به گزارش خبرگزاری حوزه، هر چند که معمولاً در طول سال به بهانه های مختلف همچون برگزاری جشنواره فیلم فجر و ...، مطالب و یادداشت هایی راجع به وضعیت کنونی سینمای ایران آن هم ناظر به برخی بایدها و نبایدها از منظر تحلیل و تفسیر و آسیب شناسی و ارایه راهکار، نگاشته و منتشر می شود اما بی شک یکی از بهترین بهانه ها، فرارسیدن بیست و یکم شهریورماه، روز ملی سینماست.

آن چه نگارنده را مُجاب به نگارش سطوری در این باره در چنین روزی نموده، توجه دادن مخاطبان عزیز و فرهیخته به بحث نسبت سینمای ایران با انقلاب اسلامی و ارزش ها و آرمان های انقلابی ملت ایران است

واقعیت آن است که همچنان از ضعف یا فقدان نگاه و رویکرد تمدنی در پرداختن به انقلاب اسلامی به خصوص از ناحیه تصمیم سازان و تصمیم گیران هنر هفتمِ وطنی، رنج می بریم و تبعات این مساله خود را در ساحت فکر و اندیشه بیشتر نشان می دهد.

پیش از هر چیز لازم است از خود بپرسیم که آیا سینمای فعلی ایران، قابلیت و توانایی تبیین و ترسیم مباحث مرتبط با ارزش ها و آرمان های انقلاب اسلامی را دارد یا خیر و این که به هر جوابی که به طور مشخص در این باره رسیدیم و بر آن وفاق نظر داشتیم، علت چیست؟

برخی از سینماگران و صاحب نظران عرصه هنر-صنعت- رسانه سینما معتقدند که ما درباره آرمان‌های انقلابی در سینما تنها به شعار بسنده کرده ایم و به نتیجه خاصی دست نیافته ایم و از آن سو عده ای نیز بر این اعتقاد هستند که سینمای ایران به طور نسبی نسبت به انقلاب اسلامی، اَدای دِین کرده است و حال آن که ورای این رویکردها و نگاه ها لازم است که از منظر اندیشه ای تعریفی درست از هنر انقلابی و مشخصاً سینمای انقلابی داشته باشیم تا بعد ببینیم که چقدر سینما در طول ۴۵ سال اخیر با همه فراز و نشیب هایش توانسته در مسیر اهداف انقلاب اسلامی حرکت کند.

در همین خصوص پاسخ به این قبیل سوالات نیز می تواند کمک کننده به بحث باشد که به راستی کدام ژانر سینمای ایران به اندیشه و تفکر انقلابی نزدیک تر بوده و این که برخی به درستی ژانر سینمای دفاع مقدس را ایرانی ترین ژانر سینما می دانیم به چه خاطر است!؟

در اهمیت و تأثیرگذاری سینما و لزوم ارجاع به آن در ساحت های مختلف فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی هیچ شکی نیست کما این که سکاندار حکیم انقلاب در همین رابطه تأکید می کنند:" هنر سینما بلاشک یک هنر برتر است؛ یک روایتگر کاملاً مسلط که هیچ روایتگری تاکنون در بین این شیوه‌های هنریِ روایت یک واقعیت و یک حقیقت، تا امروز به این کارآمدی نیامده و یک هنر پیچیده و پیشرفته و متعالی. "

نکته حائز اهمیت دیگر این که مباحث و مسائل انقلابی باید به درستی در جامعه تبیین و تفهیم شوند و از سوی دیگر اولویت ها در این باره مشخص شوند تا بدانیم رسالت سینمای ایران در پرداختن به آن ها چه می تواند باشد و اگر نیاز به رصد و مطالبه گری در این زمینه است با چه ساز و کاری می بایست به سمت تحقق آن برویم؟

اگر این مهم مورد توجه جدی قرار گرفت راحت تر می توان درباره نسبت هنرمند و سینماگر ایرانی با انقلاب و نظام جمهوری اسلامی صحبت کرد و فراتر از مباحث کلیشه ای و همایش های بی نتیجه، خروجی لازم را دریافت کرد.

سید محمدمهدی موسوی