به گزارش خبرگزاری «حوزه»، کتاب كرامات الرضويه(ع) به قلم على ميرخلف زاده، منتخبی از معجزات امام على بن موسى الرضا(ع) بعد از شهادت است که به مناسبت دهه کرامت و ولادت هشتمین پیشوای شیعیان در شماره های گوناگون تقدیم علاقمندان به این امام همام می گردد.

* جوان خوشبخت 

مرحوم ميرزا على نقى قزوينى فرمود:

روز عيد نوروزى هنگام تحويل سال من در حرم مطهر حضرت رضا(ع) مشرف بودم و معلوم است كه هر سال براى وقت تحويل سال به نحوى در حرم مطهر از كثرت جمعيت جاى بر مردم تنگ مى شود كه خوف تلف شدن است .

بالجمله من در آن روز در حال سختى و تنگى مكان در پهلوى خود جوانى را ديدم كه به زحمت نشسته و به من گفت هر چه مى خواهى از اين بزرگوار بخواه .

من چون او را جوان متجددى ديدم، خيال كردم از روى استهزاء اين سخن را مى گويد. گويا خيال مرا فهميد و گفت: خيال نكنى كه من از روى بى اعتقادى گفتم؛ بلكه حقيقت امر چنين است زيرا كه من از اين بزرگوار معجزه بزرگى ديده ام .

من اصلا اهل كاشمرم و در آنجا كه بودم پدرم به من كم مرحمتى مى نمود؛ لذا من بى اجازه او پاى پياده بقصد زيارت اين بزرگوار به مشهد مقدس ‍ آمدم .

جائى را نمى دانستم و كسى را نمى شناختم يكسره مشرف بحرم مطهر شدم و زيارت نمودم . ناگاه در بين زيارت چشمم به دخترى افتاد كه با مادر خود به زيارت آمده بود.

چون چشمم به آن دختر افتاد، منقلب و فريفته او شدم و عشق او در دلم جاگير شد، به نحوی كه پريشان حال شدم سپس نزد ضريح آمدم و شروع بگريه كردم و عرض كردم اى آقا حال كه من گرفتار اين دختر شده ام همين دختر را از شما مى خواهم .

گريه و تضرع زيادى نمودم به نحوی كه بيحال شدم و چون به خود آمدم، ديدم چراغ هاى حرم روشن شده و وقت نماز مغرب است لذا نماز خواندم و با همان پريشانى حال باز نزد ضريح مطهر آمدم و شروع به گريه و زارى كردم و عرض كردم :

اى آقاى من دست از شما بر نمى دارم تا به مطلب برسم و به همين حال گريه و زارى بودم تا وقت خلوت كردن حرم رسيد و صداى جار بلند شد كه ايّهاالمؤمنون (فى امان اللّه)

من هم چون ديدم حرم شريف خلوت شده و مردم رفته اند ناچار بيرون آمدم . چون به كفشدارى رسيدم كه كفش خود را بگيرم ديدم يك نفر در آنجا نشسته است و به غير از كفش من كفش ديگرى هم نيست .

آن نفر مرا كه ديد گفت نصرالله كاشمرى توئى ؟

گفتم بلى !!

گفت بيا برويم كه تو را خواسته اند. من با او روانه شدم ولى خيال كردم كه چون من از كاشمر بدون اذن پدر خود آمده ام شايد پدرم به يك نفر از دوستان خود نوشته است كه مرا پيدا كند و به كاشمر برگرداند.

بالجمله مرا به يك خانه بسيار خوبى برد. پس از ورود مرا دلالت به حجره اى كرد. وقتى كه وارد حجره شدم . شخص محترمى را در آنجا ديدم نشسته است .

مرا كه ديد احترام كرد و من نشستم آنگاه به من گفت ميرزا نصرالله كاشمرى توئى ؟ گفتم بلى .

گفت : بسيار خوب ، آنگاه به نوكر گفت: برو برادرزن مرا بگو بيايد كه با او كارى دارم؛ چون او رفت و قدرى گذشت برادرزنش آمد و نشست .

سپس آن مرد به برادرزن خود گفت حقيقت مطلب اين است كه من امروز بعدازظهر خوابيده بودم و همشيره تو با دخترش به حرم براى زيارت رفته بودند، ناگاه در عالم خواب ديدم يك نفرى درب منزل آمد و فرمود حضرت رضا (ع) تو را مى خواهد.

من فورا برخواسته و رفتم و تا ميان ايوان طلا رسيدم ، ديدم آن بزرگوار در ايوان روى يك قاليچه اى نشسته چون مرا ديد صورت مبارك خود را به طرف من نمود و فرمود: اين ميرزا نصرالله دختر تو را ديده و او را از من مى خواهد.

حال تو دخترت را به او ترويج كن (و كسى را روانه كن كه در فلان وقت شب در فلان كفشدارى او بياورد) از خواب بيدار شدم و آدم خود را فرستادم درب كفشدارى تا او را پيدا كند و بياورد و حال او را پيدا كرده و آورده اينك اينجا نشسته و اكنون تو را طلبيدم كه در اين باب چه رأیی دارى ؟

گفت جائى كه امام فرموده است من چه بگويم .

آن جوان گفت من چون اين سخنان را شنيدم شروع به گريه كردم. الحاصل دختر را به من تزويج كردند و من به مرحمت حضرت رضا(ع) به حاجت خود كه وصل آن دختر بود رسيدم و خيالم راحت شد. اين است كه مى گويم هرچه مى خواهى از اين بزرگوار بخواه كه حاجات از در خانه او برآورده مى شود.