خبرگزاری حوزه/ همه عرصه ها و لحظه های زندگی بر اساس شاکله تعاملی و ارتباطی شکل زیست گونه به خود می گیرد و به هیچ عنوان نمی توان حیاتی را بدون همزیستی با دیگران تصور کرد. این تعامل ها و ارتباط ها، انسان را در نقش عمومی تر به اصطلاحی با عنوان 《روابط عمومی》می رساند.

اهمیت این نکته آن است که روابط عمومی را هنر هشتم می دانند و با وجود نوبودن، موفق به کسب رتبه های علمی و محبوبیت در سازمان ها و نهادها شده و در واقع، جزو دستاوردهای قرن اخیر به شمار می آید. این کشف حیرت انگیز به گونه ای است که عرصه ای قوی و موثر محسوب می شود و کرسی مهمی در رفتار عمومی سازمان ها و شرکت های مختلف است.

جامعه شناسان و اندیشمندان ارتباطات به خوبی بر ضرورت علم و هنر روابط عمومی تاکید دارند و آن را تسهیل کننده ارتباط و تعامل میان دولت ها و ملت ها می نامند. ارزشی که باید توسعه یابد و مدیریت چرخه اطلاعات و تعامل و تفاهم میان آنان به خوبی شکل گیرد.

از سوی دیگر، وقتی پای منافع مشترک در میان باشد و اعتماد متقابل و رضایتمندی و اعتباربخشی بین طرفینی به صورتی واقعی و غیرانتزاعی در رفتار و گفتارشان پدیدار آید، بر اساس تعریف انجمن روابط عمومی (IPR) درباره روابط عمومی، تلاش برنامه ریزی شده و مداومی را خواهیم دید که به منظور ایجاد و حفظ حسن نیت و شناخت بین سازمان و مخاطبان آن رقم می خورد که بدون تردید به بهبود کارها می انجامد.

از این تعریف برمی آید که برای رسیدن به حسن نیت و شناخت، برنامه ریزی و مداومت لازم است و امری آسان، اتفاقی و خودبه‌خودی نیست.

نکته مهم دیگر این است که در عصر اطلاعات که میان قدرت اطلاع رسانی و ارتباطات رسانه ای حکومت ها با جایگاه جهانی شان، رابطه و پیوست ناگسستنی وجود دارد و کشوری، قدرتمند است که توان ارتباطات و رسانه ای آن بالا باشد، روابط عمومی نقش بسیار مهمی را ایفا می کند. از این رو هر حکومت یا سازمانی بر اساس ماموریت ها و وظایف خود باید رویکردی همسو و نگاهی کامل با این مقوله ارزشمند داشته باشد و بداند که کمترین کوتاهی در این عرصه، خطاست.

حمید محمدیان

انتهای پیام/۳۱۳/۲۵