به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در بوشهر، نرجس خیری طلبه مدرسه علمیه خواهران عسلویه و فعال رسانهای در یادداشتی نوشت: در تقویم سیاسی کشور، روزهایی هستند که تنها یک تاریخ نیستند؛ نقطه عطفاند. روز یکشنبه، ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، برای مردم ایران، بهویژه جنوبیها و عسلویهایها، یکی از همان روزها بود. خبری که قلبها را لرزاند: سید ابراهیم رئیسی، رئیسجمهور محبوب مردم، در حادثه سقوط بالگرد به شهادت رسید.
اما برای ما که در عسلویه نفس میکشیم، این خبر تنها فقدان یک رئیسجمهور نبود؛ غمِ از دست دادن کسی بود که «آمده بود بماند»؛ در دلها، در تصمیمها، در تغییر مسیرها.
از ابتدای دولت سیزدهم، نگاه آیتالله رئیسی به مناطق محروم و حاشیهنشین، نگاهی متفاوت و بیتکلف بود. او بارها تأکید کرده بود که توسعهی عادلانه بدون توجه به مناطقی چون عسلویه ممکن نیست. کمتر از شش ماه از آغاز به کار دولتش، به همراه جمعی از وزرا و معاونین، به عسلویه سفر کرد؛ بیهیاهو اما با برنامهای دقیق و هدفمند.
در این سفر، مشکلات زیستمحیطی ناشی از صنایع انرژیبر، که سالها گلایهی اصلی مردم و فعالان مدنی منطقه بود، در اولویت بررسی قرار گرفت. او شخصاً در جلسهای با مسئولان منطقه، خواستار توقف روند بیتوجهی به سلامت مردم شد.
دستورهایی برای مهار آلایندهها، تقویت زیرساختهای درمانی و بازنگری در وضعیت بیمهی کارگران صادر کرد؛ دستورهایی که برخلاف بسیاری از سفرهای نمایشی، در دولت او پیگیری و به نتایجی ملموس منجر شدند.
دستاوردهای دولت سیزدهم در عسلویه را نمیتوان تنها در چند بند خلاصه کرد. تسریع در ساخت بیمارستان دوم عسلویه، توسعهی فضاهای آموزشی، تقویت خط انتقال برق مناطق روستایی، بهسازی راههای مواصلاتی و حمایت از اشتغال بومی در پروژههای نفت و گاز، گوشهای از کارنامهی اوست.
شهید رئیسی از معدود مسئولانی بود که درد مردم را نه در جلسات رسمی، بلکه در گپوگفت با صیادان و کارگران درک میکرد. صداقت کلامش، سادگی ظاهرش، و عزم راسخش در اصلاح ساختارها، او را به «رئیسجمهور مردم» تبدیل کرده بود.
امروز که در سوگ این مرد بزرگ نشستهایم، بیاختیار به یاد میآوریم آخرین جملهاش در جمع خبرنگاران عسلویه که گفت: «هر جا مردم احساس نادیده گرفته شدن کردند، من باید همانجا باشم.»
حالا نیست، اما حضورش، تصمیمهایش و نگاه عدالتمحورش در جایجای این منطقه پابرجاست.
عسلویه، هرگز او را فراموش نخواهد کرد.
نظر شما