به گزارش خبرگزاری حوزه، محمد دهقانی شورکی از مرکز علمی فرهنگی و نیکوکاری بشری در یادداشتی به انتقاد محمد زاهدی اصل از حضور روحانیون به عنوان مددکار اجتماعی و ورود این اشخاص به حوزه پیشگیری و مقابله با آسیب اجتماعی، پاسخ داده است که به این شرح است:

استاد ارجمند جناب آقای محمد زاهدی اصل دامت توفیقاته

با عرض سلام و ادب و آرزوی موفقیت بیش از پیش، سلامت و عافیت برای حضرتعالی؛ آنچه در این کوتاه نوشتار نوشته شده است همگی از سر خلوص و اعتقاد بوده که در کمال تواضع و احترام تقدیم می‌شود.

حسب آنچه در خبرگزاری‌ها و رسانه‌ها منعکس شده است، حضرتعالی از حضور روحانیون به عنوان مددکار اجتماعی انتقاد کرده اید و ورود این اشخاص به حوزه پیشگیری و مقابله با آسیب اجتماعی را ناصحیح دانسته اید، همچنین تاکید فرموده اید حضور سازمان‌ها و نهادهای تبلیغی دینی در این گونه مسائل اگرچه با نیت خیرخواهانه هست، اما آسیب‌های اجتماعی عمیق و جدی در بلند مدت ایجاد خواهد کرد.

اینجانب به عنوان یک طلبه از حوزه علمیه قم و دغدغه مند در موضوعات حوزه آسیب اجتماعی ضمن تأیید سخنان حضرتعالی باید به عرض برسانم عالمان اصیل دین همواره در مشی عملی و علمی خود تخصص محوری و مراجعه به خبرگان هر دانش را مورد تاکید دانسته تا جایی که حتی مساله تقلید از مجتهد جامع الشرایط را از همین باب صحیح می‌دانند لذا هر آنکه کوچک‌ترین آشنایی با این گونه مسائل داشته باشد بر این مساله صحه خواهد گذاشت لکن نباید به تعبیر مولا علی علیه السلام از این سخن حق و صحیح برداشت ناصحیح شود و مستمسکی برای انحصار طلبی (خصوصاً هنگام ناکارآمدی) قرار گیرد یا خدای ناکرده به نحوی سخن گفته شود که از آن بوی تعصب استشمام شود.

جناب استاد!

گرچه مددکاری اجتماعی به عنوان ابزار و روش صحیح و شاید بی بدیل پیشگیری و مقابله با آسیب اجتماعی، مسأله‌ای است دانش بنیان و حرفه‌ای است که باید در دل تجربه‌های متمادی قوام یافته تا منجر به تربیت یک مددکار شود اما این امر نباید مانع از آن شود که از ظرفیت‌های عظیم میدانی و طلاب و روحانیون که رسالت دینی و صنفی خود را بدون هیچ چشم داشت و مطالبه حقوق مادی و معنوی در این گونه امور می‌دانند، غافل شد و یا به طور کلی باب ورود آنها به این عرصه را مسدود ساخت بلکه باید با ذکر آفات، آسیب‌ها و مشکلات این امر مسیر ورود کارآمد، مفید، مؤثر، عالمانه و تخصصی این قشر را با تمام ظرفیت‌های کم نظیرشان تسهیل نمود.

استاد بزرگوار!

طلاب و حوزه‌های علمیه همیشه دانشگاه را محترم دانسته و حوزه و دانشگاه را دو بال سعادت و پیشرفت یک جامعه دینی می‌دانند اما برخی از سخنان که از سوی برادران عزیز دانشگاهی ما طرح و بیان می‌شود این سوال و ابهام را ایجاد می‌کند که چرا نهادی که علیرغم گذشت چهاردهه از انقلاب اسلامی و دهه‌ها از ورود رشته‌ی مددکاری به ایران نتوانسته است حتی نیروی کافی برای نهادی حمایتی رسمی تربیت کند و یا در مواردی که موفق به تربیت نیرو بوده است فعالیت آنها را در این سازمان‌ها به یک کارمند کارچاق کن تقلیل داده است، با حضور طلاب و روحانیون به این عرصه مخالفت دارد؟! اگر این رویکرد قرار بود توفیقی در حوزه آسیب‌های اجتماعی داشته باشد، تاکنون موفق می‌شد.

در پایان ضمن سپاس و پوزش از اطاله ی کلام مجدداً ضمن قدردانی و تأیید دغدغه‌ی حضرتعالی مبنی خطر ورود غیر عالمانه در حوزه آسیب اجتماعی و مددکاری تاکید می‌نمایم راه حل مساله، انکار توانایی‌های دین و روحانیون در این حوزه نیست بلکه باید با شناخت صحیح ظرفیت‌ها، دوری از تعصبات بی دلیل و انحصار طلبی، روحیه جهادی و تحول خواهی صحیح؛ ورود عالمانه، دانش محور، مؤثر، مفید و بدون آسیب حوزویان را به این عرصه تسهیل نمود.

در پناه خداوند بزرگ موفق و سربلند باشید

محمد دهقانی شورکی

مرکز علمی فرهنگی و نیکوکاری بشری- قم المقدسه