاسخ به این سئوال اینگونه پاسخ می دهد که " گناه بین ما و خودمان فاصله می اندازد." آنچه که در انجام گناه اتفاق می افتد چیزی بسیار خطرناک و بسیار پیچیده است و آن بیگانگه شدن از خویشتن است. گناه هیچ هماهنگی با فطرت انسان ندارد. خداوند فطرت انسان را بر اساس بندگی بنا نهاده است. طبع، خلق و طبیعت انسان از ظاهر تا باطن، از جسم تا روان بر پایه بندگی سرشته شده است. ما در مواجه با گناه به خدا پناه می بریم. گناه فطرت انسان را مسموم می کند و عفو بازگرداندن خود انسان به خودش است. همانطور که حضرت هم فرموده " خداوندا من را به خودم بازگردان. خدایا من خودم را فروخته ام، من را برای خودم نگه دار. " این تعابیر در قرآن با کلماتی متفاوت بیان شده است.

*چه هنگام گناه اتفاق می‌افتد

رییس ستاد رسیدگی به امور مساجد، ادامه داد: تعابیر ظریفی در خصوص انجام گناه وجود دارد. انسان در موقع گناه خودش را گرو می گذارد. یعنی خودش را از دسترس خارج می کند. علت گناه کردن این است که من خودم را نشناخته ام. گناه هنگامی اتفاق می افتد که ذلالت وجود دارد. سودمند ترین شناخت در انسان خود شناسی است. هرگاه خودت را بشناسی در واقع موفق به شناخت او (پروردگار) شده ای. همچنین نباید هیچگاه از خویشتن غافل شد. بسیار طبیعی است انسان وقتی چیزی را گم کند سعی کند به دنبال آن برود. حضرت علی می فرماید " بعضی ها خودشان را گم کرده ولی به دنبال خویشتن نمی گردد. من تعجب می کنم که چرا به دنبال خودشناسی نمی رود. و از احوال خویش غافل هستند."

این پژوهش‌‌گر حوزه دین، در شرح و تفسیر این دعای پر فیض ادامه داد: با بررسی ادامه این دعای پر فیض به یک باب جدید می رسیم در مقام شیوه و نوع بخشش و چگونگی بیان آن، که توسط حضرت بیان شده است. جایی که حضرت می فرماید " أَسْتَوْهِبُكَ يَا إِلَهِي نَفْسِيَ الَّتِي لَمْ تَخْلُقْهَا لِتَمْتَنِعَ بِهَا مِنْ سُوءٍ." خداوندا، از تو مي‌خواهم كه مرا به من ببخشی؛ تو مرا را نيافريدي تا با آن به سودی برسی  و یا زیانی از تو دور بشود. در این باب دو نکته بسیار مهم وجود دارد، ابتدا اینکه آن کسی که می خواهی به آن سودی برسانی در حال از بین رفتن است. دومین نکته جلوه‌گری حق است با خلقت زمین و آسمان. حضرت می فرماید، خداوندا تو خودت نفس مرا ساختی، قصد تو این بود که تو با ساخت این دنیا خودت را به من نشان بدهی و اثبات کنی. تو خودت را در وجود من هم ثابت کردی. با نگاه دقیق تر در این باب می توان دید که انسان با آینه وجود خود می تواند خدا را هم در وجود خود بیابد.خدایا تو با خلقت من ، خودم را با من آشنا کردی.