دكتر حبيب زمانی‌محجوب در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» با اشاره به مطلب فوق ابراز داشت: شايد بشود گفت بيش از ۹۰درصد پايان‌نامه‌های كشور به‌طور اساسی، روش ندارند. به عنوان مثال انسان گاهی مشاهده می کند که یک دانشجو، فرسنگ‌ها با سوژه و هسته اصلی بحث فاصله گرفته و كسی هم نبوده، او را به راه درست هدايت كند. در نتيجه حاصل چنين پژوهش‌هايی، نه‌تنها منجر به برداشتن موانع نمی‌شود، بلكه موانع تازه‌ای هم می‌تواند ايجاد كند.
وی افزود: از جمله مشكلات ديگر، «نبود اشراف کافی و آگاهی و استفاده از مباحث اسلامی و دينی» و «بهره‌مندی از رويكردهای غربی» مانند رويكرد پوزيتيويستی است، چرا که اينها عمدتاً بر روش مسلط هستند ولی بر منابع و مبانی دينی مسلط نيستند، به همین دلیل در راه و مسیری كه انديشمندان غربی پيشِ روی آنان نهاده‌اند، قدم می‌گذارند.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه امام صادق(ع) همچنین با ابراز تأسف از اینکه جامعه ما چندان پژوهش محور نیست، خاطرنشان کرد: در حال حاضر جامعه ما طوری شده که به عنوان مثال در صورت صعود نکردن تيم ملی به جام جهانی فوتبال، عزا می‌گيرد، اما درباره پژوهش و نتايج آن اصلاً دغدغه‌ای ديده نمی‌شود.
وی گفت: نه مطالبه‌ای جدی از سوی محققان و نه اراده‌ای از سوی مسئولان در اين زمينه وجود دارد كه ارزش كار پژوهشی در جامعه به معنای واقعی ارج نهاده شود.
این محقق و پژوهشگر علوم انسانی بیان داشت: ما در زمینه پژوهش با چند آسيب جدی روبه‌رو هستيم از جمله اينكه برخی از پژوهش‌های ما بر روش‌های علمی و دقيق استوار نيستند. برای مثال پرسش‌نامه‌ها يا مصاحبه‌های ما دقيق انجام نمی‌شوند يا به درستی تحليل نمی‌شوند.
وی افزود: در حوزه علوم انسانی كه عمدتاً مبتنی بر روش‌های كيفی است، وضعيت خيلی بدتر است چون تسلط محققان اين حوزه بر اين روش ضعيف است. بنابراين يا منجر به حصول نتيجه نمی‌شود يا خروجی‌های خوبی از پژوهش‌ها در نمی‌آيد و لذا، عمده چنين پژوهش‌هايی به كلی‌گويی ختم می‌شود.
۳۱۳/۸
