خبرگزاری«حوزه»،سالروز ولادت تو ای بانو، طلیعه زیبایی هاست و در چنین روزی باید حماسه را با صبر جشن گرفت؛ باید پایداری را با شجاعت و خروش در نظرداشت و آن را تکریم کرد ، چه آن که میلاد زینب کبری(س) تلاقی این مفاهیم و موسمی بس نیکو برای الگوگیری از آن هاست.
امروز تقویم ها پنجم جمادی الاول را نشان می دهند؛ موعدِ ولادت آن که زینت پدر بود و غمگسار برادر؛ آن که یادآور مظلومیتِ مادر بود و فخر خاندان عصمت و طهارت؛ او که به راستی با پایداری و صبر بی مثالش ، سلسله جبال را صبوری می آموزد و دریای خروشان دلش تنها با یاد خدا و با دستِ محبت ولی خدا آرام می گیرد و گرنه چه کسی است که با آن همه مصایب بتواند طاقت بیاورد.
آری، تقدیر الهی آن است که زینب(س) باید بماند تا پس از محشر عاشورا ، علمدار روایتگریِ حماسه سرخ حسینی باشد و امروز حقیقتاً این بانوی بزرگ اُسوه ای است نه فقط برای زنان، نه فقط برای شیعیان و حتی مسلمانان بلکه برای هر انسان آزادی خواهی که در طلب حق و حقیقت در برابر باطل و طاغوت قد عَلم می کند و زیستن خود را به قیمت سکوت در برابر باطل و یاوران اهریمن نمی خواهد.
میلاد پر برکت بزرگ پرستار نهضت حسینی و زبان رسای حیدر کرار، فرصتی است برای ستایش از بانویی که حضور حماسي اش ، تا ابد بر پيشاني تاريخ حک شده است و حرم زیبایش مأمن و ملجأ همه محبان خاندان اهل بیت(س) است.
سخن گفتن از ساحت زینبی هم سخت است و هم آسان ؛ سخت است چون اگر حق مطلب را ادا نکنی ، ظلم کرده ای به چنین جایگاه رفیعی و سهل و آسان است چه آن که هر بچه شیعه و محب اهل بیتی(ع) با غم و مصیبت و یاد ایشان از کودکی اُنسی عجیب یافته است چه آن که بی گمان یاد و نام سیدالشهدا(ع) گویی بدون نام و یاد خواهر بزرگوارش ، کامل نیست.
این سال ها اما نام و یاد بی بی (س) گره خورده است با جان نثاران بی ادعایش؛ همان ها که این روزها به نیکی از آنان به عنوان مدافعان حرم زینبی یاد می کنیم.
مجاهدانی که به تعبیر زیبای رهبر معظم انقلاب، مهاجر به سوی خدا هم هستند و افتخارشان این است که در دفاع از حریم آل الله ، جان خویش را فدا کنند و نگذارند که مظلومیت و غربت اهل بیت(ع) بار دیگر تکرار شود.
ولادت با سعادت حضرت زینب (س) فرصت خوبی است تا از رشادت و حماسه محو ناشدنی مدافعان حرم یاد کنیم و در تجلیل از آن ها بگوییم که باید زینب گونه در این راه فدا شد و عاشقانه سینه سپر کرد در برابر کینه ی بی امان خصم.
