به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه» به نقل از stepfeed، ماه رمضان، ماه روزه داری، عبادت و اعمال خیریه نه تنها توسط مسلمانان بزرگ داشته می‌شود، بلکه هر ساله بسیاری از مسیحیان کشورهای اسلامی و عربی نیز به ویژه در خاورمیانه و شمال آفریقا در ضیافت‌های افطاری و سایر مراسم و جشن‌های مرتبط با این ماه عزیز شرکت می‌کنند. در اینجا گفته‌های چند مسیحی عرب ساکن کشورهای مسلمان را درباره ماه رمضان می‌خوانیم:

بیشوی یک مسیحی ساکن قاهره در مصر می‌گوید: بچه که بودم رمضان برایم عجیب بود، همیشه از غذا خوردن جلوی دوستان مسلمانم خجالت می‌کشیدم و در مدرسه نیز نهارم را در خفا می‌خوردم. اما الان عاشق رمضان هستم. زیرا در ماه رمضان همه با هم مهربان‌تر و خوش‌برخوردتر از گذشته هستند و تلاش برای بهتر بودن دارند! رمضان فوق العاده است!

مایکل، از المروج در تونس می‌گوید: سخت‌ترین کار در ماه رمضان این است که آدم نمی‌تواند بدون احساس گناه جلوی مسلمانان به ویژه در محل کار بخورد و بیآشامد. در نتیجه می‌توان گفت من هم ناخواسته در این ماه روزه می‌گیرم، زیرا در طول روز نه چیزی می‌خورم و نه می‌آشامم.

نیروانا از مصر می‌گوید: خانواده ما ماه رمضان را کم و بیش مثل مسلمانان سپری می‌کنند. به نظر من رمضان همیشه بیشتر یک جریان فرهنگی بوده تا مذهبی. مادرم در ماه رمضان افطار درست کرده و دوستان مسلمان و مسیحی‌مان را دعوت می‌کند.

سالی از سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیای آمریکا می‌گوید: برای ما رمضان مثل این می‌ماند که یک ماه جشن کریسمس بگیریم! مسلمانان و اعراب در محل زندگی ما رمضان را بسیار جدی می‌گیرند و من نیز برایم رمضان بسیار مهم است! ما در ماه رمضان هر روز در جاهای مختلف افطاری دعوت هستیم!

اندرو از اسکندریه مصر که اکنون در دبی زندگی می‌کند می‌گوید: وقتی مصر بودیم رمضان همه جا حضور داشت. می‌توانستی ماه رمضان را در هوا احساس کنی! اما اینجا در دبی این احساس اصلا وجود ندارد و آدم غمگین می‌شود.

کریم یکی دیگر از ساکنان قاهره می‌گوید: سال گذشته موقع افطار در مترو حضور داشته و شاهد صحنه زیبایی بودم. لحظه افطار بود و مردم همه با روی خوش با هم صحبت کرده، به هم خرماو آب میوه و ساندویج تعارف می‌کردند. لحظه دلنشینی که فقط هنگام رمضان دیده می‌شود.

موسا از شهر حمص سوریه می‌گوید: رمضان به من آموخت که مردم مختلف همیشه می‌توانند به عنوان یک اجتماع متحد دور هم گرد آمده و دوست باشند. سر یک میز افطار هرگز کسی از تو نمی‌پرسد که دینت چیست؟ زیرا  بر سر سفره افطار تنها کلام خدا حضور دارد.