به گزارش خبرگزاری حوزه، در روز پدر و روز مرد و ولادت آقا امیرالمومنین (ع) به موازات شادباش چنین ایامی ، نیک و پسندیده است که بیش از پیش در اهمیت کلام ائمه اطهار(ع) در باب بایسته های پدر شایسته سخن گفته شود که بی گمان چنین مباحثی می تواند در بهبود سبک زندگی امروزین ما نقش مهمی ایفا کند.
امام صادق(ع) در حدیثی گهربار می فرمایند: " إنَّ خَيرَ مَا وَرَّثَ الآباءُ لِأَبنائِهِم اَلأَدَبُ لاَ المالُ فَإِنَّ المَالَ يَذهَبُ وَ الأَدَبَ يَبقى؛ بهترين چيزى كه پدران براى پسرانشان به ارث مى گذارند، تربيت است نه مال چرا كه مال مى رود و تربيت مى ماند"
حقیقتاً باید ادب و متانت و اخلاق نیکو را ارثی جاودانه از سوی پدر برای فرزند برشمرد؛ ارثی که به خصوص در سال های آتی زندگی و در مواجهه با فراز و نشیب های آن، اهمیت و ضرورتش بیشتر هویدا می گردد.
در زمانه ی پیچیده کنونی که بر اثر دورشدن تدریجی از آموزه های دینی و نیز کمرنگ شدن سنت های نیکو، بداخلاقی و بی ادبی به یکی از چهره های نامطلوب فرهنگی و اخلاقی در جامعه البته در میان برخی از افراد و خانواده ها تبدیل شده، توجه به چنین فرمایشات گهرباری اگر منجر به الگوگیری عملی شود، بی شک به سان کیمیایی است که می تواند به درمان بسیاری از مشکلات کمک جدی نماید.
اساساً ادب، شاکله وجودی و روحی آدمی را می سازد و به آن شکل مناسب به خود را می دهد و بدین جهت است که صادق آل محمد(ص) می فرماید که ارثیه ادب برای انسان باقی می ماند و او از برکات و آثار آن منتفع می شود اما مال و منال که از جنس امور دنیوی می باشد ، فانی و ناپایدار است.
حتی به تعبیر برخی روایات، این ادب است که باعث می شود شخصی به شکل انسانی الهی بشود، به این معنا که ملکات الهی پیدا کند و در این بین ، نقش والدین به خصوص پدر در پرورش انسان برای دست یابی به آن هدف والا ، یک نقش بسیار کلیدی به شمار می رود.
از سویی درباره نقش والدین تعابیری وجود دارد که البته این ها برگرفته از معارف دین ماست؛ مانند این که نقش والدین مانند نقش زارع و دهقان است، البته با در نظر گرفتن تفاوت هایی به این معنا که زارع باید زمین را شخم بزند و آماده کند، بذر بپاشد یا نِشا کند و بعد هم آبیاری بکند تا آرام آرام، محصول برسد و ثمر دهد و تربیت فرزند از سوی پدر و مادر نیز بر همین منوال دارای اهمیت و مراحلی است.
امیرالمومنین علی(ع) نیز در جایی می فرمایند:" ادب صورت عقل است" که البته باید توجه داشت که در این جا مراد عقل عملی است؛ یعنی آن بذرهایی که باید در این قضیه به فعلیت برسد، ادب این کار را انجام می دهد.
