به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله مکارم شیرازی در نوشتاری به موضوع« سرنوشت بشریت پس از «ظهور» پرداختند و گفتند:

پرسش:

مطابق قواعد، مدت حیات بشریت بعد از ظهور امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) چه مقدار باید باشد؟

پاسخ اجمالی:

هدف خلقت انسان، رسیدن به تکامل است و در عصر ظهور، زمینه مساعدی برای رسیدن به آن کمال پیدا می شود؛ لکن این شرایط و قابلیت ها هنگامی به بار می نشیند، که بشر به مدت کافی در آن عصر زندگی کند، تا در سایه حکومت عدل گستر الهی به نهایت کمالش برسد؛ زیرا، اولا: هدف امام(عج) از برپایی حکومت پیاده شدن عبودیت در تمام جامعه است که این به نوبه خود اقتضاء دارد که بشر عمری طولانی در عصر ظهور داشته باشد. ثانیا: بعید به نظر می رسد که زمان ظهور، که وقت نتیجه گیری از انتظار چند هزار ساله است، کوتاه تر از مقدمه اش باشد.

پاسخ تفصیلی:

از آنجا که هدف خلقت انسان، رسیدن به تکاملی است که لایق آن است و عصر ظهور زمینه مساعدی برای رشد انسان در جهت رسیدن به کمال است؛ لذا بشریت بعد از اجتماع شرایط تکامل در عصر ظهور، استحقاق درجه ای جدید و عالی به جهت تطبیق عدل کامل در روی زمین را پیدا می کند؛ لکن این شرایط و قابلیت ها هنگامی به بار می نشیند و اثر مطلوب خود را می گذارد که بشر در عصر ظهور مدت کافی زندگی کند تا در سایه حکومت عدل گستر الهی به نهایت کمال انسانی برسد و بنابراین با عمری کوتاه هرگز به طور طبیعی نمی تواند کمال خود را به بار بنشاند.

دلیل این مطلب این است که:

اولاً: هدف از خلقت بشر تنها تحقق و تشکیل حکومت عالَم گیر نیست تا با وجود آن ولو در برهه ای از زمان مقصود حاصل شده باشد؛ بلکه هدف مهم و اعلی از تشکیل این نوع حکومت، پیاده شدن عبودیت به معنای وسیع و گسترده آن در تمام شئونات جامعه است که این به نوبه خود اقتضاء دارد که بشر عمری طولانی در عصر ظهور داشته باشد.

ثانیاً: بعید به نظر می رسد که زمان نتیجه گیری، کوتاه تر از زمان مقدمات آن باشد. می دانیم که چه زمان های طولانی بشر خود را آماده روز موعود کرده و به انتظار آن به سر می برد، مدت زمانی که می توان به درازای عمر بشریت به حساب آورد و چه فداکاری ها که برای تحقق این هدف به کار رفته است، حال چگونه می توان طی کردن این همه مقدمات طولانی را به جهت رسیدن به مدتی کوتاه در نتیجه گیری دانست؟(۱)

(۱). گردآوری از: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، رضوانی، علی اصغر، مسجد مقدس جمکران، قم، ۱۳۹۰ شمسی، چاپ هفتم، ص ۶۵۶