به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از آذربایجان غربی، نسرین دانشیان، امروز در مراسمی که به مناسبت ولادت با سعادت حضرت زینب کبری(س) به صورت مجازی در مدرسه علمیه فاطمة الزهرا(س) سلماس برگزار شد، اظهار داشت: علمای کلامی امامت را با عبارت های فراوانی تعریف نموده اند، به طوری که در هر کتاب کلامی، از آن تعریفی خواهید یافت و با نگاهی کلی به دیدگاه مذاهب اسلامی نسبت به امامت، چنین برداشت می شود که بیشتر آنها، امامت را مقامی می دانند که صاحب آن، عهده دار ریاست امور مسلمانان است و باید توجه داشت که در این نگرش، به بُعد سیاسی امامت تأکید بیشتری شده است.
وی ادامه داد: مسئله امامت و ولایت در مکتب تشیع نیز جایگاهی محوری دارد؛ امام رکن و ستون اسلام و صاحب عالی ترین مرتبه ولایت الهی است و اندیشه ها از پی بردن به کنه و ژرفای این مقام، عاجز و ناتوان اند و امامان شیعه، ولایت بر مسلمین را حق خود می دانستند و به غاصب بودن دیگران عقیده داشتند؛ چرا که این منصب الهی از سوی خداوند متعال برای آنان تعیین شده بود و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نیز بارها آن را اعلام فرموده بود و افزون بر این، ولایت در اسلام بر پایه لیاقت و صلاحیت است و بی گمان، صالح ترین افراد برای زمامداری مسلمانان، امامان معصوم(ع) بودند.
استاد حوزه علمیه خواهران آذربایجان غربی اضافه کرد: حضرت زینب(س) به هنگام مصیبت از دست دادن حضرت فاطمه(س)، همراه و آرام کننده پدر و برادران است و در دوران خلافت امام علی(ع) در متن جریان های سیاسی و اجتماعی جامعه قرار دارد و به هنگام شهادت پدر، با آنکه حضرت علی(ع) مایل نبود دخترشان، فرق شکافته و خون آلودش را ببیند، به استقبال پدر شتافت و با اشک، زخم پدر را شستشو داد.
وی افزود: پس از شهادت امام علی(ع) نیز حضرت زینب در خانه پدر، موقعیتی خطیر یافت و حوادث ناگوار، او را آبدیده و آماده نمود تا جای مادر و پدر را پر کند و مسیر آن ها را در خط امامت ادامه دهد و یاور امامان زمان خویش باشد و رسالتش، حفظ امامت و ولایت است.
دانشیان تصریح کرد: حضرت زینب(س) شاهد خیانت معاویه به امام حسن(ع) و رفتار دنیاپرستان با ایشان بود و وقتی خوارج بر امام حسن(ع) زخم زدند، زینب به پرستاری از برادر پرداخت و پس از مصالحه امام عصر خویش، به اتفاق اهل بیت، کوفه را به سمت مدینه ترک نمود و با برادرش همراه شد تا آنکه به داغ برادر مبتلا گردید.
وی با بیان این که پس از شهادت امام حسن(ع)، چشمان بنی هاشم، از جمله زینب کبری(ع) به امام حسین(ع) دوخته شده بود، گفت: دفتر ایام ورق خورد تا آنکه معاویه به هنگام مرگ، بر خلاف مُصالحه، با امام حسن(ع)، فرزند شرابخوارش، یزید را بر خلافت مسلمین گمارد و از همگان برای او بیعت گرفت. اینجا بود که رسالت اصلی امام حسین(ع) و زینب کبری(س) آغاز شد و بانوی نمونه اسلام در آن رسالت نقش بی بدیلی داشت.
استاد حوزه علمیه خواهران آذربایجان غربی خاطرشان کرد: در خروج امام حسین(ع) از مدینه حضرت زینب کبری (س) هم با او همراه شد و رسالت اصلی حضرت پس از عاشورا بود و بر همین اساس است که او را « پیام آور نهضت حسینی» نام نهادند و در کوفه و دربار ابن زیاد، زینب چنان رشادت و صلابتی از خود نشان داد که همه گمان کردند علی(ع) به این شهر آمده است.
وی افزود: آنچه در خطبه های زینب(س) تجلی یافت، افشاگری و اعلام حق خاندان امامت بود و مردم در بهت و حیرت فرورفتند و دشمنی را که سال ها به دروغ و نیرنگ، خاندان امام علی(ع) را دور از قرآن و اسلام معرفی کرده بود، رسوا ساخت و همگان را متوجه حق و باطل نمود. خطبه ها و سخنرانی های شان چنان تأثیرگذار بود که بر امویان نیز اثر نهاد و حزب سلطه که از افشاگری و نتایج او می هراسید، مجبور به احترام ظاهری به اهل بیت(ع) شد.
دانشیان گفت: بانوی بزرگ کربلا و یاور امامان زمانه خویش ، همواره از مقام ولایت رفیع پشتیبانی نمود و در تمامی ابعاد ولایت مداری، معرفت امام، تسلیم بی چون و چرا بودن، معرفی و شناساندن امامت، فداکاری در راه آن و... سرآمد زمانه خویش است و رسالت زینب(ع) در دفاع از مقام امامت و ولایت در واقعه عاشورا و پس از آن تجلّی یافت و ایشان با صبر، مقاومت، شجاعت، صلابت، دلاوری و بیان خطبه های آگاهانه، افکار خفته را بیدار کرد و پیام شهادت سیدالشهدا(ع) و یارانش را به عالمیان رساند.
انتهای خبر./
