رقیه درویشی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه به مناسبت میلاد امیرالمومنین (ع) اظهار داشت: اینکه می‌بینیم حضرت علی (ع) اینقدر جاذبه و محبت دارد و شیعیان و همه فرقه‌ها نسبت به شخصیت و جایگاه ایشان ارادت دارند به خاطر عشق به معبود و پیروی از رسول خدا (ص) است.

وی افزود: عشق و محبت به حضرت علی (ع) دل‌های عاشقان را زنده می‌کند چرا که ملاک دوستی جسم ظاهری نیست بلکه محبوبیت است که ماندگار می‌شود.

وی با اشاره به مَوَدَّت در آیه ۲۳ سوره شوری گفت: این آیه به‌باور شیعیان درباره فضیلت اهل‌بیت پیامبر (ص) است و پاداش رسالت رسول خدا (ص) را تنها دوستی و محبت اهل‌بیت (ع) معرفی می‌کند.

استاد حوزه، اضافه کرد: پیامبر آیه مذکور را قرائت کردند: «بگو در ازای رسالتم مزدی از شما نمی‌خواهم، مگر دوستیِ خویشاوندانم» که منظور از خویشان و «القربی» در این آیه، اهل‌بیت پیامبر (ص)، یعنی حضرت علی (ع)، فاطمه (س) و یازده امام از نسل آنها هستند.

وی خاطر نشان کرد: خداوند مزد رسالت را در آیه ۱۵۸ سوره اعراف آورده است: ای مردم! همانا من فرستاده‏‬ ی خداوند به سوی شما هستم، آن (خدایی) که حکومت آسمان‌ها و زمین از آن اوست، هیچ معبودی جز او نیست، زنده می‌کند و می‌میراند، پس به خداوند و پیامبر او (همان) پیامبر درس ناخوانده‌ای که به خداوند و گفتار او ایمان دارد، ایمان بیاورید و از او پیروی کنید، باشد که هدایت یابید.

درویشی بیان داشت در روایتی رسول خدا (ص) فرمود: «ای علی! خدای متعال تو را به زینتی آراسته است که هیچ بنده‌ای به زیوری چنین مزیّن نگشته و خدا آن را بیش از هر زینت دیگری دوست دارد و آن زهد در دنیاست که زینت نیکوکاران در نزد خدای با عزّت و جلال است.»

وی به حکمت‌های درس آموز از حضرت علی (ع) اشاره کرد و گفت: آمده است از این حضرت پرسیدن عاقل کیست ایشان فرمود: عاقل کسی است که هر چیز را در جای خود قرار می‌دهد. گفته شد: جاهل را توصیف بفرما. فرمود: توصیف کردم. مرحوم سید رضی می‌گوید: «منظور امام (علیه السلام) این است که جاهل کسی است که هرچیزی را در جای خود قرار نمی‌دهد، بنابراین ترک وصف جاهل خود صفت او محسوب می‌شود، زیرا بر خلاف وصف عاقل است»

استاد جامعة الزهرا (س) ادامه داد: در کلامی از امام علی (ع) آمده است که فرمود: برادر و دوست من کسی است که با من پیوند مکتبی داشته باشد دنیا در نظرش حقیر باشد، اسیر شکم نباشد، خاموش باشد و زیاد سوال بپرسم، در ظاهر انسانی ضعیف ولی شجاع باشد.

وی به بخشش حضرت علی (ع) اشاره کرد و گفت: نقل شده است: پیرمرد نصرانی، عمری کار کرده و زحمت کشیده بود، اما ذخیره و اندوخته‌ای نداشت، آخر کار کور هم شده بود و جز گدایی راهی برایش باقی نگذارد؛ کنار کوچه می‌ایستاد و گدایی می‌کرد. مردم ترحم می‌کردند و به عنوان صدقه پشیزی به او می‌دادند و او از همین راه بخور و نمیر به زندگانی ملالت بار خود ادامه می‌داد.

استاد جامعة الزهرا (س) افزود: روزی امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام از آنجا عبور کردند و او را به آن حال دیدند. علی علیه السلام در صدد جستجوی احوال پیرمرد افتادند تا ببینند چه شده که این مرد به این روز و این حال افتاده است، ببینند آیا فرزندی ندارد که او را تکفل کند؟ آیا راهی دیگر وجود ندارد که این پیرمرد در آخر عمر آبرومندانه زندگی کند و گدایی نکند؟ وی بیان داشت: کسانی که پیرمرد را می‌شناختند آمدند و شهادت دادند که این پیرمرد نصرانی است و تا جوانی و چشم داشت کار می‌کرد، اکنون که هم جوانی را از دست داده و هم چشم را، نمی‌تواند کار بکند، ذخیره‌ای هم ندارد، طبعاً گدایی می‌کند.

وی تاکید کرد: علی علیه السلام فرمود: «عجب! تا وقتی که توانایی داشت از او کار کشیدید و اکنون او را به حال خود گذاشته‌اید؟! سوابق این مرد حکایت می‌کند که در مدتی که توانایی داشته کار کرده و خدمت انجام داده است. بنابراین برعهده ی حکومت و اجتماع است که تا زنده است او را تکفل کند. بروید از بیت المال به او مستمری بدهید»