خبرگزاری حوزه | در شانزده اسفند ۱۴۰۲، همزمان دو اتفاق تلخ و شیرین در کشور رخ نمود.
واقعه اول به موضوعی بسیار کوچک، تلخ و نامبارک اختصاص داشت که حاصل چالش میان دو فرد بود و واقعه دوم به رویدادی بسیار بزرگ، شیرین و مبارک تعلق داشت که حاصل یک اقدام ملی محسوب می‌شد. اما بر خلاف معمول و سطح اهمیت این دو موضوع، واقعه اول که حادثه‌ای کوچک و نازلی بود، به سرعت در صدر اخبار قرار گرفت و با پیشاهنگی و حمایت بی‌درنگ رسانه‌های دشمن در فضای مجازی ترند شد، اما واقعه دوم که از جایگاه بین‌المللی برخوردار بوده و موجب غرور ملی و تکانه جهانی شد، به علت فقدان حمایت خبری و تبلیغی به انزوا رفت و در فراموش خانه افکار عمومی دفن گردید. این دو واقعه واجد تنبهاتی است که به کمی از بسیار آن اشاره می‌کنیم.
واقعه اول مربوط به درمانگاه قرآن و عترت شهر مقدس قم است.
در این درمانگاه زنی بی‌حجاب به تصور اینکه روحانی جوانی از او عکس یا فیلم گرفته است، به سویش حمله‌ور شده و با تندی، پرخاش و الفاظ رکیک خواستار پاک کردن آن می‌شود و باقی داستان.
فارغ از ماهیت این قصه، آنچه روی داده در نوع خود بسیار کوچک و غیرقابل اعتناست، اما همین مسأله دست صدم چند روز پس از تکوین آن با تلاش مستمر رسانه‌های بیگانه موجی برانگیخته و در حال جریحه‌دار کردن روح جمعی و تبدیل شدن به یک موضوع ملی بود که با بصیرت عمومی به محاق رفته و خاموش شد، اما با این همه بخشی از سرمایه انرژی کشور را به غارت برد.
مساله دوم مربوط به توقیف محموله نفتی آمریکا توسط ایران با شکایت بیماران پروانه‌ای کشور بود. کاری که احتمالا نمونه دومی در جهان معاصر نداشته و در اندازه یک اتفاق شگرف جهانی و واجد پیام‌های افتخارآمیز و در نوع خود بی‌نظیر است.
توقیف و ترخیص نفت آمریکا به نفع بیماران پروانه‌ای که از فقدان داروهای خاص مورد نیاز به جهت تحریم‌های آمریکا متحمل خسارت شده‌اند، اتفاقی بزرگ، نادر و در مقیاس حرکت یک ابرقدرت جهانی است که علیرغم شکوه و بزرگی آن با سکوت و بی‌اعتنایی رسانه‌های داخلی و خارجی مواجه شده و از جایگاه یک مساله فراملی امیدآفرین به یک موضوع دست صدم و بی‌اثر تقلیل یافت.
این دو رخداد تلخ و شیرین، نشانگر خط سیر حرکت دشمن است که بارها و بارها توسط رهبری انقلاب مورد مداقه و تبیین قرار گرفته است.
نظام اسلامی نیز مانند همه نظامات سیاسی جهان کاستی‌هایی دارد که درصدد حل و فصل آنهاست، اما همین کاستی‌ها که رویکردی طبیعی داشته و در همه کشورها امری عادی و متعارف تلقی می‌شود، به همت دشمنان دانا و دوستان نادان در کشور ما چنان بزرگنمایی شده و به مشکلات لاینحلی تبدیل می‌شود که به تنهایی ظرفیت بحران‌سازی پیدا می‌کند. اما اگر نظام اسلامی به پیشرفتی نائل شده و گامی محیرالعقول و افتخارآفرین بردارد که کمتر کشوری توان، قدرت و شجاعت انجام آن را داشته باشد، در این صورت رسانه‌های بیگانه در قبال آن یا سکوت پیشه کرده و از کنارش بی‌اعتنا می‌گذرند و یا آن را به قدری کوچک و بی‌اهمیت جلوه داده و اطرافش را با شبهه‌ها می‌آلایند که در سپهر افکار عمومی به یک نقطه ضعف تبدیل شده و به هیچ شور و غوغایی در روح و روان مردم دامن نزند.
بزرگنمایی نقاط ضعف و کوچک نشان دادن نقاط قوت نظام اسلامی رویکرد دشمن برای غارت روح امید نسل جوان آینده‌ساز کشور است که با هدف کاهش سرمایه اجتماعی انقلاب صورت می‌گیرد.
دوستانی که به بهانه‌های مختلف کاستی‌های کشور را بزرگ و پیشرفت‌های آن را کوچک جلوه می‌دهند ناخواسته و ندانسته در زمین دشمن بازی کرده و در مسیر حرکت او گام برمی‌دارند.
«ضعف‌های ما را بزرگنمایی می‌کنند. خب ما در کشور ضعف‌هایی داریم، آن را ده برابر بزرگ می‌کنند؛ پیشرفت‌هایی داریم، آنها را مسکوت می‌گذارند، گاهی انکار می‌کنند! فرض بفرمایید که مسئولین نظامی ما یک ابزار دفاعی را، یک موشک را تولید می‌کنند، پرتاب می‌کنند، امّا در تبلیغات آنها گفته می‌شود که این دروغ است؛ در حالی که پرتاب کردنش جلوی چشم است! یعنی دشمن دارد این کار را می‌کند امّا چرا بعضی در داخل کشور این کار را بکنند؟ بعضی از افراد به نظر من این غفلت را می‌کنند؛ ما نبایستی به خودمان اجازه بدهیم این غفلت را بکنیم، نباید این خطا را مرتکب بشویم.» (بیانات نوروزی رهبر معظم انقلاب اسلامی، ۱۴۰۳/۱/۱)
اکبر مظفری
