به گزارش خبرگزاری «حوزه»، علامه محمدجواد بلاغي در روز چهارشنبه از ماه رجب درسال 1282ه.ق ديده به جهان گشود. علامه، علوم مقدماتي را در حضور نوراني علماي نجف فراگرفت و تا 24 سالگي از اساتيد بزرگ آن حوزه عظيم ، استفاده هاي علمي و معنوي فراواني برد. این روان پاک، بی قرار و بی تاب فراگیری و نشر علوم اهل بیت(ع)، در سال 1306 ق ، وارد شهر مقدس كاظمين شد تا بتواند در سايه انديشه هاي بلند آن ديار، به اهداف عاليه اش نايل آيد.
ايشان شش سال از عمر مبارك خود را در اين شهر صرف تحصيل و تهذيب نمود و تا سال 1312 ق در كاظمين ماند. در سي سالگي به زادگاهش نجف اشرف بازگشت و در درس سرآمدترين استوانه هاي علمي و عملي عصر خويش حاضر شد و سرزمين سبز فكرش را با زلال آب‌هاي با صفاي آن حوزه طراوت بخشيد و مدت 14 سال در اين دانشگاه بزرگ اسلامي ماند و از بوستان‌هاي نجف خوشه‌هاي فراوان علم و معنويت چيد.
شيخ محمد جواد بلاغي كه سال‌هاي متمادي را در پي علم و عمل گذرانده بود، در سال 1326 هـ ق وارد شهر مقدس سامرا شد و در درس مرجع مجاهد و رهبر انقلابي ، ميرزا محمد تقي شيرازي شركت جست و ده سال بر سفره علمي اين مجتهد سترگ و بيدار مهمان بود و با استفاده از جنبه هاي روحي و معنوي آن بزرگوار، خويشتن را تقويت كرد.
اين دانشمند وارسته آنچنان شيفته دانش و ياد گرفتن بود كه تا 54 سالگي در درس ميرزاي شيرازي شركت نمود. خاطرات و وقايع تحصيل : آموختن زبانهاي خارجي با امكانات محدود آن روز، كاري بسيار مشكل بوده است .
محمد جواد بلاغي علاوه بر زبان عربي ، زبانهاي عبري ، انگليسي و فارسي را خوب مي دانست و به آنها تسلط داشت و فراگيري آنها به شخصيت علمي ايشان برجستگي ويژه اي بخشيده بود. درباره چگونگي آموختن زبان عبري چنين نگاشته اند: ((زبان عبري را از يهود دوره گرد آموخته است . در آن روزگار گروهي يهودي در شهرهاي عراق بودند كه مقداري جنس ، پارچه و امثال آن ، بر دوش داشتند و در كوچه و بازار مي گشتند و مي فروختند.
علامه بلاغي از اين فرصت استفاده مي‌كرد و درباره مفردات و جمله بندي زبان عبري از آنان چيزهايي مي پرسيد. گاه مجبور مي شد همه اجناس يك يهودي دوره گرد را بخرد تا از او درباره يك واژه يا تركيب سخني بشنود. چون يهوديان در آموختن لغت خود به ديگران بسيار بخل مي‌ورزيدند.
بلاغي گاه شيريني و شكلات مي خريد تا اگر بچه اي يهودي ببيند به او بدهد و چيزي از او بپرسد.)) استادان و مربيان و شاگردان ایشان همگی از مفاخر سراسر تاریخ تشیع هستند.
ایشان در شب دوشنبه بيست و دوم شعبان 1352 ق نداي حضرت دوست را لبيك گفت و مرغ جانش با كوله باري از خدمت و خوبي و افتخار به سراي ابدي پر كشيد و در آستان دوست جاي گرفت، اما آنچه نام ایشان در کنار تمام خدماتی که در حوزه علوم و معارف اهل بیت(ع) ممتاز می کند، تلاش وی برای گذر از فضای فرهنگی ملی و امتی تشیع و حضور در دامنه زبانی عبری و انگلیسی بود تا بتواند جان های خسته از طواغیت را با جرعه نوشی از می ناب حضور سیراب کند.
