خبرگزاری حوزه | کانون خانواده در همه‌ جوامع و فرهنگ‌ها اهمیت زیادی دارد. در فرهنگ اسلامی ما نیز همواره داشتن یک خانواده‌ی گرم و صمیمی مورد توجه بزرگان دین بوده است. شناخت خانواده‌های موفق و معرفی زنان و مادران بزرگی که توانسته‌اند گرمابخش و آرامش دهنده این جامعه‌ی کوچک باشند، می تواند خانواده‌های امروزی را که دچار مشکلات فراوانی‌اند، به آرامش برساند و تا حد زیادی از دغدغه‌هایی که درگیر آن شده‌اند، نجات دهد.

حضرت خدیجه علیها سلام نمونه کامل همسر و مادری است که با ایمان، محبت و درایت خود، خانواده‌ای را بنا نهاد که سنگ بنای جامعه توحیدی شد.

خدیجه بانویی عفیف، پاکدامن، مهربان و فداکار بود. از بزرگان و ثروتمندان طایفه‌ی قریش بود که در بین مردم مکه، موقعیت ممتازی داشت. با این که در زمان جاهلیت؛ یعنی در عصری که زن هیچ مقام و منزلت اجتماعی نداشت، زندگی می‌کرد، با علاقه‌ای که به علم و دانایی داشت، اخبار دانشمندان یهود و مسیح را دنبال می‌کرد و انتظار ظهور پیامبر جدید را می‌کشید.

خدیجه علیها السلام زنی گوشه‌گیر و منزوی نبود. بزرگترین کاروان تجاری مکه متعلق به ایشان بود. با شم قوی اقتصادی خود، تجارتی پاک و دور از رباخواری را مدیریت می‌کرد. اهل ثروت‌اندوزی و تجملات نبود و بسیاری از درآمد به دست آمده را با سخاوت می‌بخشید. خانه‌اش کعبه‌ی آمال بینوایان و پناهگاه یتیمان بود. ارتباطش با کارگران و مردان کاروان تجاری‌اش در حد ضرورت بود. از این‌رو «طاهره» و «سیده‌ی زنان» قریش لقب گرفته است.

روش خدیجه برای انتخاب همسر و ازدواج نیز منحصر به فرد بود و تعجب همگان را برانگیخت. بانویی که با داشتن صفات پسندیده و ثروت فراوان مورد حسادت زنان قریش بود و مردان ثروتمند مکه آرزوی همسری‌اش را داشتند به همسری یتیم عبدالله در آمد و به این ازدواج افتخار می‌کرد.

به محض جاری شدن صیغه عقد، مهریه و مقدار قابل توجهی از اموال و تعدادی از غلامان و کنیزان را به همسرش بخشید و فرمود: به خانه‌ی خودتان وارد شوید. خانه‌ی من خانه‌ی شماست و من کنیز شما هستم.

خدیجه اولین بانویی است که دعوت پیامبر را لبیک گفت و در کنار مقام ابراهیم پشت سر او به نماز جماعت ایستاد. همواره غم‌خوار و پشتیبان ایشان بود.

در زندگی زناشویی‌اش تلاش می‌کرد تا رضایت پیامبر را جلب کند. نه‌تنها مانعی برای عبادت و بندگی همسرش نبود، بلکه شبهای طولانی که محمد (ص) برای عبادت به کوه طور می‌رفت، او را با مهربانی بدرقه می‌کرد. برایش غذا تهیه می‌کرد و همراه حضرت علی(ع) به غار حراء می‌برد.

در روزهایی که پیامبر مخفیانه و آشکارا مردم را به اسلام دعوت می‌کرد، مدافع پیامبر بود، خطرات را به جان می‌خرید و به ایشان آرامش می‌داد. در تمام مدتی که پیامبر و مسلمانان در شعب‌ابی‌طالب در محاصره بودند، خدیجه تمام اموال و دارایی خود را هزینه کرد تا مسلمانان از گرسنگی و تشنگی در امان بمانند.

بانوی مکرم اسلام خود نیز جزو محاصره شدگان بود و سختی زیادی را تحمل کرد و هنگامی که در اثر تحمل این رنج و سختی‌ها در بستر بیماری قرار گرفت به پیامبر می‌فرمود: من در حق تو کوتاهی کردم، مرا عفو کن. پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: هرگز از تو تقصیری ندیدم و نهایت تلاش خود را به کار بردی. در خانه‌ام بسیار خسته شدی و اموالت را در راه خدا مصرف کردی.

پس از وفات خدیجه کبری پیامبر همواره از او به نیکی یاد می‌کرد، به بستگان او احترام می‌کرد و می‌فرمود: خدا شاهد است خدیجه زنی بود که چون همه از من رو می‌گردانیدند، او به من روی می‌کرد و چون همه از من می‌گریختند به من محبت و مهربانی می‌کرد و چون همه دعوت مرا تکذیب می‌کردند، به من ایمان می‌آورد و مرا تصدیق می‌کرد. در مشکلات زندگی مرا یاری می‌داد و با مال خود کمک می‌کرد و غم از دلم می‌زدود.

نیره تسلیم، عضو گروه نویسندگی صریر