به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از مشهد، فاطمه محروق، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد، شامگاه پنج‌شنبه در مراسم افتتاحیه اندیشکده محیا با موضوع «زنان در جبهه مقاومت» به روند تاریخی اشغال سرزمین فلسطین اشاره کرد و اظهار داشت: اگر به سیر تحولات فلسطین از سال ۱۹۱۷ تا کنون نگاه کنیم، شاهد تغییر تدریجی ساختار جمعیتی و جغرافیایی این سرزمین به نفع رژیم صهیونیستی هستیم.

وی ادامه داد: در سال ۱۹۱۷، اکثریت ساکنان این سرزمین فلسطینی بودند، اما با اعلامیه بالفور و حمایت انگلستان از تشکیل دولت یهودی، مهاجرت‌های گسترده یهودیان به فلسطین آغاز شد.

وی یادآور شد: در سال ۱۹۲۹، کمیته اجرایی زنان عرب و نهضت سیاسی ملی زنان فلسطین شکل گرفت و همان زمان بود که گروهی متشکل از ۱۴ زن فلسطینی با نماینده انگلستان دیدار کرده و اعتراض شدید خود را نسبت به اعلامیه بالفور اعلام کردند. این نشان‌دهنده آغاز نقش‌آفرینی جدی زنان در عرصه مقاومت است.

عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد در ادامه به معرفی کتابی سه‌جلدی پرداخت که توسط یکی از روزنامه‌نگاران اسرائیلی نوشته شده و پشت‌پرده نهادهای اطلاعاتی این رژیم را با استناد به مصاحبه‌های مستقیم با دست‌اندرکاران این نهادها افشا می‌کند.

وی گفت: این اثر، به صورت مستند روند ترور مبارزان فلسطینی، عماد مغنیه و دانشمندان هسته‌ای و موشکی ایران را بررسی کرده و نشان می‌دهد که چگونه ترور از همان آغاز به عنوان ستون فقرات استراتژی رژیم صهیونیستی عمل کرده است.

محروق با تحلیل ابعاد تاریخی ورود رژیم غاصب صهیونیستی به فلسطین، تصریح کرد: رژیم صهیونیستی با استفاده از حمایت‌های همه‌جانبه انگلستان، فشارهای وسیعی را از طریق ترورهای هدفمند به مقامات بریتانیا وارد کرد و در نهایت، دولت انگلستان برای کاهش هزینه‌های سیاسی، قیمومیت خود را از فلسطین کنار گذاشت. این موضوع نشان‌دهنده نقش محوری انگلیس در شکل‌گیری دولت اسرائیل است.

وی به نقش کلیدی زنان در طول دهه‌های مقاومت فلسطین تاکید کرد و خاطرنشان کرد: زنان از همان آغاز تا به امروز، همواره در خط مقدم اعتراض، مقاومت و روشنگری قرار داشتند و باید این نقش مهم در روایت‌های تاریخی و تحلیل‌های راهبردی مورد توجه قرار گیرد.

وی اظهار کرد: بسیاری می‌پرسند چرا فلسطینی‌ها در مقاطع تاریخی واکنشی به اشغال نداشتند یا این‌گونه القا می‌شود که خودشان زمین‌هایشان را فروخته‌اند؛ اما بررسی مستند نشان می‌دهد که از سال ۱۹۰۱ تا ۱۹۴۸، تنها ۵.۸ درصد از زمین‌ها توسط فلسطینی‌ها به یهودیان واگذار شده است.

مشارکت زنان در مقاومت فلسطین از دهه ۱۹۲۰

استاد دانشگاه فردوسی با اشاره به حضور فعال زنان در جنبش مقاومت فلسطین، تصریح کرد: زنان از دهه ۱۹۲۰ به‌صورت جدی در حوزه‌های مدنی، سیاسی، دیپلماسی و حتی نظامی پا به پای مردان در صفوف مقاومت حضور داشته‌اند؛ اوج این مقاومت، بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۶ شکل گرفت، زمانی که مردم فلسطین در برابر طرح‌های استعماری بریتانیا و مهاجرت سازمان‌یافته صهیونیست‌ها ایستادگی کردند.

طرح تقسیم فلسطین؛ آغاز رسمیت‌بخشی به اشغال

محروق با اشاره به طرح تقسیم سرزمین فلسطین در کمیسیون بریتانیا، گفت: در سال ۱۹۳۷ طرحی از سوی انگلستان مطرح شد که بر اساس آن فلسطین به دو دولت یهودی و عربی تقسیم شود و بیت‌المقدس به عنوان منطقه بین‌المللی بدون مالکیت مشخص شناخته شود.

وی یادآور شد: بر اساس این طرح، قرار بود تنها کمتر از ۲۰ درصد خاک فلسطین به دولت یهودی اختصاص یابد و اکثریت اراضی همچنان در اختیار فلسطینی‌ها باشد؛ اما صهیونیست‌ها نه‌تنها با آن موافقت نکردند، بلکه در ادامه، اقدامات هدفمندی علیه مسئولان بریتانیایی انجام دادند.

محروق با استناد به داده‌های جمعیتی، خاطرنشان کرد: حتی با مهاجرت گسترده یهودیان، تا آن زمان تنها ۳۵ درصد جمعیت سرزمین فلسطین را یهودیان تشکیل می‌دادند و ۶۵ درصد بومیان فلسطینی بودند.

وی، خاطرنشان کرد: علی‌رغم این واقعیت، سازمان ملل در سال ۱۹۴۷ با تصویب قطعنامه ۱۸۱ در مجمع عمومی، طرحی را برای تقسیم سرزمین فلسطین مطرح کرد که ۵۵ درصد خاک فلسطین را به دولت یهودی اختصاص می‌داد و تنها ۴۵ درصد برای فلسطینی‌ها در نظر گرفته شده بود.

بیت‌المقدس؛ منطقه‌ای بی‌طرف در طرح سازمان ملل

وی یادآور شد: در ادامه این تصمیم، بیت‌المقدس به عنوان منطقه‌ای بین‌المللی و بی‌طرف مطرح شد؛ اما مردم فلسطین با توجه به اکثریت جمعیتی خود، به این تقسیم ناعادلانه اعتراض کردند.

آغاز تجاوز رسمی با طرح محرمانه «دال»

به گفته استاد دانشگاه فردوسی، رژیم صهیونیستی پس از تصویب قطعنامه، با استناد به آن، طرحی محرمانه موسوم به «دال» را اجرا کرد که هدف آن اشغال ۷۸ درصد خاک فلسطین بود؛ در حالی که بر اساس قطعنامه سازمان ملل تنها مجاز به دریافت ۵۵ درصد از اراضی بود.

وی ادامه داد: رژیم صهیونیستی در این طرح اعلام کرد یا فلسطینی‌ها با زبان خوش سرزمین را ترک کنند، یا با زور اخراج شوند؛ الگویی که امروز نیز در غزه در حال تکرار است.

محروق با اشاره به کتاب یکی از اساتید دانشگاه حیفا که از منتقدان جدی سیاست‌های اسرائیل است، تصریح کرد: در کتاب «پاکسازی قومی فلسطینی‌ها» بر اساس اسناد آرشیوی اسرائیل، نشان داده شده که رژیم صهیونیستی حدود ۸۰۰ هزار فلسطینی را از سرزمین خود بیرون رانده است؛ لذا بزرگ‌ترین قربانیان این پاکسازی، زنان و کودکان بودند و در بسیاری از موارد، روستاهایی که مقاومت کردند، به طور کامل قتل‌عام شدند.

آوارگی فلسطینی‌ها؛ از نابودی روستاها تا پناهندگی در کشورهای همسایه

عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی با نمایش نقشه‌ای از روستاهای نابودشده فلسطین، اظهار کرد: بر اساس طرح دال، بسیاری از روستاهای فلسطینی به کلی قلع و قمع شدند و مردم آن‌ها به اردن، سوریه و جنوب لبنان پناه بردند.

وی تأکید کرد: بسیاری از ساکنان کنونی غزه، جنوب لبنان و سوریه، نه بومیان آن مناطق بلکه آوارگان فلسطینی هستند که در جریان اشغال، از سرزمین مادری خود رانده شدند.

طرح دو دولتی و سرنوشت خاک فلسطین

محروق با اشاره به فرآیند اشغال سرزمین فلسطین، اظهار کرد: در سال ۱۹۸۱، پس از آنکه ۷۸ درصد خاک فلسطین به اشغال رژیم صهیونیستی درآمد، تنها ۲۲ درصد آن باقی ماند؛ مناطق شامل غزه و کرانه باختری‌ قرار بود طبق طرح دو دولتی، دولت فلسطینی در آن شکل گیرد.

وی با اشاره به روند مذاکرات از کنفرانس مادرید ۱۹۹۱ تا پیمان اسلو ۱ و ۲، افزود: در این دوره، اسرائیل به دنبال کسب مشروعیت برای اشغال ۷۸ درصد خاک فلسطین بود؛ یاسر عرفات نیز در روندی غیرشفاف و بدون اطلاع بسیاری از کشورهای عربی، این مسیر را پذیرفت.

محروق با اشاره به سه مرحله انتفاضه فلسطینیان (۱۹۸۴، ۱۹۹۱ و ۱۹۹۳)، خاطرنشان کرد: یأس از جریان‌های ناسیونالیستی و ناکامی مذاکرات صلح، موجب رشد جریان‌های اسلام‌گرا نظیر جهاد اسلامی و حماس شد؛ این تحولات، رژیم صهیونیستی و یاسر عرفات را به سمت مهار این گروه‌ها سوق داد.

وی با تحلیل پیمان اسلو ۲، تصریح کرد: رژیم صهیونیستی، کرانه باختری و غزه را به سه منطقه تقسیم کرد، منطقه A (با کنترل فلسطینی‌ها)، منطقه B (کنترل اداری فلسطینی و امنیتی اسرائیلی)، و منطقه C که به‌طور کامل در اختیار رژیم صهیونیستی باقی ماند؛ این همان مناطقی است که طرح‌های شهرک‌سازی از آن آغاز شد.

وی به سیاست تبعیض‌آمیز جاده‌ها اشاره کرد و گفت: اسرائیل جاده‌هایی موسوم به «جوش اونلی» ساخت که فقط یهودیان حق عبور از آن‌ها را دارند؛ فلسطینیان برای عبور باید از ایست‌های بازرسی متعدد عبور کنند و اغلب نیز اجازه تردد ندارند.

زنان مقاومت؛ دیوارها را شکستند

عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی با اشاره به نقش زنان فلسطینی در مقابله با دیوارها و شهرک‌سازی‌ها، اظهار کرد: زنان مقاوم، بدون هماهنگی سازمان‌یافته، به‌صورت خودجوش در برابر این سیاست‌ها ایستادگی کردند و از خانواده‌ها و سرزمین خود دفاع کردند.

وی با اشاره به تحولات پس از پیروزی حماس در انتخابات ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷، گفت: پس از پیروزی حماس، که رویکردی جهادی داشت، رژیم صهیونیستی غزه را به‌طور کامل محاصره کرد و از آن زمان، توافقات صلح اسلو عملاً از دستور کار خارج شد.

محروق تأکید کرد: اگر امروز فلسطین توان ایستادگی دارد، نه‌فقط به‌خاطر مردان مقاومت، بلکه به دلیل نقش‌آفرینی فعال و تاریخی زنان فلسطینی از دهه ۶۰ تاکنون در تمامی مراحل مقاومت است.

انتهای پیام. /