به گزارش خبرگزاری «حوزه» از شیراز، اوایل سال های اول طلبگی ام بود که با او آشنا شدم، روز های اول فکر می کردم همه کاره حوزه خودش است بعد که چند صباحی گذشت تازه فهمیدم که هیچ سمتی در حوزه ندارد.

دقیقا به یاد می آورم با وجود اینکه هیچ سمتی در حوزه نداشت، اما همین که از درب ورودی وارد حوزه می شد دور او جمع می شدیم و چند سؤال می پرسیدیم بعد منتظر می ماندیم تا لب به سخن بگشاید، همین که شروع به سخن گفتن می کرد ما هم با جان و دل گوش می دادیم، سخنانش هم شنیدنی بود...

انگار نه انگار که پاسدار سپاه بود و جایگاهی در سپاه داشت، آنقدر برای طلاب زحمت می کشید که مدیر حوزه اسمش را گذاشته بود محسن الطلاب؛ برای طلبه ها هم جا افتاده بود و دیگر کسی آقای محمدی، آقا محسن، یا ستوان صدا نمی زد، فقط با یک نام می شناختنش آن هم محسن الطلاب بود.

حالا پس از گذشت چندین سال که دیگر در مدرسه علمیه گراش نبودم و خبری هم از محسن الطلاب نداشتم، چند روز اخیر به فکرش افتادم و با خودم گفتم چه رفیق خوبی بود برای طلبه ها...

بلافاصله پس از یکی دو روز استوری معاون آموزش آن زمان که با محسن الطلاب رابطه صمیمی داشت را چک می کردم که چشمم خورد به این جمله «خدا حافظ رفیق با معرفت»، سریع تماس گرفتم الو، الو سلام حاج آقا برای محسن الطلاب چه اتفاقی افتاده...

با بغضی که تو صداش بود گفت به رحمت خدا رفت...

برای تشییع جنازه محسن الطلاب دوباره طلاب قدیم جمع شدند؛ حاج آقا دیمی می گفت محسن الطلاب همیشه می گفت برای طلبه ها خیلی کار کرد و مدام درگیر برطرف کردن مشکلات حوزه بود، و وقتی که می گفتم چرا به فلان مسئول و فلان آقا نمی گویید تا مشکلات را برطرف کند می گفت «کار خوبه خدا درست کنه...»

رفیق صمیمی محسن الطلاب می گفت یکی از ویژگی های خوب او این بود که هیچ وقت اخلاقش تند نمی شد. در واقع همیشه خوش اخلاق و خندان بود.

روحش شاد و یادش گرامی باد

انتهای پیام