خبرگزاری حوزه روایت زیر را از کتاب «وسایل الشیعه» منتشر می‌کند.
عنْ أَبِی عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ أَبِی إِسْمَاعِیلَ قَالَ: «قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ (عَلَیْهِ‌السَّلاَمُ) جُعِلْتُ فِدَاکَ! إِنَّ الشِّیعَةَ عِنْدَنَا کَثِیرٌ.»
فَقَالَ (عَلَیهِ‌السَّلَامُ): «فَهَلْ یَعْطِفُ الْغَنِیُّ عَلَی الْفَقِیرِ وَ هَلْ یَتَجَاوَزُ الْمُحْسِنُ عَنِ الْمُسِیءِ وَ یَتَوَاسَوْنَ؟»
فَقُلْتُ: «لاَ.» فَقَالَ (عَلَیهِ‌السَّلَامُ): «لَیْسَ هَؤُلاَءِ شِیعَةً؛ اَلشِّیعَةُ، مَنْ یَفْعَلُ هَذَا.»
یکی از اصحاب امام باقر (علیه‌السّلام) نقل می‌کند که به ایشان گفتم: «قربانت شوم! شیعه در نزد ما بسیارند.»
حضرت فرمود: «آیا (در بین این‌ها) توانگر به بی نوا توجه دارد؟ و نیکوکار از بدکار می‌گذرد و با هم همدردی و مواسات (بذل و بخشش مالی) دارند؟»
گفتم: «نه.» حضرت فرمود: «این‌ها شیعه نیستند؛ شیعه کسی است که این کارها را انجام دهد.»
وسایل الشیعه، ج ۹، ص ۴۲۸
