به گزارش خبرگزاری حوزه، فرمایش بسیار مهم و معروفی از امیرالمؤمنین علی(ع) خطاب به مالک اشتر وجود دارد که حضرت تأکید می فرمایند: "مسئولیت طعمه نیست بلکه امانتی است بر گردن تو".
حقیقتاً ایامی چون هفته دولت نیکو فرصتی است مغتنم به منظور بازخوانی این نوع ادبیات و گفتمان تا مسئولان و دولتمردان جامعه اسلامی بدانند که در چه جایگاه حساس و البته لغزنده ای قرار دارند که به واسطه عملکردشان هم می توانند در زمره سعادتمندان دنیا و آخرت قرار بگیرند و هم خدای ناکرده به سبب لغزش و انحراف در انجام مسئولیت در شمار خسران زدگان باشند.
بر اساس نگاه مولی الموحدین(ع) به خوبی متوجه می شویم که اساساً حکومت در جامعه اسلامی و به منظور حکمرانی بر مؤمنین، یک امانت الهی است در دست متولیان امور و لذا این رویکرد بسیار متفاوت است با نگاه و رویکرد دنیا مدارانه و قدرت محورانه به حکومت که در آن عموماً منافع فردی و در مواردی منافع جمعی به معنای سکولارش مطرح است.
نیم نگاهی اگر به رهنمودهای امام علی(ع) در نهج البلاغه بیندازیم متوجه می شویم که از منظر امیر کلام، جهان، آفریده حضرت حق و خدا مالک مطلق هستی است؛ پروردگاری که خلق را به حال خود رها نساخته، بلکه زمینه هدایت و راهیابی اش را به کمال حقیقی از طریق بعثت انبیاء فراهم نموده و این هدایت به سوی حقیقت تحقق نمی یابد، مگر اینکه لوازم تحقق این هدف در محیط زندگی و جامعه وجود داشته باشد.
از نگاه امیرالمؤمنین (ع)، ساختار حکومت نه تنها به دلیل نقش آن در مدیریت امور اقتصادی و اجتماعی و تامین امنیت و آبادانی و رفاه مردم، بلکه مهم تر از آن به جهت نقش کلیدی حکومت در شکل گیری رفتار و اخلاق جامعه و سرشت و سرنوشت معنوی مردم، جایگاه برجسته و مهمی پیدا می کند؛ چنان که حضرت تأکید می فرمایند: " مردم به زمامدارانشان بیش از پدرانشان شباهت دارند. "
بر این اساس باید گفت که غایت حکومت در سیره و اندیشه علوی، حرکت بر مسیر حق و عدالت و زمینه سازی برای رشد و تعالی مردم است و این سخن به هیچ وجه بدان معنا نیست که تأمین معاش و رفاه مردم و رشد اقتصادی جامعه به فراموشی سپرده شود، بلکه در پرتو همین عنایت، به بُعد مادی زندگی مردمان نیز پرداخته می شود. حکومت در این چارچوب فکری، مردم را برای همراهی و پیروی از خود و یا تامین خواسته های حکام نمی خواهد، بلکه آنان را برای خدا می خواهد و هدف امام عادل از بسیج توده های مردم برای همراهی با حکومت، تحقق آرمانهای الهی است؛ آرمان مقدسی که محور اصلی آن اعتلای امت است.
مسلم است که در چنین ساز و کاری، مسئولیت یک دولتمرد در جامعه اسلامی امانت بزرگی است بر گردن او که باید با رفتار و کردار درست و حکمرانی صحیح و بر مبنای حق و عدالت، در این رابطه امانت داری کند و با ساده زیستی و حق طلبی، پرهیز از زندگی تجملاتی و اشرافی و نیز اخلاص و تواضع در میان مردم، به سیره مولای متقیان علی(ع) تأسی بجوید.
بی شک مسئولان و دولتمردانی که مسئولیت را طعمه ای برای تحقق اهداف و امیال دنیوی خود می دانند و در این راه اعتقادی به حق گرایی، انصاف و عدالت خواهی و رعایت امانت مردم و مصالح امت ندارند، نمی توانند خود را مرید و رهروی راه امیرالمؤمنین(ع) بدانند چرا که مردم آن ها و عملکردشان را با گفتار و رفتار و سیره نورانی اول مظلوم عالم می سنجند و بر این اساس به قضاوت می نشینند، خاصه در جامعه ما که استقرار نظام اسلامی در آن به بهای خون مطهر صدها هزار شهید عزیز و ایثارگری جمع به مراتب بیشتری از جانبازان و ایثارگران محقق شده است.
سید محمدمهدی موسوی
