حجت الاسلام ابوالقاسم شهباز در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه»در اصفهان، با توجه به روزهای پایانی ماه مبارک رمضان، پیرامون راهکارهای حفظ آثار معنوی ماه رمضان در طول سال، اظهار کرد: انسان یک بعد مادی دارد یک بعد معنوی یا بهتر است بگوییم یک ظاهری دارد و یک باطنی؛ ظاهر او بدن اوست و باطن او روح الهی است که در او دمیده شده است. 

وی ادامه داد: عالم هم همینطور است، ظاهر دارد و باطن؛ مثلا دنیا و مادیات جزو ظواهر عالمند و برزخ و قیامت باطن آن.، اگر بخواهیم این‌دو را با هم بسنجیم، باطن همواره اصل است و ظاهر فرع و لذا دنیا مثل پوست بادام است و آخرت مانند مغز آن، ما گاهی آنقدر محو پوست می‌شویم که یادمان می‌رود مغزی هم وجود دارد.

کارشناس مشاوره حوزه علمیه اصفهان تصریح کرد: غالبا درگیری طبیعی انسان با مادیات و حرص و جوشی که برای دنیا و رزق و روزی می‌زند توجه او به بعد ظاهر را تقویت کرده و تا جایی پیش می‌برد که بالکل از بعد باطن غافل و بی‌خبر می‌کند، انسانی که به پوست و ظاهر اکتفا کند خود را محروم و بدبخت کرده و فردای قیامت دست خالی است و آخرتش پوک است.

وی متذکر شد: بزرگترین دست‌آورد رمضان، کندن انسان از بعد مادی و ظواهر دنیا و توجه دادن او به باطن یا همان بعد اصلی است، رمضان آمده تا انسان را به فطرتش برگرداند و او را احیا کند، انسانی که زیر خروارها گرفتاری دنیا مدفون شده و باطنش مرده باید باطنش احیا شود.

حجت الاسلام شهباز عنوان کرد: در رمضان احیا می‌گیریم تا خود را احیا کنیم و کسی که موفق به این کار شد و توانست خود را به فطرت خداجو و خدادوست خود برگرداند، آن وقت عید فطر برای او واقعا عید است، اصلا فَطَرَ  و انفطار به معنای شکافتن است مثل شکافتن زمین و درآوردن آب از آن، رمضان باید بتواند آوار خراب شده دنیا بر سر ما را بشکافد و ما را از چاه غفلت در آورد و با حقیقت اصلی خودمان آشتی دهد.

وی افزود: پس رمضان آمد ما را با خودخویش آشتی دهد تا از این طریق با خدا آشتی کنیم، رمضان یعنی فرصت خودیابی و خدایابی، البته این کارکرد اصلی روزه داری است؛ اما این ماه با برکت دستاوردهای دیگری هم از جمله تمرین بندگی و تسلیم، تقویت اراده، تمرین تقوا و خداترسی، تمرین مبارزه با هوای نفس، تمرین نظم؛ مثل نظم در سحری و افطاری، چشیدن لذت عبادت و بندگی مخصوصا دم افطار، چشیدن شیرینی مناجات، تمرین سحرخیزی و چشیدن لذت سحر و نماز شب، کنده شدن از دنیا، انفاق و مواسات، انس با قرآن، انس با مسجد و در نهایت انس با خدا نیز دارد.

این کارشناس مذهبی خاطرنشان کرد: مجموع اینها یک سرمایه معنوی است که نیاز به حفظ و حراست و نگهبانی دارد و حفظ چیزی نیاز به مراقبت دائمی دارد، چون یک لحظه غفلت برای به تاراج رفتن یک سرمایه کافی است.

وی بیان کرد: هر انسانی یک صندوق ذخیره ارزی برای آخرت دارد که با هر عمل صالح کمی شارژ می‌شود و در طول زندگی این حساب باید پر شود تا با این حساب، آخرت و بهشت او تامین گردد که گفته‌اند: بهشت را به بها دهند نه به بهانه.

حجت الاسلام شهباز اذعان کرد: زندگی معنوی انسان مثل امتحان کنکور است که پاسخ اشتباه نمره منفی دارد و لذا با هر گناهی بسته به کوچکی و بزرگی آن بخشی از این حساب کم می‌شود و گاهی ممکن است به صفر برسد.  

وی ابراز کرد: پیامبر(ص) در بهشت مشاهده فرمودند، فرشتگان با خشت‌هایی از طلا و نقره و یاقوت برای مومنین قصر می سازند، منتها حین کار گاهی می‌نشینند و گاهی بر می‌خیزند و خشتهای روی هم گذاشته را خراب می‌کنند، وقتی حضرت علت را جویا شدند، عرض کردند: یا رسول الله! مصالح این قصرها اعمال صالحی است که مومن از دنیا می‌فرستد، گاهی که او بیکار است ما نیز اینجا بیکار می‌شویم و گاهی که دارد گناه می‌کند، خشتهای چیده شده را خراب می‌کند.

کارشناس مشاوره حوزه علمیه اصفهان در توضیح راه حفظ این دستاوردها گفت: نخستین راهکار رعایت تقوای الهی و پرهیز از گناه به خصوص تقوای قلب و گوش و چشم بوده، هیچ چیز به اندازه گناه نمی‌تواند انسان را ورشکست کند.

وی در تشریح دومین راهکار، افزود: ذکر دائم و دوری از غفلت و خود را در محضر خدا دانستن؛ اصل صَلاح المومن اشتغاله بذکر الله، سومین راهکار، روزه مستحبی: هر مهارتی که انسان به دست می‌آورد، برای تثبیت و بقای آن، باید ارتباط خود را با آن مهارت اگر چه به صورت اندک حفظ کند. مثلا گاهی روزه مستحبی بگیریم.

حجت الاسلام شهباز تصریح کرد: حفظ انس با قرآن، حفظ ارتباط با مسجد، انس با ادعیه و مناجاتهای ماثور از اهل بیت علیهم السلام حداقل هفته‌ای یک یا دوبار از  دیگر راهکارها است.

انتهای پیام